Jest lipiec 1942 roku. Trwa II Wojna Światowa. Hitler zaatakował już Związek Radziecki. Wojska Wermachtu zajęły już Rosje, aż po przedmieścia Moskwy, w ich władaniu znalazła się także ziemia smoleńska, gdzie akurat przywiezieni zostali polscy robotnicy przymusowi pracujący dla Rzeszy. Mieszkańcy niewielkiej wioski Katyń opowiadali im, że dwa lata wcześniej, na wiosnę 1940 roku działy się tam dziwne i przerażające rzeczy. Mówili, że przez wiele dni do lasu nieopodal wioski tam i z powrotem jeździł autobus pełny ludzi i przez wiele dni było słychać strzały. Dziesięciu Polaków na własną rękę zaczyna więc kopać w miejscu, które wskazali tubylcy. Wykopali zwłoki dwóch oficerów. Okazało się ze są to zwłoki majora i kapitana- oficerów Wojska Polskiego. Tak na światło dzienne wyszła zbrodnia, o której nikt nigdy nie miał się dowiedzieć. Odkryto wiele tysięcy ciał. Zabici mieli, z reguły, ręce związane na plecach i dziurę w czaszce po kuli wystrzelonej w potylice. Do czerwca 1943 roku wydobyto ponad 4100 zwłok. Na jaw wyszła okrutna prawda o ludobójstwie jakiego dokonał Związek Radziecki. Zbrodnie tą potwierdza notatka Ławrientija Berii, szefa NKWD z 5 marca 1940 roku „o rozładowaniu obozów”: „Internowani Polacy są zdeklarowanymi i nie rokującymi nadziei poprawy wrogami władzy radzieckiej. Zaleca się wiec rozstrzelanie więźniów bez wzywania ich, bez przedstawienia im zarzutów, bez decyzji o zakończeniu śledztwa i bez aktu oskarżenia” Pod notatką złożyli akceptujące podpisy: Stalin, Woroszczyłow, Mołotow, Mikojan, Kalinin i Kaganowicz. Notatka została odnaleziona pośród dokumentów teczki specjalnej nr 1, której kopie przekazał prezydent Jelcyn prezydentowi Wałęsie w 1992 roku. Polityczne zawirowania II Wojny Światowej i interesy mocarstw prowadzących wojnę z Niemcami sprawiły jednak, że na kolejne dziesięciolecia prawda o mordzie Katyńskim została w oficjalnych doniesieniach zapomniana, a w latach wojny, gdy alianci zawarli sojusz z ZSSR prawda ta, została zastąpiona „prawdą” wymyśloną przez Stalina, że to niemieccy naziści dokonali tych okrutnych morderstw w lesie katyńskim, i ta właśnie „prawda” obowiązywała przez całe lata PRL. Dopiero po rozpadzie ZSSR Rosjanie przyznali się do tego o czym było już wiadomo w lipcu 1942 roku, przyznali że to NKWD dokonało mordu na ponad 21 tysiącach osób, na oficerach wojska polskiego, policjantach, funkcjonariuszach służby więziennej i straży granicznej. Przyznali się do zbrodni dokonanej nie tylko w Katyniu, ale także w Charkowie, Miednoje, Ostaszkowie, Starobielsku, Kozielsku, Bykowi, Kurpatach. Nie wiadomo czy wymienione miejscowości to wszystkie miejsca kaźni polskich oficerów w ZSSR. W 2002 roku znaleziono nowe miejsce zbrodni, odkryto masowe groby ludzi w polskich mundurach, w miejscowości Tawda na Uralu, ale groby te nie zostały jeszcze do końca zbadane.Na uwagę zasługuje fakt, że mimo oficjalnego potwierdzenia dokonania przez Rosjan tej zbrodni w Rosji nadal nie brakuje ludzi próbujących tuszować historii zaprzeczających potwierdzonym faktom i powtarzających kłamstwa Stalina. Prawda o Katyniu przetrwała okres fałszowania historii i mataczenia w wydarzeniach nie wygodnych dla przyjaźni polsko-sowieckiej. Dziś nie nazywamy już wkroczenia Arami Czerwonej 17 września 1939 roku do Polski aktem pomocy i przyjaźni ale agresją dokonaną na walczącym wtedy z hitlerowcami kraju, agresją która przypieczętowała klęskę Wojny Obronnej. Dobrze, że wreszcie po tych kilkunastu latach niepodległości powstał film pokazujący tą prawdę, pokazujący zbrodnie ZSSR na Polakach. O takich mrocznych chwilach w historii ludzkości zapomnieć nie wolno, a film „Katyń” Andrzeja Wajdy na pewno przyczyni się do przypomnienia i zachowania w pamięci zła jakim była II Wojna Światowa i to w sposób nie przekłamujący historie.
Fakty, liczby i treść dokumentów NKWD przedstawione na podstawie ksiązki: A. Paula „Katyń. Stalinowska masakra i tryumf prawdy”
