Kochajmy się ?- Long Road - długa droga dla naprawy Rzeczypospolitej cz.III

Kultura narodowa czy kultura plemienna?

Polacy czy Żydzi kto jest pierwszy w ochronie Dziedzictwa Narodowego i Kultury Dziejów?

Mówią Wieki !

Zasadnicze pytanie w progach III Rzeczypospolitej w 100 Rocznicę Odzyskania Niepodległości. Zachowanie i utrwalenie tożsamości Narodowej Polski i Polaków przez Władze III RZECZYPOSPOLITEJ.

Czyim to jest Najświętszym obowiązkiem. Czy tylko Prymasa Polski? Czy również Prezydenta i Marszałków Sejmu i Senatu?

Przykład z Angli i Ich Tradycji po krwawej Reformacji Lutra i Kalwina.

Kościół Anglikański!

https://pl.wikipedia.org/wiki/Opactwo_westminsterskie

Londyn. Opactwo Westminsterskie. Westminster Abbey.

Czy królowa Brytyjska Elżbieta II obchodzi uroczyście te Święta ?

Tam jest czczony Ojciec Maksymilian Rajmund Maria KOLBE !

...

Czy Święta Mniejszości Narodowej Chanuka i Purim tak czczone w Belwederze i w Sejmie Rzeczypospolitej NIC IM NIE MÓWIĄ?

A co mają powiedzieć Prawosłowianie mniejszość Białorusini, Polscy Tatarzy, Luteranie pochodzenia Czeskiego, Niemieckiego czy z innym Narodów?

A co mają powiedzieć Rdzenni Polacy.

Czy największe Święto: Triduum Paschalne Męki Pańskiej Wielkanoc też jest tak czczone przez Sejm i "Belweder" ?

...

Kochajmy się z Pana Tadeusza, tylko gdzie są granice "miłości bez miłości" wzajemnej Polski i Izraela.

W. Kilar: Kochajmy się (z filmu Pan Tadeusz)

Polski dom

Грушевка: Часовня-усыпальница Рейтанов | Vandrouka.by

vandrouka.by

На восточной окраине деревни Грушевка располагается величественное строение, поражающее не столько помпе...

Autor profesor Krzysztof Jasiewicz

Czy jeszcze pracuje w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk?

Pierwsi po diable. Elity sowieckie w... - opis wydawcy:

"Pierwsi po diable...", to próba innego spojrzenia na okupację ziem wschodnich Rzeczypospolitej lat 1939-1941 i wskazanie jej najważniejszych - lecz przeniesionych w czasie - skutków, połączona z opisem procesu formowania się sowieckich elit władzy. Zdaniem Autora, okres ten posłużył przede wszystkim do wykrystalizowania mitu Żyda-zdrajcy i latem 1941 zaowocował falą mordów na Żydach, popełnionych przez ludność autochtoniczną w całym pasie sowieckich podbojów. W Polsce dodatkowo posłużył do moralnego uzasadnienia powszechnej obojętności wobec Zagłady. Książka również zawiera obszerny blok biogramów m.in. funkcjonariuszy sowieckiego aparatu partyjnego i NKWD oraz aneksy.

Spis treści:

Wykaz skrótów

Podziały administracyjne w latach 1939-1941

Ziemie północno-wschodnie II Rzeczypospolitej włączone do tzw. Zachodniej Białorusi według polskiego podziału administracyjnego na dzień 17 września 1939

Ziemie północno-wschodnie II Rzeczypospolitej (tzw. Zachodnia Białoruś) według pierwszego sowieckiego podziału administracyjnego (28 września 1939-19 listopada 1939) według stanu z 2 listopada 1939

Ziemie północno-wschodnie II Rzeczypospolitej (tzw. Zachodnia Białoruś) według drugiego sowieckiego podziału administracyjnego (19 listopada 1939/29 listopada 1939/4 grudnia 1939-15 stycznia 1940) na dzień 4 grudnia 1939

Ziemie północno-wschodnie II Rzeczypospolitej (tzw. Zachodnia Białoruś) według trzeciego sowieckiego podziału administracyjnego (15 stycznia 1940-22 czerwca 1941) na dzień 22 czerwca 1941

Podział administracyjny wschodniej części BSRR w latach 1939-1941 według stanu z 22 czerwca 1941

Część I. Przewodnik po świecie pojęć i mitów okupacyjnych

Wstęp

Rozdział I Determinanta żydowska i nieżydowskie zmienne okupacji sowieckiej 1939-1941

Rozdział II. Mitologia polska. Statystyczno-semantyczny model postrzegania okupacji sowieckiej

Rozdział III. Formowanie się struktur sowieckich na byłych terytoriach wschodnich II Rzeczypospolitej jako gra zmiennych nieżydowskich

Rozdział IV. Definicje i typologia elit okresu sowieckiego w dziejach ziem wschodnich II Rzeczypospolitej

Rozdział V. Liczebność elit okresu sowieckiego, ich baza rodzinna i mikrospołeczna, skład narodowościowy i inne parametry jakościowe

Rozdział VI. Pierwsza okupacja sowiecka 1939-1941 jako polskie alibi dla obojętności wobec Zagłady Zakończenie

Część II. Alfabetyczny selektywny spis funkcjonariuszy sowieckich działających na terytorium tzw. Zachodniej Białorusi w latach 1939-1941

Nota techniczna

Część III. Aneksy

Aneks l

Tabela nr l. Zestawienie statystyczne liczby osób skierowanych ze wschodnich obszarów ZSRR do województwa białostockiego do dyspozycji Zarządów Tymczasowych (dane z 2 października 1939)

Tabela nr 2. Lista działaczy radzieckich skierowanych do pracy w Augustowie i w powiecie augustowskim (październik 1939)

Tabela nr 3. Zestawienie statystyczne kontyngentu osób wyznaczonych z obwodów wschodnich na określone stanowiska na ziemiach północno-wschodnich Polski (stan z 20 grudnia 1939)

Tabela nr 4. Komuniści w obwodzie baranowickim według stanu z 25 grudnia 1939 Tabela nr 5. Liczba osób skierowanych do pracy w aparacie partyjnym w byłych północno-wschodnich województwach II RP w grudniu 1939

Tabela nr 6. Struktura etatowa powiatowych komitetów KP(b)B w tzw. Zachodniej Białorusi w grudniu 1939

Tabela nr 7. Przewodniczący komitetów wiejskich obwodu białostockiego według stanu z l stycznia 1940

Tabela nr 8. Liczba osób skierowanych do pracy w terenowych organach władzy sowieckiej na północno-wschodnich ziemiach Polski w styczniu 1940

Załącznik nr 9. Komisarze zracjonalizowanych polskich banków w obwodzie białostockim według stanu z 5 lutego 1940

Tabela nr 10. Rejonowe organizacje partyjne obwodu białostockiego według stanu z lutego 1940

Tabela nr 11. Kierownicza kadra komsomolska w obwodzie białostockim według stanu z l kwietnia 1940

Tabela nr 12. Ludność obwodu białostockiego w kwietniu 1940

Tabela nr 13. Przedstawiciele miejscowej ludności wysunięci przez władze radzieckie do pracy na kierowniczych stanowiskach w Białymstoku według stanu z września 1940

Tabela nr 14. Ludność miejscowa awansowana przez Sowietów („wydwiżeńcy") w obwodzie białostockim według stanu z 15 października 1940

Tabela nr 15. Charakterystyka kandydatów na deputowanych do rad lokalnych oraz mężów zaufania w obwodzie białostockim (grudzień 1940)

Tabela nr 16. Kadry sowieckie w obwodzie białostockim według stanu z 30 grudnia 1940

Tabela nr 17. Struktura centralnego i obwodowych aparatów zarządzania rolnictwem BSRRw 1940

Tabela nr 18. Nomenklatura szczebla rejonowego i zasady jej zatwierdzania przez stosowne organa KP(b)B według stanu z l stycznia 1941

Tabela nr 19. Ludność obwodu białostockiego w lutym 1941

Tabela nr 20. Pełna obsada kadrowa Białostockiego Komitetu KP(b)B według stanu z lutego 1941

Tabela nr 21. Byli członkowie Komunistycznej Partii Polski (KPP) i Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi (KPZB) w obwodzie białostockim według stanu z marca 1941

Tabela nr 22. Pełny skład osobowy Zarządu NKGB obwodu białostockiego i jego filii według stanu z kwietnia 1941

Tabela nr 23. Przykładowa struktura etatowa obwodowego wydziału rolniczego w aparacie radzieckim na terytorium tzw. Zachodniej Białorusi

Aneks 2

Załącznik nr 1. Imienny wykaz partyzantów - uczestników antypolskich bojów za miasteczko Skidel wspólnie z motorowo-pancerną grupą 16 korpusu strzeleckiego Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej we wrześniu 1939

Załącznik nr 2. Komitet powitalny, a następnie aktywiści sowieccy zajmujący się rabunkiem mienia polskiego w miasteczku Siniawka w pow. nieświeskim w dniu 18 września 1939

Załącznik nr 3. Komitet powitalny, a następnie komitet włościański we wsi Kirżana, gmina Krzywicze, pow. wilejski, woj. wileńskie we wrześniu 1939

Załącznik nr 4. Tymczasowy zarząd gminy Brasław, woj. wileńskiego we wrześniu-październiku 1939

Załącznik nr 5. Komitet fabryczny w osadzie fabrycznej Platerów gm. Bohin, pow. brasławski, woj. wileńskie we wrześniu 1939

Załącznik nr 6. Skład osobowy posterunku samozwańczej milicji na stacji kolejowej Gudogaj, pow. oszmiański, woj. wileńskie we wrześniu 1939

Załącznik nr 7. Miejscowi w składzie Zarządu Tymczasowego miasta Dzisna, woj. wileńskie we wrześniu 1939

Załącznik nr 8. Komitet chłopski w osadzie Koralinowo, gm. Szarkowszczyzna, pow. dzisneński, woj. wileńskie we wrześniu 1939

Załącznik nr 9. Komitet włościański, a następnie milicja w osadzie Staniewicze, gm. Iwacewicze, pow. kosowski, woj. poleskie we wrześniu 1939

Załącznik nr 10. Komitet chłopski w osadzie Ogólec, gm. Różany, pow. kosowski, woj. poleskie we wrześniu 1939

Załącznik nr 11. Komitet włościański we wsi Wydrycze, pow. koszyrski, woj. poleskie we wrześniu 1939

Załącznik nr 12. Komitet chłopski we wsi Hoszewo, gm. Rożne, pow. drohiczyński, woj. poleskie we wrześniu 1939

Załącznik nr 13. Komitet chłopski we wsi Murawin, gm. Moroczno, pow. piński, woj. poleskie we wrześniu 1939

Załącznik nr 14. Komitet chłopski we wsi Hrapy, gm. Moroczno, pow. piński, woj. poleskie we wrześniu 1939

Załącznik nr 15. Władze tymczasowe komitetu chłopskiego i milicjanci w osadzie Malkowicze, pow. łunieniecki, woj. poleskie we wrześniu 1939 (skład niepełny)

Załącznik nr 16. Władze tymczasowe w kolonii Dobrawola, pow. łuniniecki, woj. poleskie we wrześniu 1939

Załącznik nr 17. Skład komisji wyborczej w wyborach do Zgromadzenia Narodowego (Ludowego) Zachodniej Białorusi w kolonii Lubożerdzie, gm. i pow. łuniniecki, woj. poleskie 22 października 1939

Załącznik nr 18. Komitet chłopski we wsi Strzelce, gm. Jeziory, pow. grodzieński, woj. białostockie we wrześniu 1939

Załącznik nr 19. Skład rady wiejskiej i miejscowej milicji w Wierciliszkach pow. grodzeński, woj. białostockie we wrześniu 1939

Załącznik nr 20. Niepełny skład komitetu tymczasowego w Wysokiem Mazowieckien (około 17 września 1939)

Załącznik nr 21. Tymczasowy Zarząd miasta Postawy według stanu z 25 września 1939

Załącznik nr 22. Komitet chłopski gminy brasławskiej w pow. brasławskim według stanu z 21 września 1939

Załącznik nr 23. Członkowie komitetu chłopskiego gminy dryświackiej w pow. brasławskim według stanu z 21 września 1939

Załącznik nr 24. Komitet chłopski gminy Jedy w pow. brasławski według stanu z 22 września 1939

Załącznik nr 25. Komitet Tymczasowy we wsi Kupiski w pow. łomżyńskim we wrześniu 1939

Załącznik nr 26. Skład komisji wyborczej we wsi Bobrowniki, pow. wileńsko-trocki, woj. wileńskie w wyborach do Zgromadzenia Narodowego (Ludowego) Zachodniej Białorusi 22 października 1939

Załącznik nr 27. Skład komisji wyborczej w kolonii Sokołajcie, pow. wileńsko-trocki. woj. wileńskie w wyborach do Zgromadzenia Narodowego (Ludowego) Zachodniej Białorusi 22 października 1939

Załącznik nr 28. Komisja wyborcza do wyborów do Zgromadzenia Narodowego (Ludowego) Zachodniej Białorusi w kolonii Wistycze, pow. brzeski, woj. poleskie 22 października 1939

Załącznik nr 29. Skład komisji wyborczej w wyborach do Zgromadzenia Narodowego (Ludowego) Zachodniej Białorusi we wsi Bujaki, pow. brzeski, woj. poleskie 22 października 1939

Załącznik nr 30. Skład komisji wyborczej na wybory do Zgromadzenia Narodowego (Ludowego) Zachodniej Białorusi we wsi Lipniki, gm. Chojna, pow. piński, woj. poleskie 22 października 1939

Załącznik nr 31. Lista miejscowych z Kiecka, woj. nowogródzkie, szczególnie kolaborujących z Sowietami w 1939

Załącznik nr 32. Samozwańcza milicja we wsi Danitowo, gm. Poświętne, pow. wysokomazowiecki w 1939

Załącznik nr 33. Samozwańcza milicja w Łapach, pow. wysokomazowiecki w 1939 (skład częściowy)

Załącznik nr 34. Milicja miejscowa we wsi Mosarz pow. postawski, woj. wileńskie wiatach 1939-1940

Załącznik nr 35. Skład komisji wyborczej w wyborach marcowych 1940 do Rad Najwyższych BSRR i ZSRR we wsi Ponieżany, pow. wilejski, woj. wileńskie

Aneks 3

Załącznik nr l. Lista osób, które odmówiły oddania głosu w wyborach do Zgromadzeń Narodowego (Ludowego) Zachodniej Białorusi we wsi Łopcza, pow. łuniniecki, woj. poleskie w dniu 22 października 1939 i zostały na miejscu aresztowane

Załącznik nr 2. Lista Edmunda Tracewskiego, robotnika z miasta Kobylnik w pow. postawskim, obejmująca jego krewnych i znajomych, którzy 24 marca 1940 głosowali pod przymusem na sowieckich kandydatów do Rad Najwyższych BSSR i ZSRR

Aneks 4

Załącznik nr l. Instrukcja dla polskiego duchowieństwa, bez daty, prawdopodobnie z połowy 1941

Załącznik nr 2. Sprawozdanie kościelne z Polski za czerwiec i połowę lipca 1941, bez daty, prawdopodobnie z lipca 1941

Załącznik nr 3. Zbiór relacji dotyczący okresu okupacji sowieckiej w Jedwabnem i okolicy w latach 1939-1941

Załącznik nr 4. Relacja Antoniego Borawskiego o działalności polskiej konspiracji na terenie gminy Jedwabne i okolicy w latach 1939-1941

Załącznik nr 5. Relacja Henryka Pyptiuka dotycząca działalności konspiracji polskiej w gminie Jedwabne w latach 1939-1941

Załącznik nr 6. Pismo nr 3/3/279 ludowego komisarza bezpieczeństwa państwowego BSRR Ławrientija Canawy do sekretarza Centralnego Komitetu Komunistycznej Partii (b) Białorusi Pantalejmona Panomarienki z 12 kwietnia 1941 dotyczące konspiracji żydowskiej i współpracy polsko-żydowskiej na terytorium „Zachodniej Białorusi"

Załącznik nr 7. Informacja specjalna nr 3/3/535 ludowego komisarza bezpieczeństwa państwowego BSRR Ławrientija Canawy do sekretarza Centralnego Komitetu Komunistycznej Partii (b) Białorusi Pantalejmona Ponomarienki z 10 maja 1941, dotycząca działalności żydowskich organizacji syjonistycznych na terytorium „Zachodniej Białorusi" i „Zachodniej Ukrainy"

Bibliografia

...

Polska Tradycja Bóg (Wiara), Honor, Ojczyzna

Nasze Matki i Nasi Ojcowie Nosili na piersiach na Nieludzkiej Ziemi Sybirze, Katyniu, Charkowie i Miednoje.

Wszystkich Świętych AD2018,

Dzień Zaduszny

Boże Narodzenie,

Nowy Rok Święto ŚWIĘTEJ RODZINY 2019

Trzech Króli

Wielkanoc

3 Maja Maryji Królowej Polski

Boże Ciało

i każdy Dzień na polskiej Ziemi

Czy w Knesecie jest Obchodzone Boże Ciało i Boże Narodzenie - Narodziny Mesjasza ???

Albo inne święto np. Dzień Śmierci Świętych: Ojca Rajmunda Maksymiliana Kolbe i Edyty Stein.

https://wpolityce.pl/kosciol/302663-75-lat-temu-sw-maksymilian-kolbe-zglosil-sie-na-smierc-za-wspolwieznia-w-auschwitz

https://www.polskieradio.pl/39/156/Artykul/661863,Edyta-Stein-odwazna-kobieta-w-diabelskich-czasach

Patronka Europy Święta Edyta Stein

...

A kiedy prawosławni, grekokatolicy, polscy Tatarzy, buddyści i Hary Krsna ?

Toczą się natomiast takie debaty jak ta:

https://www.salon24.pl/u/zbyszeks/898339,judaizm-kontra-katolicyzm-czyli-debata-rabina-z-biskupem

...

https://pl.wikipedia.org/wiki/Powstanie_Machabeusz%C3%B3w#/media/File:Makabejske-povstani.jpg

Chanuka w Sejmie RP całość z udziałem ambasadorów Izraela - 2017 r.

a gdzie nasi wierni Tatarzy ???

może jeszcze Islam w Świątyni Opatrzności Bożej.

ZACHOWANIE TOŻSAMOŚCI ???

Bitwy o tożsamość plemienną z Grekami i Wojna Domowa w Judei w latach 160-167 pne..

Bitwy Judy Machabeusza

167 p.n.e.: bitwa pod Wadi Haramia – ok. 600 Żydów zwyciężyło 2000 seleucydzkich żołnierzy, dowodzonych przez Apolloniusza, który zginął.

166 p.n.e.: bitwa pod Beit Horon – 1000 Żydów pokonało liczącą 4000 zbrojnych armii Seleucydów, wojska helleńskich władców straciły 800 zabitych, zginął też dowodzący nimi Seron; bitwa pod Emmaus – Seleucydzi stracili 3000 wojska.

164 p.n.e.: bitwa pod Bet-Zur – 10000 Żydów pobiło 65000 żołnierzy Seleucydów, którymi dowodził Lyziasz. Seleucydzi stracili 5000 zabitych.

162 p.n.e.: bitwa pod Bet-Sacharja – seleucydzkie wojska pod wodzą Lyziasza zwyciężyły Żydów wojska Judy; oblężenie Jerozolimy; bitwa pod Kafar-Salama – zwycięstwo Żydów nad wojskami Seleucydów pod wodzą Nikanora.

161 p.n.e.: bitwa pod Adassą – Żydzi zwyciężyli wojska Seleucydów pod wodzą Nikanora, który zginął.

160 p.n.e.: bitwa pod Elasą.

Czy świeto Chanuka inaczej Powstanie Machebeuszy uroczyście Obchodzone W sejmie i Belwederze !

Powstanie Machabeuszów

Królestwo Izraela[pokaż]

Królestwa Izraela i Judy[pokaż]

Panowanie Asyrii[pokaż]

Okres babiloński[pokaż]

Okres perski[pokaż]

Okres hellenistyczny[pokaż]

Okres rzymski[pokaż]

Inne artykuły[pokaż]

Powstanie Machabeuszy – żydowskie powstanie narodowowyzwoleńcze w latach 167–160 p.n.e., skierowane przeciwko rządzącej z Syrii hellenistycznej dynastii Seleucydów. Powstanie wybuchło wskutek wydanego przez Antiocha IV rozkazu wybudowania w Świątyni Jerozolimskiej ołtarza Zeusa i stworzenia przez niego aparatu urzędniczego, który miałby pilnować składania mu ofiar.

Spis treści

1 Judea w przeddzień powstania

2 Powstanie

3 Bitwy Judy Machabeusza

4 Przypisy

5 Bibliografia

Judea w przeddzień powstania

Od III wieku p.n.e. o wpływy w Judei walczyli ze sobą spadkobiercy Aleksandra Macedońskiego – Ptolemeusze i Seleucydzi. Ostatecznie obszar ten został włączony do państwa Seleucydów, co pozytywnie zostało przyjęte przez ludność żydowską. Za panowania Antiocha III Judea uzyskała autonomię, a jej ludność – prawo do zachowania swoich tradycji narodowych. Władzę administracyjną sprawowali arcykapłani i Rada Starszych, a sanktuarium świątynne było zwolnione z płacenia podatków[1].

W pierwszej połowie II wieku p.n.e. sytuacja w Judei uległa pogorszeniu. Zachodnia polityka ekspansywna i układy dynastyczne Antiocha III przyciągnęły uwagę Rzymu, który na ten czas zażegnał już niebezpieczeństwo od południa, odniósłszy zwycięstwo nad Kartaginą w drugiej wojnie punickiej. W latach 191–190 p.n.e. Antioch III poniósł kilka klęsk i został zmuszony do płacenia trybutu, co spowodowało konieczność podniesienia podatków. Jego następca, Seleukos IV, panujący w latach 187–175 p.n.e. dopuścił się prawdopodobnie plądrowania Świątyni, aby spłacić długi ojca.

Społeczeństwo żydowskie w przeddzień wybuchu powstania było podzielone na dwa obozy, które różniły się poglądem na hellenizm. Pierwszy, progrecki, reprezentowali postępowi zamożni kupcy i arystokracja. Drugi obóz bezwarunkowo go odrzucał[2] i był zgodny w tej materii z popularnym wśród chłopstwa i biedoty miejskiej ugrupowaniem chasidim[3]. Wśród bogatszej warstwy żydowskiej nie było jednak jednolitego spojrzenia na panującą sytuację polityczną w kraju. Część przychylna była Ptolemeuszom, niegdysiejszym władcom Palestyny i niechętnie przyjmowała rządy Seleucydów. Około 180 roku p.n.e. arcykapłan Oniasz III został pozbawiony urzędu wskutek oskarżenia o zamiar wykorzystania świątynnych oszczędności na rzecz przywrócenia władzy Ptolemeuszy. Jego brat Jezus Jazon, zwolennik panującego Antiocha IV, wkupił się w łaski władcy i został mianowany następcą Oniasza, po czym podjął kroki ku hellenizacji Jerozolimy. Nazwa miasta została zmieniona na Antiochię Judejską, powstało w nim także gymnasion, gdzie ćwiczyli nieobrzezani chłopcy żydowscy. Niepopularne wśród ludności działania Jazona zakończyły się jego wygnaniem w 172 roku p.n.e. Kolejny arcykapłan, Menelaos, przekazał Seleucydom bogate dary ze Świątyni łącznie ze sprzętem sakralnym i zezwolił na stacjonowanie w Jerozolimie garnizonu syryjskiego w nowo wybudowanej twierdzy Akrze. Wykorzystawszy zaangażowanie Antiocha IV w Egipcie, w 170 roku p.n.e. do Jerozolimy powrócił Jazon, który na wygnaniu diametralnie zmienił swoje poglądy na hellenizm i panujących Seleucydów. Zastąpił Menelaosa na urzędzie arcykapłana, po czym wypędził z Akry syryjskich żołnierzy[4].

Na wieść o tym Antioch IV, podejrzewający Jazona o układy z aleksandryjskimi żydami i palestyńskim ruchem chasidim, odpowiedzialnym za zamieszki w kraju, opuścił Egipt i najechał Jerozolimę, burząc mury, plądrując Świątynię i przywracając na arcykapłana Menelaosa oraz garnizon w Akrze. W latach 169–167 p.n.e. Antioch IV zakazał żydowskich praktyk religijnych i poświęcił Świątynię Jerozolimską Zeusowi Olimpijskiemu, co praktycznie – z punktu widzenia naturalnego procesu unifikacji wierzeń w świecie hellenistycznym i synkretyzmu religijnemu – oznaczało zakaz wyznawania judaizmu i doprowadziło w następnym roku do wybuchu powstania[5].

Powstanie

Bitwy Judy Machabeusza

Bodźcem do wybuchu powstania posłużyła odmowa złożenia ofiary pogańskiemu bóstwu przez Matatiasza z rodu Hasmoneuszy i zabicie przez niego Żyda, który zamierzał taką ofiarę złożyć. W obawie przed ściganiem władz Matatiasz ukrył się ze swoimi pięcioma synami w górach Gofna nieopodal Bet Choron. Do powstańców przyłączyli się inni Żydzi, przeważnie z niższych warstw społecznych, oraz przedstawiciele chasydów. W 166 roku p.n.e., po śmierci Matatiasza, dowództwo nad powstańcami objął Juda Machabeusz, przekształcając rebelię w walkę partyzancką. Pod wodzą Judy powstańcy pokonali wojska Seleucydów i zajęli Jerozolimę, dokonując rzezi na zwolennikach hellenizmu. W 164 roku p.n.e. dokonano oczyszczenia i ponownego poświęcenia Świątyni Jerozolimskiej, a na pamiątkę tego wydarzenia ustanowiono Święto Świateł – Chanuka[6]. W 162 roku p.n.e. na urząd arcykapłana został wybrany Jakim Alkimos. Mając poglądy hellenistyczne w stopniu umiarkowanym, Alkimos wystąpił przeciwko chasydom, skazując sześćdziesięciu z nich na śmierć[7].

Po odzyskaniu Jerozolimy Juda Machabeusz przystąpił do pertraktacji z Rzymem, w którego interesach było osłabienie Seleucydów. Zginął w 160 roku p.n.e. podczas walki, a dowódcą powstania został jego brat Jonatan, który zdołał uzyskać dostęp do Morza Śródziemnego z Jafą. Wskutek pertraktacji z Seleucydami Jonatan otrzymał tytuł wielkorządcy Judei, w zamian obiecując im pomoc wojskową. W praktyce oznaczało to przyznanie Judei niepodległości. W 152 roku p.n.e. Jonatan objął także urząd arcykapłana, łącząc w swoich rękach władzę świecką i religijną. Zginął podczas walk w 142 roku p.n.e.[8] Za jego następcy, Szymona Machabeusza, Seleucydzi uznali niezależność Judei po tym, jak w latach 142–141 p.n.e. wojska żydowskie wypędziły z twierdzy Akra garnizon syryjski i zdobyły twierdzę Gezer[9]. Szymon przyjął tytuł arcykapłana i etnarchy – władcy narodu[10].

Judyta z głową Holofernesa

KARTA KATALOGOWA KOLEKCJI

Kolekcja

Malarstwo

Alexis Grimou, krąg ?

Francja ?

XVII/XVIII w.

Olej, płótno

88,7 x 72 cm

Wil.5889

Judyta z głową Holofernesa_1.jpg

Temat obrazu został oparty na historii biblijnej, opisanej w apokryficznej Księdze Judyty (Jud. 2,6). Epizod miał się wydarzyć w 659 r. p.n.e. za rządów Nabuchodonozora, który rozkazał swemu wodzowi Holofernesowi zaatakować wszystkie kraje leżące na zachód od Niniwy. Ten wyruszył na czele stu dwudziestu tysięcy pieszych i dwunastu tysięcy jeźdźców. Wszyscy się poddali, z wyjątkiem Izraelitów w Judei, którzy wznieśli fortyfikacje wokół najdalej usytuowanego miasta Betulii. Holofernes uznał, że miasto jest trudne do zdobycia i rozpoczął oblężenie, odcinając dostawy wody i żywności. Mieszkańcom groziła śmierć głodowa, gdy młoda urodziwa wdowa Judyta postanowiła się poświęcić i dokonać czynu, który przejdzie do pamięci na wszystkie pokolenia… (Jud. 8,32).

Judyta z głową Holofernesa_2.jpg

Namaszczona cennym olejkiem i ubrana w bogaty strój oraz obwieszona klejnotami udała się do obozu wroga razem ze swą służącą, udając zdrajczynię. Holofernes przyjął ją bardzo gościnnie. Po kilku dniach zakochany w Judycie wódz zaprosił ją do swego namiotu na ucztę. Gdy za jej namową wypił zbyt dużo, chwyciła za miecz i ucięła mu głowę, którą schowała do torby. Kobietom udało się opuścić obóz i po powrocie do Betulii pokazały głowę Holofernesa mieszkańcom. Pozbawieni wodza Asyryjczycy uciekli w panice.

Judyta z głową Holofernesa

Legenda o Judycie, jedna z częściej przedstawianych w sztuce, stała się symbolem zwycięstwa nad grzechem. Do najbardziej znanych obrazów należy krwawa scena namalowana ok. 1620 r. przez Artemisię Gentileschi, która realistycznie ukazała drastyczny moment odcinania głowy od tułowia leżącego na łożu, pijanego Holofernesa (Galeria degli Uffizi, Florencja). Po pościeli płyną strugi krwi, a Judyta z determinacją dokonuje swego czynu. Inni artyści zazwyczaj malowali bohaterską kobietę już po dramatycznym wydarzeniu, z odciętą głową Holofernesa, np. Lucas Cranach Starszy pokazał Judytę i służkę bez pośpiechu wkładające głowę do worka (Kunsthistorisches Museum, Wiedeń).

Judyta z głową Holofernesa_3.jpg

Podobnie blond bohaterka zakupionego do muzeum wilanowskiego malowidła, odznaczająca się delikatną urodą, nie wyraża głębszych emocji, a jej stara służąca jedynie z ciekawością przygląda się straszliwej głowie. Kobiety sprawiają wrażenie uczestniczek przedstawienia teatralnego. Ich stroje wyglądają jak kostiumy teatralne.

Stanisław Kostka Potocki w 1804 r. nabył we Lwowie do zbiorów wilanowskich obraz, na którym Judyta pokazuje głowę wodza asyryjskiego mieszkańcom Betulii. Kompozycja została wykonana na podstawie fresku Domenichina w Capella Bardini w kościele S. Silvestro al Quirinale w Rzymie.

Pozyskane ostatnio przez Wilanów wyobrażenie Judyty z głową Holofernesa łączone jest z kręgiem malarza francuskiego Alexisa Grimou (1678–1733), którego spuścizna artystyczna nawiązuje do XVII-wiecznych obrazów mistrzów holenderskich, szczególnie Rembrandta i jego uczniów. Obrazy Grimou, głównie portrety, odznaczają się zazwyczaj złoto-brunatną kolorystyką, podkreśloną czerwienią oraz swobodnymi pozami i fantazyjnymi strojami, często ozdobionymi charakterystycznymi rozcięciami na rękawach, np. Portret młodej kobiety w teatralnym kostiumie oraz Portret damy z maską (oba w Ermitażu w Petersburgu), a także. Portret pijącego artysty z 1724 r. (Luwr).

Wspomniany Stanisław Kostka Potocki ok. 1798 r. wzbogacił swoją galerię malarstwa europejskiego dwoma wysokiej klasy portretami, ukazującymi młodą dziewczynę i chłopca, które określił jako dzieła Rembrandta. Jak później ustalono, wykonał je Grimou.

Krystyna Gutowska-Dudek

Dokąd zmierzasz Panie

Do Damaszku aby mnie powtórnie ukrzyżowano !

http://niepoprawni.pl/blog/wawel24/ksiega-estery-i-polska-polityka-czyli-antysemityzm-i-walka-z-nacjonalizmem

I tak oto doszliśmy do końca historii tych herosów. „A Mordechaj wyszedł od króla w szacie królewskiej hijacyntowej i białej, i w wielkiej koronie złotej, i w płaszczu bisiorowem, i szarłatnym; Potem ułożył król Achaszwerosz podatek na ziemię swoję, i na wyspy morskie.” Fakt, iż główny bohater – spełniwszy swoje marzenia, snute, gdy „siedział u bramy” pojawia się w koronie i purpurze zwiastuje, iż zaraz pojawią się napisy końcowe i logo wytwórni: Paramount Pictures Corporation. Zastanawia tylko ostatnie przesuwające się po ekranie zdanie narracji: „Potem ułożył król Achaszwerosz podatek na ziemię swoję, i na wyspy morskie.” Jaki miało związek owe nałożenie podatku z historią wdrapania się Mordechaja na szczyt drabiny jego marzeń? Czy był to związek przyczynowo-skutkowy? Może jednak poniechajmy tych dociekań, by myśl nasza nie podążyła drogą myśli Hamana… The End.

Zanim przejdę do opisu jak owe święte tradycje żyją i przemieniają się, także, o dziwo, we współczesnej Polsce – spróbuję podsumować krótko dotychczasowe rozważania. Niektórzy komentatorzy zwracają uwagę, iż opowieść ta przesycona jest „szowinizmem i agresywnością” oraz „mściwym triumfalizmem” a tytułowa Estera nie przebiera w „podłych” działaniach. Nie muszę chyba dodawać, że są to oczywiście wstrętni antysemici zasługujący (oczywiście wraz z synami) na los Hamana. Najlepiej jednak będzie, gdy, każdy sprawdzi wszystkie meandry tego tekstu poprzez uważną, samodzielną lekturę obu wersji biblijnej księgi (jedna wersja jest w Biblii Tysiąclecia, druga w Biblii Gdańskiej). Za uważną lekturę - póki co - jeszcze nie ścinają. Daleko posunięte wątpliwości wobec tej księgi mają już długą historię. Kilku Ojców Kościoła (a także kilku rabinów) było przeciwnych włączeniu jej do kanonu. Stało się inaczej… Samo święto Purim też ma interesujące dzieje. Za rządów dwóch cesarzy z dynastii teodozjańskiej (Honoriusza i Teodozjusza II)obchody Purim przybrały tak prześmiewczy i bluźnierczy wobec Męki Pańskiej i ośmieszający Krzyż charakter, że z powodu protestów chrześcijan rabini musieli zdyscyplinować swą agresywną brać i zakazać pewnych zachowań parodiujących ewangelie...

Trzeba wspomnieć jeszcze o jednej bulwersującej sprawie. Wstęp do edycji Księgi Estery w Biblii Tysiąclecia zawiera oburzające zdanie. Oddajmy jednak głos naszemu, już cytowanemu komentatorowi: „Nie mogę jednak powstrzymać się od krytycyzmu, dowiadując się np., że „Estera, podobnie jak Judyta, dzięki uratowaniu ludu bożego od zagłady uchodzi w tradycji i liturgii za typ Maryi” (Wstępdo Est, w: BT, s. 476). W ewangeliach nie ma wzmianki o tym, aby Maryja swoim zachowaniem przyczyniła się do skazania na śmierć jakiegoś człowieka za zbrodnię, której nie usiłował popełnić, albo żeby domagała się uśmiercenia synów jakiegoś złoczyńcy, dlatego że byli jego synami (…), albo żeby podejmowała starania o przedłużenie czasu jakiegoś pogromu. Smutne jest to, że za tekst uświęcony współcześni wyznawcy dwu religii w naszym kręgu kulturowym uważają utwór przesycony zajadłą mściwością.”

Nieśmiertelne tradycje rewolucyjnej Estery w wersji współczesnej

Gdybym chciał skompromitować jakiś naród w oczach innych, stworzyłbym mu właśnie taki, albo podobny mit założycielski. Ale Hebrajczykom nikt tej opowieści nie wmuszał. Przeciwnie, przyjęli ją i święto upamiętniające opisane w niej postaci i czyny – rzec można – z wielkiej potrzeby swego serca… (jak to trafnie nazwał Jean Bricmont: "coeur du tribalisme"). Należy uszanować tę decyzję i przez jej pryzmat, przez pryzmat narodowych bohaterów – widzieć sławiący ich naród. Po to, by lepiej go zrozumieć. A zrozumienie, to kluczowa rzecz. Zwłaszcza dla ułożenia wzajemnych stosunków.

Jak widać, Mordechaj to pierwszy w historii TW (tajny współpracownik króla, z samozaciągu) oraz pierwszy łowca antysemitów. Haman to pierwszy w dziejach antysemita. Estera to pierwsza tak wybitna kobieta intrygantka i logistyk ludobójstwa. Ważkie postaci. Dowodem, iż po z górą 2 tys. lat powieszenie Hamana, jego synów oraz „krwawą łaźnię” kilkudziesięciu tysięcy jego rodaków na skutek intrygi Mordechaja świętują pobożni Żydzi na ulicach miast wszystkich kontynentów tańcem i śpiewem w dzień oraz obfitością wina (wg zaleceń rabinackich komentarzy Talmudu). Wina pitego wieczorem i nocą aż do ranka, aż do stanu świadomości niezdolnej odróżnić Kaina od Abla, Mordechaja od Hamana i Jaruzelskiego od Popiełuszki. Liczne zabawy i potrawy wzbogacają tradycję: Wieszanie Hamana, bicie Hamana, ciasteczka o nazwie „uszka Hamana” (hamantaszki).

Czy możemy się z tego czegoś nauczyć?

Jedni wyciągną naukę taką, że siłą nawyku zwykliśmy uważać donos, donosicielstwo za coś godnego potępienia i niskiego. Jednak religia ma moc uświęcenia każdego rodzaju zachowań. W tej optyce donosy jawią się niemalże gatunkiem literatury religijnej, porównywalnej z dawidowymi psalmami. W tradycji purimowej donos jest wyrazem czujności wobec potencjalnych wrogów wyznawanej, najwyższej wiary. Zwalczmy tę chuć, by donosiciela obelgami truć. W świecie purimowym donos jest wszak przejawem najwyższej mądrości i pobożności. Nauka to jednak niezbyt budująca…

Inni, bardziej złośliwi, powiedzą, że morał tej opowieści zawiera się w ekscentrycznych groźbach i żądaniach brzmiących tak: Nie można mówić, że my wieszamy, bo powiesimy.

Źródło: http://niepoprawni.pl/blog/wawel24/ksiega-estery-i-polska-polityka-czyli-antysemityzm-i-walka-z-nacjonalizmem

©: autor tekstu w serwisie Niepoprawni.pl | Dziękujemy! :). <- Bądź uczciwy, nie kasuj informacji o źródle - blogerzy piszą za darmo, szanuj ich pracę.</p>

Dzieci Hamana powieszone tylko za to, że były... jego dziećmi i radosny taniec Izraelitów dokoła szubienicy. Żydowska ilustracja bilibijna

Nie można mówić, że nie przestrzegamy miejscowych praw, bo zastosujemy do niego nasze, przyniesione prawa, tak, aż popamięta. Ta nauka z kolei jakaś… nieuczona. Zostawmy więc wyciąganie morałów z Księgi Estery, bo jakby materiał do tego niezbyt przydatny i przyjrzyjmy się jak obyczaje Purim przejawiają się w nowszej historii Polski, a także na ulicy i w polskim Sejmie.

Cz.II

Ze świętowaniem Purim wiąże się kilka specyficznych obrzędów. Obowiązkiem każdego pobożnego Żyda jest dwukrotne odczytanie Księgi Estery. Liturgia synagogalna obejmuje śpiewy, w których jako chórek biorą udział dzieci. Ogólny charakter święta jest zabawowy i prześmiewczy. Zalecane w te dni jest picie na umór, są też świadectwa o rozwiązłości… Odgrywane są krótkie scenki dramatyczne. Formowane są pochody typu karnawałowego, we wszystkich kolorach tęczy, często na specjalnych platformach (identycznych jak te, znane u nas z parad równości i LGBT). Przywiązuje się wagę do tego, by we wszystkich uroczystościach brały udział kobiety i dzieci. Tworzy się kukły głównych bohaterów i zakłada karnawałowe maski przedstawiające ich. Starym obrzędem jest bicie kukły antysemity Hamana, wieszanie Hamana oraz palenie kukieł antysemity Hamana. Bardzo ważne są dwa elementy: podnoszenie powszechnego rabanu na każde wymówienie imienia niegodziwego antysemity Hamana oraz wypieki w formie ciasteczek zwanych „uszy Hamana” (hamantaszki). Rwetes, szum i hałas na dźwięk imienia antysemity Hamana wywołuje się używając trąbki, gwizdki, kołatki, tupiąc i stukając dwoma kamykami o siebie. Dzieci hałasują rozdanymi im drewnianymi grzechotkami ucząc się już od małego, że każdy wstrętny antysemita powinien być zagłuszany i wytupywany. Potem dzieci wieszają i biją kukły Hamana. Złośliwcy mówią, że jest to wychowywanie do nienawiści - ale oczywiście czytelnik już wie, iż tak nie można mówić, bo jest to... mowa Hamana.

Inscenizacja na święto Purim - Kijów

Owocuje to – jak należałoby się spodziewać - w wieku dorosłym tym, że rozmowa z każdym łowcą antysemitów (a dzięki powszechności święta Purim łowcą antysemitów staje się każdy, kto zetknął się z rodzimą tradycją) sprowadza się do… bycia zagłuszanym słownym rabanem i bycia obrzucanym insynuacjami: ksenofob, nacjonalista, rasista, ultraprwicowiec, super-ultra-hiper-media-faszysta dyktatorski i absolutystyczny, (które w istocie, psychologicznie rzecz ujmując są p r o j e k c j a m i własnej mentalności na rozmówcę). Wracając do wypieków: mają one dwie nazwy, Hamantaschen (kieszenie, sakwy Hamana) oraz Haman-Ohren (uszy, uszka Hamana). Dlaczego uszy? Było to - jak podaje Wiki - nawiązanie do średniowiecznych dodatkowych poniżających kar wymierzanych skazanym złoczyńcom. Przed egzekucjami okaleczano ich, między innymi obcinając uszy… Ponieważ liczni badacze twierdzą, że karą w owym czasie wymierzaną w Persji nie było powieszenie, lecz ukrzyżowanie, to można zakończyć ten opis wesołej purimowej obrzędowości życzeniem: Smacznych uszu obciętych ukrzyżowanemu!

Źródło: http://niepoprawni.pl/blog/wawel24/ksiega-estery-i-polska-polityka-czyli-antysemityzm-i-walka-z-nacjonalizmem

©: autor tekstu w serwisie Niepoprawni.pl | Dziękujemy! :). <- Bądź uczciwy, nie kasuj informacji o źródle - blogerzy piszą za darmo, szanuj ich pracę.</p>

Źródło: http://niepoprawni.pl/blog/wawel24/ksiega-estery-i-polska-polityka-czyli-antysemityzm-i-walka-z-nacjonalizmem

https://www.youtube.com/watch?v=BUdG4wu0cS0

Estera denuncjuje Hamana.

Purim

Esther Denouncing Haman.jpg

Estera demaskuje Hamana na uczcie – obraz Ernesta Normanda (1888)

Dzień 14 dnia miesiąca adar

Religie judaizm

Upamiętnia wyswobodzenie Żydów z rąk Hamana

Inne nazwy Purym, Święto Losów

Purim[1][2], Purym[2] (פורים – hebr. losy; nazwa pochodzi od akad. „pur” – los, przeznaczenie; jid purym), Święto Losów (Losowania)[1] – radosne święto żydowskie, które powstało w gminach żydowskich wschodniej diaspory (być może w Suzie)[1] w połowie II wieku p.n.e[3]. Święto upamiętnia biblijną historię opisaną w Księdze Estery, która prawdopodobnie miała miejsce w połowie V w. p.n.e. – wyswobodzenie Żydów z rąk Hamana, dążącego do zgładzenia ich w całej Persji. Haman miał wyznaczyć termin zagłady Żydów poprzez losowanie[1], a Estera doprowadziła do uwolnienia swego narodu z opresji i wymierzenia kary prześladowcom[4]. W tej biblijnej historii nie jest wymieniane imię Boga[5], jednak jest ona figurą ucisku i prześladowania, z którego naród żydowski jest wybawiany przez interwencję Boga. Święto obchodzone jest w ostatnią pełnię księżyca przed wiosenną równonocą[3][6], która przypada 14 dnia miesiąca adar. W roku przestępnym Purim obchodzone jest w „drugim adar” – miesiącu adar szeni[1]. W takim roku 14 dnia adar obchodzone jest pomniejsze święto, zwane Purim Katan („Mały Purim”). Nie ma szczególnych zasad dotyczących tego dodatkowego święta, jednak ono także winno być przestrzegane przez wyznawców judaizmu, a w dniu tym także nie należy pościć ani obchodzić żałoby[7]. Purim jest jednym z dwóch świąt żydowskich (obok Chanuki) ustanowionych przez rabinów, a niewymienionych w Torze[8].

Przebierańcy w czasie święta Purim, Philologus Hebræo-Mixtus, 1657

Hamantasze – purimowe ciasteczka

Purim w kibucu Givat Haim Meuchad, lata 40. XX wieku

Geneza święta

Historia zawarta w Księdze Estery opowiada o Hamanie, który był wysokim rangą wezyrem lub pierwszym ministrem króla Medów i Persów[1] Kserksesa I (w BT występuje pod imieniem Aswerus, które jest łacińską transkrypcją hebr. formy Achaszwerosz)[9][10], o samym królu Achaszweroszu (Kserkses I), królowej Esterze (Hadassa[8]) i jej przybranym ojcu Mardocheuszu (Mordechaj). Żyd Mardocheusz wbrew poleceniu króla nie oddawał pokłonu Hamanowi (z powodów religijnych); dlatego Haman postanowił skazać na zagładę wszystkich Żydów. Los wskazał na 13[11] lub 14 dzień adar jako datę zagłady[12]. Dowiedziawszy się o tym planie, Estera rozpoczęła post i modlitwy[13], a gdy skończyła, poprosiła króla o wyprawienie uczty, na którą zaproszony byłby tylko Haman[14]. Na uczcie przedstawiła Hamana jako osobę, która nastaje na nią i jej lud, po czym zwróciła się do króla z prośbą o łaskę, a na samego Hamana padło królewskie oskarżenie o próbę gwałtu na Esterze[4]. W konsekwencji Haman został powieszony, dziesięciu jego synów spotkała śmierć, zaś w całej Persji Żydzi zabili 75 000 ludzi (Est 9,16). Powstanie święta opisuje biblijna Księga Estery – Megilat Ester (Est 9,25–32)[15].

Obchody święta

W przeddzień święta, 13 dnia miesiąca adar[1], wyznawców obowiązuje trwający od wschodu do zachodu słońca post[3], zwany „Postem Estery”[1]. Wieczorem tego dnia oraz podczas porannych modłów (szacharit) w dniu święta w synagogach odczytywana jest spisana w zwoju pergaminowym (Megilla) Księga Estery (hebr. Megillat Ester)[1][8][16][6]. Sam zwój bywa składany jak list, co ma stanowić nawiązanie do wiadomości rozsyłanych przez Esterę i Mardocheusza do współwyznawców[16]. Megillat Ester może publicznie czytać każdy wyznawca z wyłączeniem kobiet, upośledzonych i nieletnich. Kobiety mają obowiązek wysłuchania Megilli. Gdy odczytywane jest imię Hamana, zebrani podnoszą wrzawę i kołaczą specjalnymi grzechotkami i kołatkami (jid. grager), zaś imiona dziesięciu synów Hamana są odczytywane jednym tchem, by podkreślić, że zginęli równocześnie[1][6].

14 dnia adar, w sam dzień święta, zakazane są post i publiczna żałoba. Do modlitwy „Osiemnaście błogosławieństw” (Szmone esrej) i modlitwy po posiłku dodaje się jeszcze Al ha-nissim („Za cuda”)[1]. Po południu spożywany jest specjalny posiłek, podczas którego nadużywanie alkoholu (adlojada) jest traktowane jako micwa (religijny obowiązek)[17], przez które podkreślana ma być radość z wywyższenia Mardocheusza i śmierci Hamana[1][8]. Świętu towarzyszą tańce, maskarady i zabawy dla dzieci. W czasie świętowania podawane są trójkątne ciastka, zwane „hamantaszami”, dzieci dostają ciasteczka i „purimowe pieniądze” (jid. purim-gełt), urządzane są widowiska zwane „purimszpilami”. Do zwyczaju należy rozdawanie jałmużny ubogim i wzajemne obdarowywanie się purimowymi prezentami. Żydowski karnawał purimowy nie omija także jesziw, w których przebrani młodzieńcy („purimowi rabini”) wygłaszają żartobliwe wykłady[1][6]. Podczas święta urządzane są przedstawienia, bale przebierańców, parodie, konkursy piękności[7]. Zasady świętowania opisane są w traktacie talmudycznym „Megilla”[1][6].

Lokalne święta

W niektórych kahałach ustanowiono specjalne obchody (tzw. Specjalny Purim) związane z jakimś ważnym wydarzeniem, które pozwoliło danej społeczności ocaleć[1][7]. Kahał w Kownie obchodził siódmego dnia miesiąca adar szeni lokalny „Kowieński Purim”, który stanowił wspomnienie nadania społeczności w 1783 roku przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego praw, które uwolniły lokalnych Żydów od doświadczanych cierpień i nieszczęść[1].

Kinematografia

W 1937 roku odbyła się premiera zrealizowanego w języku jidysz polskiego filmu fabularnego „Błazen purymowy” (jid. Der Purimszpiler) w reżyserii Jana Nowina-Przybylskiego i Józefa Greena[18]. Do święta Purim nawiązuje także „Cud purymowy” – polski film fabularny z 2000 roku w reżyserii Izabelli Cywińskiej, zrealizowany na podstawie scenariusza Macieja Karpińskiego[19].

POSŁUCHAJ JESZCZE RAZ

I SPRAWDŹ W KSIĘDZE MĄDROŚCI W STARYM I NOWYM TESTAMENCIE

JAK POWINIEN BYĆ ZBUDOWANY ŚWIAT.

KULTURA CZCZENIA WALKI I ŚMIERCI CZY NARODZIN JEZUSA CHRYSTUSA