Pocałujta Wujta, myśmy już taką umową zawarli o mienie bezspadkowe, podpisali i zrealizowali.
Nie można "doić dwóch krów" z tytułu uwarunkowań i barbarzyństwa Niemiec hitlerowskich w latach 1939-1945 na ziemiach polskich II Rzeczypospolitej Holokaustu - tj. uwarunkowań historycznych bez końca.
No. 5518. AGREEMENT1 BETWEEN THE GOVERNMENT
OF THE UNITED STATES OF AMERICA AND THE
GOVERNMENT OF THE POLISH PEOPLE'S REPUBLIC
REGARDING CLAIMS OF NATIONALS OF THE UNITED
STATES. SIGNED AT WASHINGTON, ON 16 JULY 1960
Polska wypłacila po 2 miliony US Dollars co roku przez 20 lat. Umowa została skosumowana przez Rząd Stanów Zjednoczonych w roku 1981 i od tego czasu to jest właściwy adres Waszych roszczeń!
W sprawie Ustawy 447 Kongresu USA Towarzysze amerykańscy...
https://www.youtube.com/watch?v=Aq7FuvTT0C8
Andrzej Rosiewicz - Życie to interes
6 kwi 2010
"Zripowane" z płyty winylowej nabytej za złotówkę. Nagrane w "Sala Kongresowa in Warsaw from 10 to 11 Sept. 1980."
Tekst
Och, gdybym ja miał kilka żon
A potem wiele dzieci
Ja mógłbym kupić duży dom
I w domu mieć szalecik
Ja miałbym w domu cymer bad
W kafelki lilla rose
A jeśli chcieć, ja mógłbym mieć
Mógłbym w domu trzymać kozę
Tu dzieci, a tu żony me
Tu brylantowy kolczyk w uchu
Tu koza do mnie mówi "meee"
Na złotym, na łańcuchu
Och, takie szczęście, taki dom
Już blisko tak do raju
Ja piję wino, dzieci mi
Śpiewają o Synaju...
Hava Nagila
Hava Nagila
Hava Nagila
Ve nismecha
Ach Synaj, Synaj, Synaju
Ja niczewo nie panimaju
I na co to, i po co to
I po co tam strzelają
Handlować trzeba, uczyć się
Niech będzie pokój w gminie
Handlować trzeba, uczyć się
[Uczyć się i jeszcze raz uczyć się,
Jak uczył jeden Rabin...
W Konstancinie]
Hava Nagila
Hava Nagila
Hava Nagila
Ve nismecha
A dzieci trzeba uczyć się
Niech uczy się francuski
Niech wie co "be" a nie "to be"
I troszkę mówi ruski
I tańczyć trzeba, uczyć się
Niech tańczy od przedszkola
Najnowszy taki taniec nasz
Górali Wzgórza Golan
Hava Nagila
Hava Nagila
Hava Nagila
Ve nismecha
A jeśli trzeba, czemu nie
Szanowne piękne panie
Jak można, no to trzeba brać
Mały Chińczyk na wychowanie
Och, jak przyjemnie witać dziś
Szanowną finansjerę
Jak umiem żyć, ja kocham żyć!
Bo życie to interes!
Hava Nagila
Hava Nagila
Hava Nagila
Ve nismecha
[hava ve ranena, hava ve ranena....]
[oklaski]
[AR: Ja nie wiedziałem, że na widowni tyle naszych]
[Śmiech]
Tak skończył śp. Edward Gierek I Sekretarz PZPR z powodu zaciągniętych kredytów w Bankach zachodnich ca 40 000 000 000 Dollars USA
https://www.youtube.com/watch?v=UGcozNygZ8o
Jako przykład: Mienie po spadkobiercach młyna zostało kupione przez Jerzego Owsiaka za "psi grosz" i odbudowane z środków WOŚP aby budować NOWE SIŁY
Szadowo Młyn
Szadowo Młyn
https://www.salon24.pl/u/albatros/923693,dojenie-koguta-i-innego-drobnego-ptactwa
https://www.salon24.pl/u/albatros/560527,siema-i-troche-wiecej-bo-trzy-kozy-szadowo-mlyn,4
https://ciekawostkihistoryczne.pl/2015/09/29/panstwo-zydowskie-poza-izraelem-dlaczego-chazarowie-przeszli-na-judaizm/
http://historia.focus.pl/magazyn-focus/focus-historia/2015/9?utm_source=historia&utm_medium=boksy&utm_campaign=numer
http://historia.focus.pl/magazyn-focus/focus-historia/2015/9?utm_source=historia&utm_medium=boksy&utm_campaign=numer
https://detektywprawdy.pl/2019/10/10/dowody-archeologiczne-na-istnienie-chazarii/
https://detektywprawdy.pl/2019/10/10/dowody-archeologiczne-na-istnienie-chazarii/
ŚREDNIOWIECZNE CYTATY O JUDAZMIE ChAZARI
Christian ze Stavelot, w Expositio in Matthaeum Evangelistam (864):
„W chwili obecnej nie znamy żadnego narodu pod niebiosami, w którym chrześcijanie nie mieszkają. [Chrześcijanie nawet znajdują się] na ziemiach Gog i Magog – którzy są rasą hunicką i nazywani są Gazari (Chazarami) … obrzezany i przestrzegający wszystkich [praw] judaizmu. Jednak Bułgarzy, którzy należą do tych samych siedmiu plemion [jak Chazarowie], teraz chrzczą się [na chrześcijaństwo] ”.
Widzicie, to jest inne źródło potwierdzające, że oni są Gogiem!
Ahmad ibn Fadlan w swoim travellogue (ok. 922):
„Chazarowie i ich król są Żydami”.
Ibn al-Faqih (ok. 930):
„Wszyscy Chazarowie są Żydami. Ale ostatnio zostali judaizowani”.
Chazar King Joseph w odpowiedzi na Hasdai ibn-Shaprut (ok. 955):
„Po tych dniach powstało z synów synów Bulana króla, Obadiasza z imienia. Był uczciwym i sprawiedliwym człowiekiem. Zreorganizował królestwo i ustanowił religię żydowską właściwie i poprawnie. Budował synagogi i szkoły, sprowadzając wielu Izraelitów mędrcy, czcili ich srebrem i złotem, i wyjaśnili mu 24 Księgi Biblii, Misznę, Talmud oraz porządek modlitw ustanowiony przez Chazzanów, był człowiekiem, który bał się Boga i kochał prawo i przykazania. „
Prawo Talmudu.
Abd al-Jabbar ibn Muhammad al-Hamdani, w The Establishment of Proofs for the prorhethood of Our Master Muhammad (c. 1009-1010):
„Jeden z Żydów podjął się nawrócenia Chazarów, którzy składają się z wielu ludów, i zostali przez niego nawróceni i przyłączyli się do jego religii. Stało się to niedawno za dni Abbasydów… Albowiem to był człowiek, który przyszedł w pojedynkę do króla wielkiej rangi i do bardzo porywającego ludu, i zostali przez niego nawróceni bez uciekania się do przemocy i miecza, i podjęli się trudnych obowiązków wynikających z prawa Tory, takich jak obrzezanie , rytualne ablucje, mycie po zwolnieniu nasienia, zakaz pracy w szabat i podczas świąt, zakaz spożywania mięsa zwierząt zakazanych zgodnie z tą religią i tak dalej ”.
Abraham ibn Daud z Toledo, Hiszpania, w The Book of Tradition (1161):
„Znajdziesz społeczności Izraela rozproszone za granicą … aż do Dailam i rzeki Itil, gdzie żyją ludy Chazar, które stały się prozelitami. Król Chazar Józef wysłał list do Hasdai ibn-Shaprut i poinformował go, że on i cały jego lud podążali za rabiniczną wiarą. Widzieliśmy potomków Chazarów w Toledo, studentów mądrych, i powiedzieli nam, że pozostałość po nich pochodzi z rabinicznej wiary ”.
Rabiniczna wiara Edomitów….
Dimashqi (1327):
„Ibn-al-Athir opowiada, jak w czasach Haruna cesarz Bizancjum zmusił Żydów do emigracji. Przybyli do kraju Chazar, gdzie znaleźli inteligentną, ale nieuczoną rasę i ofiarowali im swoją religię. Mieszkańcy znaleźli ją lepiej niż ich i zaakceptowali ”.
Oto lista źródeł żydowskich, które zachowują wiedzę o nawróceniu Chazarów na judaizm:
Elchanan the Merchant alias Eldad the Danite – IX wiek
Anonimowy autor Listu Schechtera – X wiek
Hasdai ibn Shaprut – 10 wiek
Król Józef Chazarów – 10. wiek
Yehuda HaLevi – XII wiek
Rabin Jehuda al-Barseloni – XII wiek
Rabin Abraham ibn Daud – XII wiek
Rabin Mojżesz ben Nahman alias Nahmanides – XIII wiek
Rabbi Shem Tov ibn Shem Tov – XV wiek
Rabin Gedaliasz – XVI wiek
Icchak Aqrish – XVI wiek
Rabin Yehuda Moscato – XVI wiek
Oto fragment książki rabina Moscato Kol Yehuda :
„Czy nie należy wierzyć, że ta wspaniała i inspirująca historia, która jest podstawą i istotą tej książki [ Kuzari Yehudy HaLevi], jest prawdziwa i naprawdę by się wydarzyła? nie tak, dlaczego autor tej książki miałby kłamać? Albowiem napisał na początku swojej książki: „Jak zostało zapisane i znane z dzieł historycznych”. Powtórzył to we wstępie do drugiej części swojej książki: „To stało się później w odniesieniu do Kuzari, jak wiadomo w książkach Chazarii …” ”(tłumaczenie Rabbi Gershom Barnard)
Oto fragment listu Hasdai ibn Shaprut do króla Józefa:
„Żyjemy w diasporze i nie mamy mocy w naszych rękach. Mówią nam codziennie:„ Każdy naród ma królestwo, ale nie ma się o nim żadnej pamięci Ziemia.’ Ale gdy usłyszeliśmy o moim panu, królu [Chazar], potędze jego monarchii i jego potężnej armii, byliśmy zdumieni. Podnieśliśmy głowy, wróciil nam duch, nasze ręce zostały wzmocnione, a królestwo mojego pana było naszą odpowiedzią obrony. Gdyby te wieści zyskałyby dodatkową siłę, bo dzięki niemu wyniesiemy się dalej. ” (tłumaczenie: rabin N. Daniel Korobkin)
Aby uzyskać więcej informacji o powyższych źródłach, a także cytaty i cytaty z innych źródeł dotyczących konwersji chazarskiej (autorstwa pisarzy karaimskich, zaratusztryjskich i bizantyjskich) oraz dwa znane przykłady dowodów archeologicznych, przeczytaj Żydzi z Chazarii, wydanie trzecie ( 2018), w szczególności rozdział 6, ale także rozdział 4 na stronach 65-66 i rozdział 9 na stronie 159.
SZAMANIZM CHAZARSKI
Co do szamańskiego aspektu starej religii tureckiej, ogólnie dotyczy szamanów, którzy wkraczają w transopodobne stany, próbując „wejść w bezpośredni i bezpośredni kontakt z istotami w królestwie duchowym, aby spełnić różne życzenia”. (strona 397)
Być może na tym polega chrzest w fałszywym duchu świętym.
Jedną z praktyk szamanistycznych Turków, którą przyjęli Chazarowie, była metoda instalowania nowego władcy. Uroczyste uduszenie nowo wybranego władcy spowodowało, że ów władca wszedł w „stan nieprzytomności pozbawiony śmierci”, aby „mógł stać się środkiem przyjmowania i przekazywania wyroczni”. (strona 397) W przypadku Turków Niebieskiego Nieba (Kök) nowy kagan został podniesiony na filcowym kocu i obrócony 9 razy, w sposób związany z indukcją nowych szamanów. W przypadku Madziarów, idąc za przykładem zwyczaju Chazara,
Richarda Mason koncentruje się na specyficznych praktykach Chazarów i Północnych Kaukaskich Hunów.
Mason pisze:
„Na przykład syryjska kronika tak zwanego | Pseudo-Dionizy z Tell-Mahrê, autor donosi pod rokiem 1042, tj. 730/731 ne, że turcy chazarowie są rasą bez boga, że są w rzeczywistości Magami, chociaż autor tutaj prawdopodobnie oznacza „poganami”, a nie zoroastryjskie magoi z Persji, choć pewna liczba prozelitów zoroastryjskich została osiedlona w Dagistanie przez Chsro I. w szóstym wieku. W roku 1043, tj. , AD 731/732, choć prawdopodobnie datuje się przed 730 rokiem, ten sam autor odnotowuje, że chrześcijański książę Maslama zawarł traktat z Turkikami Chazarami, w którym strony przysięgały na imię Boga, że żadne z nich nie dopuszcza się pogwałcenia granic terytorium drugiej osoby, ale «Turcy, którzy nie znają Boga, którzy nie znają Boga, którzy nie rozumieją, że są Jego stworzeniami,którzy nie zgadzają się, że istnieje Bóg w Niebie, nie dotrzymali swoich obietnic. »” (strony 399-400)
Teraz uwaga:
„W miejscach przypisanych tak zwanemu kompleksowi kulturowemu Saltovo lub Mayaki odkryto wiele amuletów z kości lub zębów psów lub wilków. Najczęstszym motywem jest ciało słoneczne, szczególnie na terytorium przez Khazar Qaghanate amulety reprezentujące różne formy zwierzęce są dość powszechne. ””
Większość materiałów zebranych dzięki witrynie:
http://www.khazaria.com
Judaizm zawsze chętnie mieszał się z innymi nacjami ponieważ jego trzonem byli Edomici. Jak to wspominałem ostatnio kilka razy Edom/Ezaw miał zonę Kananejkę oraz Hetytki.
Dzisiaj również wchodzą w ekumenię ze wszystkimi religiami.
Historii żydowskie Chazarii, która stanowiła trzon komunistów nie da się zaprzeczyć.
Czy to w Rosji, czy w Polsce czy w Skandynawii nie obchodzą oni świąt Bożych, ale ludzkie święta.
Dodam na koniec, że badanie historii nie jest nienawiścią i mogę rozmawiać kulturalnie czy to z Cyganem czy Chzaraem, byle potrafił wykazać odrobinę miłości ludzkiej. Z drugiej strony wielu Polaków to bestie. Zło i grzech co prawda nie mają rasy i narodowości, ale TYLKO jedna grupa rządzi światem. Jest ona zbudowana nie na narodowości ale na fałszywej religii, która zmieniła Torę.
Ezaw mieszący nacje chce odzyskać pierworództwo.
Panie Arturze kiepsko Pan szuka. Wuj GOOGEL pomaga tym którzy szukają:
Trzeba wiedzieć tylko datę i Sygnaturę. A co Sejmowe archiwa czyżby tak jak w Krakowie kilka dni temu!
Roszczenia mogą być dalej realizowane panie prezydencie Majchrowski? gdyż dokumenty wlasnościowe, akty norialne i księgi wieczyste spłonęły!?
Cztery dni straż ogniowa walczyła aż się ARCHIWA wypaliły!
Minister pełnomocny Radca finansowy Ambasady PRL w Waszyngtonie Stanisław Raczkowski i Sekretarz -Secretary of State :
Foy D. KOHLER Assistant Secretary of State for European Affairs
w sprawie tzw. umowy indemnizacyjnej zawartej w dniu 16 lipca 1960 r. między rządami Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Stanów Zjednoczonych Ameryki
https://youtu.be/PzbOzsT6Q-s
Odnaleziona zaginiona, sensacyjna umowa Nr 5518 z 1960r. Dotyczy ustawy Senatu USA S.447.
Po wielomiesięcznych poszukiwaniach został odnaleziony zagubiony dokument stanowiący umowę między USA a Polską z 16 lipca 1960 roku, zarejestrowana w USA 6 stycznia 1961 roku. Ten fakt stawia w innym świetle ustawę S447 Senatu USA. O tym się nie mówi, a powinno. To sensacyjny dokument, który powinien poznać każdy Polak. Jest sensacyjny gdyż oficjalnie przedstawiciele rządu RP prawdopodobnie o niej zapomnieli lub został zagubiony.
Link do umowy w języku angielskim:
https://drive.google.com/file/d/1-RXf...
No. 5518
UNITED STATES OF AMERICA
and
POLAND
Agreement (with annex and exchange of notes) regarding
claims of nationals of the United States. Signed at
Washington, on 16 July 1960
Official texts: English and Polish.
Registered by the United States of America on 6 January 1961.Link do umowy w języku polskim:
http://www.historycy.org/index.php?s=...
https://drive.google.com/file/d/1-RXfC-elyHKEUt2U05EXn2IJG5kQtNVG/view
http://www.historycy.org/index.php?s=b1e75d296afa5fd96818974a0c387d95&act=Attach&type=post&id=24543
The Secretary of State to the Minister Plenipotentiary, Financial Counselor,
Polish Embassy
DEPARTMENT OF STATE
WASHINGTON
July 16, 1960
Excellency :
I have the honor to acknowledge the receipt of your letter of this date which
reads as follows :
" I have the honor to refer to the discussions held during the nego
tiations concerning the Agreement signed today1 between the Governments
of the Polish People's Republic and the United States of America regarding
claims of nationals of the United States.
" In connection with the interest expressed by the Government of
the United States of America in the settlement of outstanding dollar bonds,
issued or guaranteed by the Polish Government in the United States during
the period 1919 to 1939, I have the honor to inform you that the Polish
Government confirms its intention to settle the problem of this bonded
indebtedness by direct talks with American bondholders or their representa
tives.
" Accept, Excellency, the assurances of my highest consideration. "
I have the honor to inform you that my Government has taken note of the
statement quoted above.
Accept, Excellency, the assurances of my highest consideration.
For the Secretary of State :
Foy D. KOHLER
Assistant Secretary of State for European Affairs
His Excellency Stanislaw Raczkowski
Minister Plenipotentiary
Financial Counselor
Embassy of the Polish People's Republic
MSZ opublikowało umowę z USA ws. roszczeń z 1960 r.
https://dzieje.pl/aktualnosci/msz-opublikowalo-umowe-z-usa-ws-roszczen-z-1960-r
MSZ opublikowało umowę z USA ws. roszczeń z 1960 r.
AKTUALIZACJA: 14.07.2016, PUBLIKACJA: 17.03.2011 Wiadomości
2011-03-17 (media/PAP) - MSZ zamieściło w czwartek na stronie internetowej umowę, którą w 1960 r. PRL zawarła z USA w sprawie roszczeń obywateli amerykańskich. Uzgodniono wtedy, że dla regulacji tych roszczeń, Polska wypłaci Stanom Zjednoczonym 40 mln dolarów.
2011-03-17 (media/PAP) - MSZ zamieściło w czwartek na stronie internetowej umowę, którą w 1960 r. PRL zawarła z USA w sprawie roszczeń obywateli amerykańskich. Uzgodniono wtedy, że dla regulacji tych roszczeń, Polska wypłaci Stanom Zjednoczonym 40 mln dolarów.
Publikacja dokumentu to odpowiedź na wyrażone przez rząd Stanów Zjednoczonych rozczarowanie w związku z wstrzymaniem prac nad ustawą reprywatyzacyjną przez Polskę.
W umowie z 1960 r. napisano, że rządy obu krajów chcąc dokonać uregulowania roszczeń obywateli USA pod adresem Polski, uzgodniły, że Polska zapłaci Stanom Zjednoczonym 40 mln dolarów. Kwota ta miała być przeznaczona "na całkowite uregulowanie i zaspokojenie wszystkich roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych" pod adresem polskiego rządu z tytułu nacjonalizacji i innego rodzaju przejęcia mienia.
Z tekstu umowy wynika, że zapłata miała być dokonana w dwudziestu rocznych ratach po 2 mln dolarów. Zapłacona suma miała być rozdzielona wedle uznania USA przez rząd tego kraju.
"Po wejściu w życie niniejszego układu rząd Stanów Zjednoczonych nie będzie przedstawiał rządowi polskiemu, ani nie będzie popierał roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych do rządu polskiego" - czytamy w dokumencie. Dalej napisane jest, że gdyby takie roszczenia zostały jednak przedłożone Polsce bezpośrednio przez obywateli amerykańskich, nasz kraj przekaże je rządowi USA.
Umowa mówi m.in. o roszczeniach z tytułu: nacjonalizacji, przejęcia własności, utraty użytkowania na podstawie polskich ustaw, dekretów i innych zarządzeń, a także długów przedsiębiorstw, które zostały znacjonalizowane. W ciągu 30 dni po wejściu w życie układu, rząd USA miał odwołać swoje zarządzenia blokujące "wszelkie polskie mienie w Stanach Zjednoczonych".
Polska miała dla ułatwienia przekazać Stanom informacje lub dowody zawierające szczegóły dotyczące własności i wartości mienia. Układ miał wejść w życie z dniem jego podpisana. Opublikowana przez MSZ kopia z 16 lipca 1960 r. jest podpisana.
W ubiegłym tygodniu resort skarbu państwa poinformował, że projekt ustawy reprywatyzacyjnej jest przygotowany, ale ze względu na "globalny kryzys finansowy" oraz duże obciążenia finansowe wynikające z tej ustawy, "w obecnej sytuacji ekonomicznej, projekt ustawy nie może być przeprowadzony".
W środę specjalny doradca sekretarza stanu ds. problemów Holocaustu Stuart Eizenstat powiedział, że "rząd amerykański jest głęboko rozczarowany tym, że rząd Polski zawiesił plany przekazania do parlamentu projektu ustawy przewidującej rekompensaty dla osób, których prywatne majątki zostały skonfiskowane w latach 1939-1989". Wezwał też - w imieniu rządu USA - rząd polski do restytucji prywatnego mienia żydowskiego, choćby w formie rekompensat rozłożonych w czasie.
Szef MSZ Radosław Sikorski powiedział w środę w "Kropce nad i" TVN24, że "Polska bardzo szczodrze oddała mienie komunalne żydowskie, natomiast jeśli chodzi o mienie różnych obywateli państw obcych, to Polska jeszcze w latach 60. podpisała tzw. umowy indemnizacyjne, w tym z USA, i wypłaciła wielomilionowe odszkodowania rządom tych krajów, w tym Stanom Zjednoczonym".
W czwartek w radiowej Trójce minister stwierdził natomiast, że USA mogły pomóc polskim Żydom w czasie wojny, a obecną interwencję władz USA ws. przywrócenia prywatnego mienia żydowskiego ocenia jako "cokolwiek spóźnioną".(PAP)
stk/ mok/ jbr/
http://orka2.sejm.gov.pl/IZ6.nsf/main/3DB7E784
Odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji - z upoważnienia ministra -
na interpelację nr 23570
w sprawie tzw. umowy indemnizacyjnej zawartej w dniu 16 lipca 1960 r. między rządami Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Stanów Zjednoczonych Ameryki
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia 27 lipca 2011 r. (sygn. SPS-023-23570/11) dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP pana Ryszarda Terleckiego w sprawie umowy indemnizacyjnej zawartej w dniu 16 lipca 1960 r. pomiędzy rządami PRL i Stanów Zjednoczonych Ameryki, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, że problematyka tzw. układów indemnizacyjnych wiąże się z faktem przejęcia na rzecz Skarbu Państwa w okresie po zakończeniu II wojny światowej mienia pozostawionego w Polsce przez obywateli państw, z którymi układy powyższe zawierano. Przejęcie to nastąpiło przede wszystkim na podstawie ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz. U. Nr 3, poz. 17, z późn. zm.), tzw. ustawy o nacjonalizacji przemysłu, oraz dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (t.j. Dz. U. z 1945 r., Nr 3, poz. 13, z późn. zm.).
Wskazać należy, że Polska w latach 1948-1971 zawarła ogółem 12 wymienionych niżej układów indemnizacyjnych (odszkodowawczych):
1) układ z 19 marca 1948 r. dotyczący udzielenia przez Polskę odszkodowania dla interesów francuskich dotkniętych przez ustawę polską z dnia 3 stycznia 1946 r. o nacjonalizacji;
2) protokół nr 1 z dnia 12 maja 1949 r. w sprawie interesów i mienia duńskiego w Polsce i protokół nr 2 z dnia 26 lutego 1953 r. w sprawie interesów i mienia duńskiego w Polsce;
3) układ z dnia 25 czerwca 1949 r. między Rzeczpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską dotyczący odszkodowania dla interesów szwajcarskich w Polsce;
4) układ między rządem polskim i rządem szwedzkim zawarty w Sztokholmie w dniu 16 listopada 1949 r. w sprawie odszkodowania dla interesów szwedzkich w Polsce;
5) układ z dnia 11 listopada 1954 r. pomiędzy rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej dotyczący załatwienia spraw finansowych;
6) układ z dnia 29 grudnia 1955 r. między Królewskim Rządem Norweskim a rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej dotyczący likwidacji wzajemnych roszczeń finansowych;
7) układ z dnia 16 lipca 1960 r. między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki dotyczący roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych;
8) układ z dnia 14 listopada 1963 r. między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z jednej strony a rządem Królestwa Belgii i rządem Wielkiego Księstwa Luksemburga z drugiej strony dotyczący odszkodowania za niektóre interesy belgijskie i luksemburskie w Polsce;
9) układ z dnia 22 listopada 1963 r. między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a królewskim rządem Grecji dotyczący odszkodowania za interesy greckie w Polsce;
10) układ z dnia 20 grudnia 1963 r. między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Królestwa Holandii dotyczący odszkodowania za niektóre interesy holenderskie w Polsce;
11) układ z dnia 6 października 1970 r. między Polską Rzeczpospolitą Ludową a Republiką Austrii o uregulowaniu określonych zagadnień finansowych;
12) układ z dnia 15 października 1971 r. między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Kanady dotyczący uregulowania spraw finansowych.
Na podstawie powyższych umów polski rząd przekazał państwom - sygnatariuszom układów globalne kwoty pieniężne na uregulowanie roszczeń odszkodowawczych obywateli tychże państw, których mienie pozostawione w Polsce zostało w okresie powojennym przejęte na rzecz Skarbu Państwa albo którzy utracili posiadanie swego mienia na skutek wojny i tego posiadania nie odzyskali. Odszkodowania przyznane na podstawie tych układów były płacone z reguły w gotówce, w ratach np.: Danii wypłacono 5,7 mln koron duńskich w ciągu 15 lat, Szwajcarii - 52,2 mln franków szwajcarskich rozłożonych na 13 rat, Szwecji - 116 mln koron szwedzkich w 17 ratach, USA - 40 mln dolarów amerykańskich w 20 ratach, Austrii - 71,5 mln szylingów austriackich w 12 rocznych ratach, Kanadzie - 1,225 mln dolarów kanadyjskich w 7 ratach rocznych. W umowach tych znalazły się w szczególności postanowienia, że w wyniku przyznanego odszkodowania cudzoziemcy zrzekają się na rzecz Skarbu Państwa Polskiego wszelkich praw i roszczeń z tytułu własności do mienia znajdującego się na terenie Polski.
Z uwagi na fakt, że powyższe umowy indemnizacyjne nie zostały ratyfikowane ani ogłoszone w Dzienniku Ustaw, nie mogły one stanowić samodzielnej podstawy przejścia na własność Skarbu Państwa nieruchomości obywateli państw obcych (zwrócił na to uwagę - na tle postanowień umowy między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki dotyczącej roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych z dnia 16 lipca 1960 r. - Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku wydanym w składzie 7 sędziów z dnia 17 maja 1999 r., sygn. OSA 2/98). W związku z powyższym w celu zabezpieczenia nabytych przez Skarb Państwa uprawnień właścicielskich uchwalona została ustawa z dnia 9 kwietnia 1968 r. o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych (Dz. U. Nr 12, poz. 65).
Stosownie do art. 1 ww. ustawy jej przepisy mają zastosowanie do dokonywania wpisów na rzecz Skarbu Państwa w księgach wieczystych tytułu własności nieruchomości obywateli państw obcych (a także zagranicznych osób prawnych) oraz uprawnień wynikających z wieczystego użytkowania lub z ustanowionych na rzecz tych obywateli (zagranicznych osób prawnych) ograniczonych praw rzeczowych, które to nieruchomości i prawa przeszły na rzecz Skarbu Państwa na podstawie międzynarodowych umów o uregulowaniu wzajemnych roszczeń finansowych, zawartych z rządami tych państw przez rząd Polski. Nadmienić należy, że w myśl art. 4 ww. ustawy ma ona zastosowanie również do składania wniosków i dokumentów do zbioru dokumentów w przypadku, gdy nieruchomość nie ma urządzonej księgi wieczystej albo gdy księga ta zaginęła lub uległa zniszczeniu.
Zgodnie z art. 2 ww. ustawy podstawą dokonywania wpisu do księgi wieczystej Skarbu Państwa jako właściciela nieruchomości lub uprawnionego do korzystania z wieczystego użytkowania albo z ograniczonego prawa rzeczowego jest decyzja ministra finansów stwierdzająca przejście na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości lub prawa na podstawie międzynarodowej umowy o uregulowaniu wzajemnych roszczeń finansowych. Decyzja ta ma charakter deklaratoryjny, albowiem na skutek jej wydania nie następuje przejście wskazanych nieruchomości lub praw na rzecz Skarbu Państwa, decyzja ta stwierdza jedynie fakt przejścia powyższych praw.
Ze względu na fakt, że większość z wymienionych wyżej układów indemnizacyjnych została zawarta przed dniem 17 kwietnia 1968 r., tj. dniem ogłoszenia i zarazem wejścia w życie powołanej ustawy, szczególnie istotne znaczenie ma zawarta w art. 5 ust. 2 przedmiotowej ustawy regulacja, zgodnie z którą ustawę stosuje się również do nieruchomości oraz praw, które przeszły na rzecz Skarbu Państwa na podstawie międzynarodowych umów o uregulowaniu wzajemnych roszczeń finansowych, zawartych przed ogłoszeniem ustawy.
Biorąc pod uwagę opisane wyżej regulacje, należy mieć na względzie, że dokonanie wpisu do księgi wieczystej (ewentualnie składanie wniosków i dokumentów do zbioru dokumentów w przypadku, gdy nieruchomość nie ma urządzonej księgi wieczystej albo gdy księga ta zaginęła lub uległa zniszczeniu) następowało i następuje na podstawie międzynarodowych umów o uregulowaniu wzajemnych roszczeń finansowych, czyli wspomnianych układów indemnizacyjnych. Wprawdzie układy indemnizacyjne nie zostały ratyfikowane ani ogłoszone w Dzienniku Ustaw, nie mogły zatem stanowić samodzielnej podstawy prawnej przeniesienia prawa własności nieruchomości na Skarb Państwa, stąd konieczne było uregulowanie ustawowe kwestii dotyczących nieruchomości, za których przejęcie państwo polskie na mocy wskazanych układów indemnizacyjnych wypłaciło odszkodowanie (por. powołany już wyżej wyrok NSA z dnia 17 maja 1999 r., sygn. akt OSA 2/98), jednakże układy te stanowiły podstawę uregulowania przez państwa - sygnatariuszy trybu występowania obywateli tych państw o odszkodowanie do rządu swych państw.
Przykładowo, w świetle postanowień układu z dnia 16 lipca 1960 r. między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki dotyczącego roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych (uregulowania układu polsko-amerykańskiego przedstawiane są jako przykład, ponieważ zdecydowana większość zgłaszanych roszczeń odnośnie do mienia przejętego w okresie powojennym na rzecz Skarbu Państwa dotyczy mienia pozostawionego w Polsce przez obywateli Stanów Zjednoczonych) rząd Polski zobowiązał się wypłacić sumę 40 mln dolarów amerykańskich za całkowite uregulowanie i zaspokojenie wszystkich roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych, zarówno osób fizycznych, jak i prawnych, do rządu polskiego z tytułu nacjonalizacji i innego przejęcia przez Polskę mienia oraz praw i interesów, związanych lub odnoszących się do mienia (art. I lit. a ww. układu). Roszczeniami uregulowanymi i zaspokojonymi na mocy ww. układu są roszczenia obywateli Stanów Zjednoczonych z tytułu nacjonalizacji i innego rodzaju przejęcia przez Polskę mienia oraz praw i interesów związanych lub odnoszących się do mienia, przejęcia własności albo utraty używania lub użytkowania mienia na podstawie polskich ustaw, dekretów lub innych zarządzeń ograniczających lub uszczuplających prawa i interesy związane lub odnoszące się do mienia (art. II układu).
W celu zabezpieczenia rządu polskiego przed możliwym dochodzeniem praw za pośrednictwem krajów trzecich lub w inny sposób, roszczeń uregulowanych ww. układem, rząd Stanów Zjednoczonych zobowiązał się dostarczyć rządowi polskiemu kopie oświadczeń odnośnie do roszczeń złożonych przez wnoszących roszczenia (tj. oświadczeń o zrzeczeniu się powyższych roszczeń) (art. V lit. b układu). Rozstrzygające znaczenie dla możliwości wydania przez ministra finansów decyzji stwierdzającej przejście na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości lub prawa na podstawie międzynarodowej umowy o uregulowaniu wzajemnych roszczeń finansowych ma bowiem fakt, czy obywatel Stanów Zjednoczonych, powołując się na układ, wystąpił o odszkodowanie do rządu Stanów Zjednoczonych i czy takie odszkodowanie otrzymał na tej podstawie, że jego mienie zostało przejęte przez państwo polskie. Wskazał na to Naczelny Sąd Administracyjny w cytowanym wyroku z dnia 17 maja 1999 r., sygn. akt OSA 2/98, stwierdzając, że ˝układ był podstawą przejścia na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości lub praw w rozumieniu art. 2 ustawy, jeżeli obywatel Stanów Zjednoczonych wystąpił o przyznanie odszkodowania na podstawie układu i otrzymał takie odszkodowanie, którego wartość była odnoszona do wartości praw przejętych przez państwo polskie˝. Nadmienić przy tym należy, że w świetle postanowień wskazanego układu z dnia 16 lipca 1960 r. oraz dołączonego do niego protokołu z dnia 29 listopada 1960 r. warunkiem otrzymania odszkodowania za pozostawione w Polsce nieruchomości było zrzeczenie się na rzecz państwa polskiego praw opartych na przejęciu własności lub utracie używania i korzystania z mienia położonego w Polsce (o zrzeczeniu tym mowa jest w pkt 7 lit. b wskazanego wyżej protokołu).
Jednocześnie rząd Stanów Zjednoczonych zobowiązał się, że nie będzie przedstawiał rządowi polskiemu ani nie będzie popierał wymienionych w art. I układu roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych do rządu polskiego, zaś zgłoszone po wejściu w życie układu roszczenia obywateli Stanów Zjednoczonych rząd Polski przekaże rządowi Stanów Zjednoczonych (art. IV układu).
Wynika stąd, że o ile obywatele Stanów Zjednoczonych, którym przysługiwały roszczenia z tytułu nacjonalizacji i innego przejęcia przez Polskę mienia, w szczególności nieruchomości pozostawionych w Polsce, wystąpili do rządu Stanów Zjednoczonych o zaspokojenie ich roszczeń i roszczenia te uznane zostały za ważne, a następnie w celu otrzymania od rządu Stanów Zjednoczonych odszkodowania złożyli oświadczenie o zrzeczeniu się na rzecz państwa polskiego ich praw opartych na przejęciu własności lub utracie używania i korzystania z mienia położonego w Polsce, to w takim przypadku nie mogą oni występować skutecznie z roszczeniami przeciwko Skarbowi Państwa.
Równocześnie, w kontekście przepisów art. 1 i 2 ustawy o dokonywaniu w księgach wieczystych (...), przejście na rzecz Skarbu Państwa powyższych nieruchomości w połączeniu z dokonanym na podstawie umowy z dnia 16 lipca 1960 r. zrzeczeniem się przez obywatela Stanów Zjednoczonych roszczeń w stosunku do rządu polskiego stanowi podstawę do wydania przez ministra finansów decyzji stwierdzającej przejście na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości lub prawa na podstawie międzynarodowej umowy o uregulowaniu wzajemnych roszczeń finansowych (vide: art. 2 ww. ustawy).
Dodać należy, że rząd Stanów Zjednoczonych zobowiązany był nie tylko do dostarczenia rządowi polskiemu kopii oświadczeń odnośnie do roszczeń złożonych przez wnoszących roszczenia (tj. oświadczeń o zrzeczeniu się powyższych roszczeń), ale również wszelkich oryginalnych dokumentów odnoszących się do mienia znacjonalizowanego oraz przejętego przez Polskę, z których roszczenia te wynikały (art. V lit. b i c układu).
Wskazać należy, że Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji nie dysponuje wiedzą na temat ewentualnych roszczeń dochodzonych w stosunku do Skarbu Państwa przez obywateli Stanów Zjednoczonych, a także innych państw, z którymi Polska zawarła wskazane układy indemnizacyjne. MSWiA nie dysponuje także listami osób, które odebrały już odszkodowania na mocy tychże układów, ani materiałami, które pozwalałyby na występowanie do innych państw o pełne listy. Podkreślenia wymaga, że organem właściwym w tym zakresie pozostaje minister finansów jako organ wydający decyzje stwierdzające przejście na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości lub prawa na podstawie międzynarodowej umowy o uregulowaniu wzajemnych roszczeń finansowych, na podstawie art. 2 ustawy o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych, a także jako podmiot odpowiedzialny za realizację ze strony polskiej omawianych układów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2011 r.
