W pierwszych miesiącach powstania wojska polskie pod dowództwem Tadeusza Kościuszki odniosły sporo sukcesów, mobilizując naród do walki. Pasmo zwycięstw szybko się jednak skończyło. Pierwszą klęskę Polacy ponieśli 6 czerwca 1974 r. w bitwie pod Szczekocinami, gdzie doszło do niespodziewanego ataku neutralnej dotąd armii pruskiej.

Przeciw zaborcom

W pierwszych miesiącach powstania wojska polskie pod dowództwem Tadeusza Kościuszki odniosły sporo sukcesów, mobilizując naród do walki. Pasmo zwycięstw szybko się jednak skończyło. Pierwszą klęskę Polacy ponieśli 6 czerwca 1974 r. w bitwie pod Szczekocinami, gdzie doszło do niespodziewanego ataku neutralnej dotąd armii pruskiej. Przeciwko 15-tysięcznemu korpusowi Tadeusza Kościuszki stanęła potężna połączona armia rosyjsko-pruska pod wodzą króla Prus Fryderyka Wilhelma II i gen. Fiodora Denisowa. Liczyła około 27 tysięcy żołnierzy, do tego nieprzyjaciel dysponował aż 134 działami przy 33 polskich. Wojska polskie zajęły pozycje na wzgórzu, ustawiając się półkolem. Prawe i lewe skrzydło zajmowała piechota i kawaleria, a tuż przy lasku pozycje zajął Regiment Grenadierów Krakowskich płk. Jana Krzyckiego i kosynierów sandomierskich. Centrum, którego trzon stanowiły dwa regimenty piechoty oraz kosynierzy, zawiadywał osobiście Kościuszko.

Zobacz: Super Historia: Szpieg, który wszedł na salony

Mężna postawa kosynierów

W pierwszej fazie walki Polacy byli górą. Kiedy wróg zaczął bombardować polskie pozycje, sytuacja zaczęła się odwracać. Już na samym początku starcia poległo dwóch generałów - Józef Wodzicki i Jan Grochowski. Mimo przewagi nieprzyjaciela Kościuszko zdecydował się, po odparciu natarcia grenadierów pruskich, na kontratak 2 Regimentu Pieszego, który z trudem został powstrzymany przez artylerię wroga. Kawaleria pruska próbowała rozbić powstańczą armię, lecz załamała się dzięki mężnej postawie kosynierów. Po kilku godzinach krwawych walk Kościuszko zarządził całkowity odwrót. Nie chciał bowiem dopuścić do tego, aby porażka zamieniła się w druzgocącą klęskę. Odwrót wojsk polskich osłaniali kosynierzy 1 Pułku Grenadierów Krakowskich. W czasie tego manewru uderzyli na pruską artylerię, ponosząc ciężkie straty. Po tej bitwie inicjatywa operacyjna przeszła w ręce zaborców.

Powstanie warszawskie – moment trafienia Prudentialu dwutonowym pociskiem z moździerza Karl Gerät uwieczniony przezSylwestra Brauna (28 sierpnia 1944)

Msza odprawiona przez Jana Pawła II na placu Zwycięstwa (1979)

Gen. Ben Hodges: Władimir Putin chce odwrócić uwagę od Ukrainy

slideplayer.pl1058 × 793Wyszukiwanie obrazem

Zaangażowanie Rosji w Syrii ma jeden cel: odwrócenie uwagi od Ukrainy - uważa gen. dowódca sił amerykańskich w Europie gen. Ben Hodges, który w niedzielę złożył wieniec przed Grobem Nieznanego Żołnierza w Warszawie. Oceniając relacje między USA i Polską, ocenił je jako "naturalne" i "bardzo silne". - Kiedy myślę o Polsce, myślę o ludziach, którzy kochają wolność i którzy umieją o nią walczyć - podkreślił.

Gen. Ben Hodges ( )

Ben Hodges przypomniał, że dwóch polskich patriotów, to także amerykańscy bohaterowie: Kazimierz Pułaski i Tadeusz Kościuszko. Hodges ocenił, że obaj są przykładem dobrych relacji między Polską, które są obecnie kontynuowane. Przypomniał, że polscy i amerykańscy żołnierze razem walczyli w Afganistanie i Iraku, jak i innych miejscach na świecie. 

Hodges powiedział również, że jest optymistą, jeśli chodzi o szczyt NATO w Warszawie w 2016 roku. Wicepremier, minister obrony Tomasz Siemoniak na początku października ocenił, że szczyt ten - zaplanowany na 8 i 9 lipca 2016 r. - przesądzi o dalszych działaniach Sojuszu przez następne lata i będzie najważniejszym w XXI w., a może nawet w ciągu ostatnich 25 lat. 

Według Hodgesa najważniejszy cel warszawskiego szczytu to zademonstrowanie jedności. - 28 państw angażuje się w kolektywną obronę wszystkich 28 państw; Rosja nie jest jedynym zagrożeniem dla tego bezpieczeństwa, Państwo Islamskie, kryzys uchodźczy - to wszystko są rzeczy, nad którymi trzeba wspólnie pracować, także z UE - przekonywał Hodges. 

 

http://wiadomosci.wp.pl/kat,8311,title,Gen-Ben-Hodges-Wladimir-Putin-chce-odwrocic-uwage-od-Ukrainy,wid,17960501,wiadomosc.html

220. rocznica Insurekcji Kościuszkowskiej

220 lat temu, 24 marca 1794 roku, na Rynku Głównym w Krakowie Naczelnik Tadeusz Kościuszko złożył uroczystą przysięgę, ogłaszając tym samym akt powstania narodowego, znanego w historii jako Insurekcja Kościuszkowska.

 

http://wiadomosci.wp.pl/kat,8311,title,220-rocznica-Insurekcji-Kosciuszkowskiej,wid,16490959,wiadomosc.html

 

 

Tadeusz Kościuszko i kosynierzy. Fragment obrazu Jana Matejki "Bitwa pod Racławicami" ( )

24 marca 1794 roku od samego rana na Rynku zbierały się tłumy ludzi. Młodzież nosiła sztandary z napisami: "Wolność lub śmierć", "Równość, wolność", "Za prawa i wolność", "Za Kraków i Ojczyznę". Były też napisy: "Vivat Kościuszko!". Wiele osób nosiło podobizny samego Naczelnika. 

Około godziny 10.00 na ul. świętej Anny wjechał Kościuszko. Kiedy zatrzymał się na Rynku, wszyscy zamilkli. W ciszy i skupieniu tłum ludzi wysłuchał przysięgi Naczelnika, który stojąc przed czworobokiem żołnierzy, z uniesioną do góry szablą, mówił narodowi: "Ja, Tadeusz Kościuszko, przysięgam w obliczu Boga całemu Narodowi Polskiemu, iż powierzonej mi władzy na niczyj prywatny ucisk nie użyję, lecz jedynie jej dla obrony całości granic, odzyskania samodzielności Narodu i ugruntowania powszechnej wolności używać będę. Tak mi Panie Boże dopomóż i niewinna Męka Syna Twego". 

Tłum wiwatował na cześć Naczelnika, wojsko prezentowało broń, zabrzmiał Dzwon Zygmunta. "Miasto szalało z radości, ludzie wiwatowali, nie brakowało takich, którzy przypinali sobie francuskie trójkolorowe kokardy - symbol wolności" - opisuje nastrójuroczystości prof. Maria Bogucka w "Dziejach Polski do 1795 r.".  >>>

Tadeusz Kościuszko zaczął opracowywać koncepcję powstania narodowego w 1793 r. w Dreźnie, po ogłoszeniu drugiego rozbioru Polski. We wrześniu 1793 r., po naradzie ze spiskowcami z kraju, zgodził się objąć dowództwo nad planowanym powstaniem. Uznał jednak, że siły powstańcze nie są jeszcze gotowe i z rozpoczęciem walk trzeba poczekać. 

Ostatecznie o wybuchu powstania zdecydowała sytuacja w kraju, a przede wszystkim decyzja ambasadora carskiego w Warszawie o redukcji wojska polskiego. 

12 marca 1794 r. dowódca Wielkopolskiej Brygady Kawalerii Narodowej stacjonującej w Ostrołęce brygadier Antoni Madaliński odmówił przeprowadzenia redukcji swojego oddziału i na czele 1200 kawalerzystów wyruszył wzdłuż granicy pruskiej do Krakowa. 

W związku z zaistniałymi okolicznościami Kościuszko przez Czechy przybył do Wiatowic - miejscowości położonej 20 km od Krakowa. Tu dowiedział się, że garnizon rosyjski opuścił miasto i idzie w kierunku Madalińskiego. W tej sytuacji w nocy 23 marca przybył do Krakowa. Wtedy też podjął decyzję o zredagowaniu manifestu powstańczego. 

Jeszcze na emigracji w Dreźnie planowano, że akt powstania zostanie ogłoszony na Wawelu. Kościuszko zdecydował jednak inaczej i postanowił zaprzysiąc akt powstania na krakowskim Rynku z udziałem wojska i ludu. 

Po uroczystościach 24 marca na krakowskim Rynku, Naczelnik Tadeusz Kościuszkoudał się do Ratusza i podpisał "Akt powstania obywatelów mieszkańców województwa krakowskiego". Dokument zredagowany przez Kościuszkę przy pomocy Hugona Kołłątaja i Ignacego Potockiego nawoływał do walki o wolność i niepodległość Ojczyzny.

Tak określono w Akcie cele Insurekcji: "Uwolnienie Polski od obcego żołnierza, przywrócenie i zabezpieczenie całości jej granic, wytępienie wszelkiej przemocy i uzurpacji tak obcej, jak i domowej, ugruntowanie wolności narodowej i niepodległości Rzeczypospolitej, ten jest cel święty powstania naszego". 

Zgodnie z dokumentem Kościuszko został mianowany najwyższym i jedynym Naczelnikiem powstania. 

W Akcie zapowiadano, że w ciągu dwóch miesięcy utworzona zostanie Rada Najwyższa Narodowa, która będzie pełnić funkcję rządu powstańczego. Członków Rady miał wybrać sam Naczelnik. 

Zapowiedziano także utworzenie Komisji Porządkowej Województwa Krakowskiego jako narzędzia wykonawczego Naczelnika i Rady Najwyższej Narodowej. "Bardzo istotne w Akcie było przemilczenie przyszłego ustroju państwa, przede wszystkim pozycji króla" - zauważa prof. Andrzej Zahorski w książce "Trzy powstania narodowe". 

Rozpoczęło się powstanie, które było ostatnią próbą ratowania Rzeczypospolitej. Trwało ono od 24 marca do 16 listopada 1794 r. i objęło swym zasięgiem prawie wszystkie dzielnice ówczesnego państwa polskiego. 

Kluczowymi wydarzeniami powstania były: wygrana bitwa pod Racławicami 4 kwietnia, ogłoszenie 7 maja tzw. Uniwersału Połanieckiego, przegrana bitwa pod Maciejowicami 10 października i rozwiązanie wojsk powstańczych 16 listopada pod Radoszycami. 

"Chociaż Kościuszko poniósł klęskę, wskazał drogę walki o wolność poprzez zbiorowy wysiłek całego narodu i to stało się jego testamentem politycznym. Tę kościuszkowską myśl ideowo-polityczną podejmą Polacy podrywając się co pokolenie do walki o odbudowę państwa" - pisał prof. Andrzej Zahorski w książce "Trzy powstania narodowe". 

"Powstanie z 1794 roku - zwraca uwagę prof. M. Bogucka - odegrało dużą rolę w dziejach nie tylko Polski, ale i całej Europy. Jego wybuch w pewnym sensie odciągnął uwagę reakcyjnych potęg, zwłaszcza Prus, od wydarzeń na terenie Francji. Rozpaczliwa walka nad Wisłą odsunęła niebezpieczeństwo grożące francuskiej rewolucji ze strony interwentów".

 PAP