Niemcy po raz kolejny szykują Europie katastrofę. Mają jakąś szczególną skłonność do wielkich aberracji, wyzwalanych przez klęski militarne. Po klęsce w pierwszej wojnie wpadli w aberrację hitleryzmu. Po klęsce drugiej – w aberrację multikulturalizmu, szaleńczej otwartości (takiej z zamkniętymi na skutki oczami), pacyfizmu, gejowszczyzny. Agresor stał się jamochłonem – rozrósł się, wzbogacił i teraz wchłania całą nędzę świata (bo na skutek dobrobytu przestał się rozmnażać w dostatecznym stopniu). Gdy już wchłonie tej nędzy tyle (lub tego, co się za nędzę w różnych celach przebiera), że więcej nie pomieści, zacznie tych niepotrzebnych – a w przyszłości również groźnych (bo islam jest religią złowrogą, w każdym razie z naszego, europejskiego punktu widzenia) – upychać po krajach ościennych. Katastrofy, jaką to sprowadzi na Europę, nie sposób sobie dzisiaj z detalami wyobrazić. Jednego można być prawie pewnym: nastąpi koniec Europy. Twór, jaki się wyłoni po tej wędrówce obcych mas, pozostanie Europą już tylko jako nazwa geograficzna. Jeśli zaś biała, chrześcijańska (choćby już tylko z korzenia) Europa zacznie się bronić, będzie rzeź, bo napływowe masy nie dadzą się tak łatwo deportować do swoich ojczyzn, nawet wtedy, kiedy w tych ojczyznach jakimś cudem zapanuje pokój. A jeśli bronić się nie zechce, będzie musiała uchodzić – oczywiście przez Polskę (i być może także z Polakami w taborach) na wschód, do Rosji. No bo dokąd? Kto przygarnie tak wielkie uchodźcze masy? Katastrofa na ogromną skalę będzie więc miała swoją stronę ironiczną. Oczywiście można tego nie dostrzegać, można się łudzić bajkowymi perspektywami. Albo już teraz przystać do Świadków Jehowy i roznosić po domach kolorowe broszurki.
