W moim magicznym domu

W moim malutkim magicznym domu jest cicho i bezpiecznie?

Dedykacja dla SaoPaulo z Warszawy I Jej Rodzinki Tysi i Koloboboka:

https://www.youtube.com/watch?v=CNP672a25CU

https://www.youtube.com/watch?v=N7D59ufVfIg&t=81s

Komentarz Tygodnia: Przedziwny przypadek Józefa Kleksa

Mój śp. Brat Ryszard lat 13,5 " Sybiraka nic nie bierze... " ponad rok pedałował rowerem ponad 5 km do Glisna z Lubniewic do szkoły podstawowej za czyn niezmiernie patriotyczny.

"Zwinął przed kolejną Rocznicą Rewolucji Październikowej w roku 1955 kurtynę ze szkolnej sceny".

Budowaliśmy wtedy szybowiec "WRONA-bis" konstrukcji Antoniego Kocjana na którym córka Jadwiga Piłsudska uczyła się latać:

Czasy II Rzeczypospolita:

https://dlapilota.pl/wiadomosci/muzeumpilsudskipl/zmarla-pilot-jadwiga-pilsudska-jaraczewska

...

Jadwiga Piłsudska rozpoczęła naukę w szkole powszechnej prowadzonej przez Stowarzyszenie Rodzina Wojskowa, w którym udzielała się Aleksandra Piłsudska. Następnie była uczennicą Prywatnego Gimnazjum Żeńskiego Wandy z Posseltów Szachtmajerowej w Warszawie. W 1939 r. uzyskała świadectwo dojrzałości.

W gimnazjum zafascynowało ją lotnictwo. Interesowały ją konstrukcje lotnicze, samoloty, szybowce, modelarstwo. Swój pierwszy model złożyła mając 12 lat. W 1937 r., w wieku 17 lat ukończyła kurs Wołyńskiej Szkoły Szybowcowej Ligi Powietrznej i Przeciwgazowej Sokola Góra koło Krzemieńca na Wołyniu. Szkoliła się wówczas na szybowcu Wrona. Podczas następnych dwóch lat zdobyła wszystkie szybowcowe kategorie, od A do D. Była członkinią Aeroklubu Warszawskiego, w którym latała m.in. na motoszybowcach Bąk. W 1939 r., jako najmłodsza w Polsce posiadaczka licencji szybowcowej kategorii D, Jadwiga Piłsudska pokonała na szybowcu Delfin trasę 270 km z Bezmiechowej w Bieszczadach do Łukowa na Podlasiu. Przed wojną wylatała około 100 godzin, m.in. na szybowcach IS-B Komar i CW-5.

Jadwiga Piłsudska zamierzała rozpocząć studia na kierunku inżynierii lotniczej na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Planom tym przeszkodził wybuch wojny.

1 września 1939 r., razem z matką i siostrą, zgłosiła się do pomocy w stacji ratunkowej Polskiego Czerwonego Krzyża na warszawskiej Pradze. Kilka dni później wszystkie trzy wyjechały do majątku krewnych na Kresy Wschodnie, a następnie do Wilna. 17 września 1939 r., po wkroczeniu na ziemie polskie Armii Czerwonej, zostały ewakuowane przez polskie władze. Przedostały się na Łotwę, do Rygi, a stamtąd samolotem doleciały do Sztokholmu. Ze stolicy Szwecji, dzięki pomocy ambasady Rzeczpospolitej, dotarły drogą lotniczą do Londynu. Tam zaopiekował się nimi ambasador Edward Raczyński.

W 1940 r. Jadwiga Piłsudska rozpoczęła studia na wydziale architektury Uniwersytetu Cambridge. Kilkakrotnie składała pisma z prośbą o przyjęcie do Air Transport Auxiliary (ATA), organizacji zajmującej się rozprowadzaniem wyprodukowanych lub wyremontowanych samolotów z fabryk i warsztatów na lotniska RAF. Początkowo otrzymywała odpowiedzi odmowne, ze względu na młody wiek. Do służby w ATA przyjęta została po dwóch latach starań. Rozpoczęła ją 15 lipca 1942 r. od kursu w szkole pilotażu początkowego IFTS (Initial Flying Training School), gdzie przeszła szkolenie na lekkich samolotach, uzyskując 1. klasę pilota ATA. Jako pilot rozprowadzający latała m.in. na samolotach Tiger Moth oraz Miles Magister. 14 marca 1943 r. w szkole pilotażu zaawansowanego AFTS (Advanced Flying Training School) uzyskała 2. klasę pilota ATA i uprawnienia do rozprowadzania samolotów bojowych (m.in. myśliwców Spitfire i Hurricane). We wrześniu 1943 r. zdobyła 3. klasę pilota ATA, uprawniającą do pilotowania lekkich samolotów dwusilnikowych, takich jak Avro Anson, De Havilland Dragon Rapide i Airspeed Oxford. Po zakończeniu kursu otrzymała stały przydział do 1 Ferry Pool w White Waltham. Jadwiga Piłsudska była w grupie 17 polskich pilotów, w tym jedną z trzech Polek, w Air Transport Auxiliary.

Po konferencji przywódców koalicji antyniemieckiej, tzw. wielkiej trójki, w Teheranie na przełomie listopada i grudnia 1943 r., na której zapadły decyzje niekorzystne dla Polski, Jadwiga Piłsudska wystąpiła o urlop, a następnie złożyła wniosek o zwolnienie ze służby w ATA. Odeszła z niej 20 stycznia 1944 r. w stopniu second officera (odpowiednik porucznika).

W opinii wystawionej przez brytyjskich przełożonych w listopadzie 1943 r. oceniono ją jako „niezwykle obiecującą pilotkę o umiejętnościach powyżej przeciętnej”. Za półtoraroczną służbę odznaczona została polskim odznaczeniem ‑ Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Po odejściu z ATA podjęła przerwane studia, tym razem w Polskiej Szkole Architektury przy Uniwersytecie w Liverpoolu. Ukończyła je, uzyskując w 1946 r. dyplom inżyniera architekta. Studiowała także urbanistykę i socjologię.

23 grudnia 1944 r. poślubiła kpt. Andrzeja Jaraczewskiego, oficera Marynarki Wojennej. Przypłynął on do Wielkiej Brytanii z początkiem września 1939 wraz z odkomenderowanym na te wody polskim niszczycielem „Burza”, Po zakończeniu wojny pozostała w Wielkiej Brytanii jako uchodźca polityczny nie przyjmując brytyjskiego obywatelstwa. Mieszkała w Londynie. Początkowo projektowała domy i pracowała w Wydziale Urbanistyki i Planowania Zarządu Miejskiego w Londynie (London County Council). Później, wraz z mężem, otworzyła niewielką firmę produkującą na początku lampy, kinkiety, a z czasem nowoczesne meble własnego projektu, za które otrzymywała nagrody.

Wraz z matką Aleksandrą Piłsudską oraz siostrą Wandą była zaangażowana w działalność polskiego wychodźstwa powojennego, wspierając działalność Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie.