Patrzmy uważnie aby w naszej kulturze oceny twórców życia społecznego były adekwatne do ich prawdziwej postawy, a nie służyły interesom wybranej klasy politycznej.
TRZEBA MIEĆ DUŻO SZCZĘŚCIA ABY URODZIĆ SIĘ WE WŁAŚCIWEJ EPOCE. TEGO SZCZĘŚCIA ZABRAKŁO PAWŁOWI ADOMOWICZOWI I NAM Z KONIECZNOŚCI WIDZOM PEWNEGO SPEKTAKLU HISTORYCZNEGO.
Paweł urodził się w szczęśliwym okresie lat gomułkowskich. Rok 1965. Napięcia spoleczne przyszły 3 lata później.
Zakręty mordercze HISTORII Polski rok 1968, 1970 przeżyl jako dzieciak.
mamy rok 2019 - TUTAJ ZADZIALAŁ TAK JAK W WIELU PRZYPADKACH POSMOLEŃSKICH SKRYTOBÓJCA, OTWARTY SPREPAROWANY ZABÓJCA -STEFAN W., TAM W CZASACH STALINOWSKICH MORDERCA W TODZE PROKURATORA, "OBROŃCY Z URZĘDU", SĘDZIEGO.
Mamy się bać !
Wzorce z HISTORII mamy aż nadto
https://www.youtube.com/watch?v=gKhFs7e5KLI
Kto nie idzie z nami maszeruje przeciw nam KOD i inni mawiają kodowcy.
TRĘDOWATA, TRĘDOWACI.
https://www.youtube.com/watch?v=NAUkpIr-F-E
SZCZEGÓLNIE DOTYCZY TO POSTAWY MŁODEGO POKOLENIA.
Rys historyczny. Najstarsi beneficjenci tamtego okresu mają po 90 lat i więcej.
Przyznanie im przez władze PiSu emerytury pobieranej od 55 roka życia w Kraju i na emigracji na poziomie 2100 złotych PLN było dla nich szokiem.Wcześniej w zależności od stopnia wojskowego i stopnia zaszeregowania w karierze urzędniczej we wczesnym OKRESIE PRL było wielokrotnością co najmniej 3 krotną tej kwoty.
https://opinie.wp.pl/polska-reakcja-na-smierc-jozefa-stalina-6126040253253761a
Pomijając inne profity z zasłużonej dla Ojczyzny służby.
Jak nadane z rabunku wiile i mieszkania na Warszawskim Żoliborzu czy budowanym Muranowie i innych dzielnicach dla "klasy robotniczej" Pałace w stylu socrealizmu: Muranów, MDM, Marszałkowska.
Stalin umiera: Wolni Polacy - Rzecz o historii - rp.pl
Londyn, 22 kwietnia 1956. Na pierwszym planie polscy harcerze podczas demonstracji Polonii brytyjskiej przeciwko wizycie Nikity Chruszczowa i Nikołaja Bułagina w Londynie. Na transparencie napis: „Wolni Polacy”.
Fot. Ośrodek KARTA
rp.pl
5 marca 1953. Umiera Stalin, lecz nie zanika stalinizm. Gdy po trzech latach w Londynie odbywa się wizyta stalinowców, na ulice wychodzi milczący pochód Polaków.
https://www.rp.pl/Rzecz-o-historii/180829686-Stalin-umiera-Wolni-Polacy.html
5 marca 1953. Umiera Stalin, lecz nie zanika stalinizm. Gdy po trzech latach w Londynie odbywa się wizyta stalinowców, na ulice wychodzi milczący pochód Polaków.
Stalin umiera dokładnie 13 lat po swej decyzji w sprawie mordu katyńskiego. Jego odejście nie zamyka jednak kłamstwa o tej zbrodni – następcy są ideowymi spadkobiercami. Od XX Zjazdu Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, w lutym 1956 r., następuje oficjalne potępienie kultu jednostki, jednak nie narusza to struktury systemu sowieckiego – teraz najwyższą władzą ma być nie wódz, lecz kolektyw partyjny, realizujący w zmienionych warunkach te same cele.
...
Cały Naród budował SWOJĄ STOLICĘ.
Tak jest i obecnie. Do roboty, do roboty.
Samorządowcy- Panie Rafale Trzaskowski.
Podaj cegłę, podaj cegłę zbudujemy NOWY DOM
http://artyzm.com/obraz.php?id=1393
Malarstwo polskie
Aleksander Kobzdej
"Podaj cegłę", 1950, Muzeum Narodowe, Wrocław
Największy polski malarz epoki stalinowskiej.
http://www.historycy.org/index.php?showtopic=64502
Co do tego obrazu polecam lekturę autorstwa Marka Włodarczyka "socrealizm. sztuka polska w latach..." Pozycja świetna ale niestety dosć trudna w odbiorze dla osoby która nie ma odpowiedniego przygotowania merytorycznego.
Z innych traktujacych ogólnie (podkreślam) o tych czasach
"Nowocześni a socrealizm - katalog wystawy" starmach gallery- kraków 2000
"Malarstwo realizmu socjalistycznego w Polsce" w: Materiały sesji SHS. Wa-wa 1984
"sztuka w służbie utopii' - Leinwand A. - Wa-wa 1989
"I wystawa sztuki Nowoczesnej - pięćdziesiat lat później" kraków 1989
"oblicza socrealizmu" - Sitkowska, zacharska. Wa wa 1987
to są tylko wybrane pozycje dot ogólnie rozumianego pojęcia realizmu socjalistycznego. aby głębiej wkopać się w Kobzdeja to potrzebujesz pogrzebac po archiwach Zachęty na przykład. Nie podawałem literatury z lat 50 bo siłą rzeczy jest skrajnie nieobiektywna i trzeba ją przefiltrować przez pryzmat ówczesnych kryteriów obowiązujacych w krytyce artystycznej. jeśli chcesz to zajrzyj do Przeglądu Artystycznego z lat 49-55.
Przechodząc do samego obrazu to obraz ten nie wiedzieć czemu stał się ikoną czy jak kto woli obrazem kultowym polskiego socrealizmu. Celowo napisałem nie wiedzieć czemu bo ten obraz w gruncie rzeczy bardzo odbiega od zasad jakie zakąłdali socrealistyczni doktrynerzy. Tyle ze trzeba powiedziec ze tak naprawdę w Polsce socrealizmu w malarstwie tak naprawdę nigdy nie było. Owszem - zdarzały się dzieła które spełniały te kryteria ale one szybko lądowały w gabinetach partyjnych wielmożów i nie istniały w "zbiorowej swiadomosci". Byly to najczęściej portrety wodzów malowane w konwencji socrealistycznej obowiazujacej w ZSRR czyli de facto nie był to socrealim polski. Socrealizm bowiem zakładał socjalizm w treści a narodowość w formie. przekładajac to na język łopaologiczny łatwo to sobie w uproszceniu wyjaśnić na przyjkładzie Pałacu kultury kiedy to radzieccy architekci poszukiwali polskich form narodowych wynajdując je w małopolskich attykach. Wpletli ten motyw w obiekt który ideowe przesłanie miał jasne. W malarstwie przejawiało się to w pielęgnowaniu zdobyczy malarskich szkół z przeszłości. Wszelka nowość czy nie daj Bóg awangarda była mianowana określeniem formalizmu który dyskwalifikował takie malowidło na samym starcie.
niechęć do formalizmu nie cechowała bynajmniej tylko doktryny czasów stalinizmu - hitler przecież robił to samo i nie ominęło to nawet artystów bedących jego wiernymi wyznawcami. Problem tylko polega na tym ze sztuka socjalistyczna to nei jest wynalazek Żdanowa czy w polsce Sokorskiego. Sztuka socjalistyczna rozwijała się też we Francji, Hiszpanii (picasso)i nawet w USA. Tyle ze nie miała nic wspólnego z realizmem który w czasach stalinizmu byl fundamentem nowej sztuki.
Przechdząc konkretnie już do tego obrazu. Pod względem ideowym raczej nie można mu nic zarzucić choc widac tu pewne zaprzecenie innego pojęcia socrealistycznego - typowości. Typowość to pojęcie wedle którego scena przedstawiana w gruncie rzeczy ma być taką jaką być powinna a nie taka jaką jest w rzeczywistosci. Optymistyczna, zachęcajaca do podjecia socjalistycznego współzawodnictwa itd. Czyli ma być niejako perswazyjna - nakłaniająca widza do przyjecia odpowiedniego stosunku do przedstawianego tematu. Jak wyglądała rzeczywistość socjalistycznej budowy każdy wie. brud, smród i wóda. Z tego obrazu nie bije ani optymizm, ani jakieś specjalne zaangażownie perswazję ani ... ta scena jest wg mnie to tak naprawdę przedstwienie murarzy zmeczonych tak naprawdę monotonną robotą a jeśłi by tak było to jest to w sprzecznosci z tym co zakaldał socrealizm. potwierdzeniem takiej interpretacji tego obrazu mogło by być zestawienie go z drugą jego częścią - Ceglarkami - tam już widzimy zrezygnowane i znudzone tak naprawdę kobiety - coś o jest antytezą typowości i ideowości socu.
jeszcze wieksze rozbieżnosci z załozeniami soc a tym obrazem widac w warstwie formalnej. nie chciałbym sie wdawać w szczegoły ale dość przypomniec że formalnym wzorem dla polskich socrealitów miał być wg krytyki matejko. Socrealisci mieli malowac po prostu w stylu dawnych realistów i akademików. Po prostu mieli technicznie naśladować konserwatywne malarstwo XIXw. To dzieło Kobzdeja jest tak nprawdę zaprzeczeniem czegoś takiego . Kobzdej tak naprawdę nigdy nie przestał przemycać elementów awangardowych do formy swych dzieł i to widać tym obrazie. Dosć wspomniec że "podaj cegłę" zostało koszmarnie skrytykowane przez radzieckich towarzyszy a u nas zrobiło po 56 zawrotną karierę jak na tego typu dziełko. jeśli dobrze pamiętam to kobzdej był po prostu jeszcze jednym kontynuatorem szkoły sopockiej - szkoły formalistycznej - znienawidzonej przez socrealistyczną krytykę artystyczną i za co ta szkoła drogo zapłaciła
A na koniec ciekawostka - zwróc uwage na tytuł. Zwykle tytuły dzieł sztuki mają charakter opisowy. tłumaczą często niejasny dla widza temat. Mitologiczny, historyczny czy jakikolwiek zresztą..W socrealizmie bardzo często dzieło sztuki miało tytuł w formie propagandowego hasła lub robociarskiego zwrotu . I to jest bodaj najsilniejszy socrealistyczny aspekt obrazu kobzdeja. "podaj cegłę" jest cytatem z dialogu robotników. Coś podobnego widzimy w plakatach propagandowych bardzo często przeciez . Socrealistyczne dzieło sztuki w gruncie rzeczy jest tak naprawdę plakatem w którym brak jest tylko hasła propagandowego wypisanego na licu obrazu. To jest bardzo ciekawa i szczególna cecha dzieł soc i trzeba na to zwracać uwagę. jeśli dobrze pamietam to poczytasz na ten temat w "obliczach socrealizmu Zacharskiej i sitkowskiej
Kończę... sorry za chaos , literówki i być może błędy. Sztuka soc jest brdzo trudna w gruncie rzeczy i łatwo sie pogubić w tym galimatiasie realizmów, idealizmów ideowości, typowości itd...ale jak poczytasz trochę to ci sie rozjaśni. najważniejsze jest zaznaczenie ze w gruncie rzeczy to dzieło stoi w sprzecznosci z estetyką zakładaną przez socrealistyczną doktrynę a nie wiedzieć czemu stal się jego symbolem. kobzdej zresztą ponoć wstydzil sie epizodu soc. nie on jeden zresztą
User is offline PMMini Profile Post #2
~Sylwia~
Nowicjusz
Grupa: Użytkownik
Postów: 1
Nr użytkownika: 64.841
Sylwia Wyzuj
Zawód: student
post 12/04/2010, 21:35 Quote Post
Hej!
Tak się składa,że ja kiedyś miałam okazję interpretować ten obraz jak i tez inne "dzieła" socrealizmu, miedzy innymi: Nową Hutę, PKiN, Trasa W-Z, "Nr 16 produkuję" i kilka innych. Tak się złożyło, że muszę powrócić do tego tematu ponieważ muszę napisać licencjat:) A za temat obrałam sobie "Sztuka na usługach władzy" i chciałabym skupić się na socrealizmie w Polsce. widzę, że jesteś świetnie zorientowany w temacie w związku z z czym czy mógłbyś mi polecić jeszcze jakąś literaturę? Byłabym bardzo wdzięczna
Sylwia Wyzuj
User is offline PMMini ProfileEmail Poster Post #3
forresty
II ranga
**
Grupa: Użytkownik
Postów: 93
Nr użytkownika: 15.317
post 19/04/2010, 19:08 Quote Post
jak zajrzysz do tej co podałem to w przypisach masz masę odnośników. nie ma opracowan poszczególnych obrazów zresztą (o ile mi wiadomo). trzeba orać samemu a to trzeba zrobic poznawszy uprzednio podstawy doktryny.
Zresztą - na marginesie - sztuka na usługach władzy była zawsze i w kazdym okresie bez wyjatku właściwie więc ograniczanie się do socu czy nazi art jest uzasadnione tylko dlatego ze oba te systemy totalitarne posługiwały sie specyficznym językiem i zasobem środków formalnych ale nie mozna zapominać ze przed socrealizmem był w ZSRR konsruktywizm który teoretycznie bliszy był idei wprzęgniecia sztuki w służbę rewolucji niż późniejszy soc który tak naprawdę został tylko sprowadzony do instrumentu władz a nie do aktywnego czynnika biorącego udział w w kształtowaniu socjalistycznej sztuki, ale wraz z dyktaturą stalina ta koncepcja poszła w odstawkę a animatorzy tego ruchu często kończyli z kulą w potylicy. Meyerhold - rewolucjonista teatru to chyba najbardziej modelowy przykład.
Mieliśmy więcej szczęścia niż nie ktorzy twórcy tamtego okresu.
https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/00335634309380868?journalCode=rqjs20
Original Articles
Meyerhold and constructivism in the Russian theatre
Kenneth L. Graham
https://en.wikipedia.org/wiki/Vsevolod_Meyerhold#/media/File:Meyerhold_reads_Chekhov%27s_The_Seagull_in_1898.jpg
https://www.youtube.com/watch?v=AOwiRI0bHJE
Jego wpływ
Meyerhold dał początkowe zwiększa się do etapu kariery niektórych z najwybitniejszych aktorów komediowych ZSRR, w tym Siergiej Martinson , Igor Iljinski i Erast Garin . Jego przełomowa produkcja Nikolai Gogola z The Government Inspector (1926) została opisana jako:
Energiczny, złośliwy, czarujący Ilyinsky opuścił swoją pozycję do nerwowego, kruchego, nagle marznącego, groteskowo niespokojnego Garina. Energia została zastąpiona przez trance, dynamiczny ze statycznym, wesołym dowcipem humorystycznym z satyryczną i zgorzkniałą satyrą. [9]
Meyerhold dał także początek swojemu asystentowi " The Queen of Spades " Matveyowi Dubrovinowi , który później stworzył swój własny teatr w Leningradzie .
Vsevolod Meyerhold i Zinaida Meyerhold-Reich Leningrad (St Peterburg) 1925
Jesienią 1921 r. Meyerhold został mianowany szefem Państwowych Wyższych Warsztatów Teatralnych w Moskwie, gdzie jednym z jego pierwszych uczniów był Siergiej Eisenstein, który później napisał
Boski, niezrównany Meyerhold, ujrzałem go wtedy po raz pierwszy i miałem go czcić przez całe życie.
Ale wypadli, najwyraźniej dlatego, że Eisenstein nie traktował starszego człowieka z wystarczającą uwagą, za którą był, jak to ujął, "wyrzucony z Bramy Niebios". [10] W swoich filmach Eisenstein używał aktorów, którzy pracowali w tradycji Meyerholda. Rzucił aktorów w oparciu o ich wygląd i ekspresję, a także zastosował stylizowane metody aktorskie Meyerholda. Na przykład w Strike burżuazi są zawsze otyli, piją, jedzą i palą, podczas gdy pracownicy są bardziej wysportowani. Do pierwotnej produkcji The Bedbug , w lutym 1929 r., Meyerhold zatrudnił młodego Dmitrija Szostakowiczajako pianista. Wiele lat później Szostakowicz rzekomo wspominał: "Nie sposób wyobrazić sobie teraz, jak popularny był Meyerhold, wszyscy go znali, nawet ci, którzy nie mieli żadnego interesu ani związku z teatrem, czy sztuką ... W cyrku klauni zawsze żartowali z Meyerholda. na pośmiewisko w cyrku, i nie chcieli śpiewać pieśni o ludziach, których publiczność nie rozpoznałaby od razu, a nawet sprzedawali grzebienie zwane Meyerhold. [11]
Represje
Na początku lat 30. XX w. Józef Stalin rozpoczął kampanię na rzecz zbliżenia sowieckich artystów i zmusił ich wszystkich do przestrzegania zasad "socrealizmu", co wykluczało awangardęsztuka i eksperymenty oraz wszelkie formy sztuki uważane za "formalistyczne", ponieważ artysta zwracał większą uwagę na formę dzieła niż na jego przesłanie polityczne. Po tym, jak Szostakowicz został uznany za winnego "formalizmu", w styczniu 1936 r. Meyerhold najwyraźniej przypuszczał, że wkrótce stanie się celem, aw marcu wygłosił przemówienie zatytułowane "Meyer Against Meyerholdism", w którym powiedział - podobno "gromy". oklaski "- że" droga do prostoty nie jest łatwa: każdy artysta idzie w swoim własnym tempie i nie może tracić charakterystycznego sposobu chodzenia ... Sowiecka tematyka to często zasłona dymna, by ukryć miernotę ". [12] Rok później, w kwietniu 1937 r., Jego żona, aktorka Zinaida Raikh,Trockiści i byli członkowie rozwiązanego Rosyjskiego Związku Pisarzy Proletariackich . List nie otrzymał odpowiedzi. W grudniu 1937 r. Kolega Stalina, Lazar Kaganowicz, poszedł na spektakl do Teatru Meyerhold i wyszedł z odrazą. Teatr został zamknięty na polecenie Biura Politycznego w dniu 7 stycznia 1938 r. Na tej podstawie, że "przez cały okres istnienia teatr Meyerhold nie był w stanie uwolnić się od gruntownie burżuazyjnych formalnych stanowisk". [13] jego prace zostały uznane za antagonistyczne i obce dla narodu radzieckiego.
https://www.youtube.com/watch?v=AOwiRI0bHJE
Dmitri Shostakovich - Waltz No. 2 ("Jazz Suite", Piano arr.)
https://www.youtube.com/watch?v=7ESjxQFxUTY
https://www.youtube.com/watch?v=oRkopgmi0BU
To co jest nieśmiertelne to prawdziwa Sztuka
a nie wypociny w stylu stalinowskiej Wislawy Szymborskiej późniejszej Noblistki ktorą chwali się III Rzeczypospolita.
Aresztowanie i śmierć
Meyerhold's mugshot, zrobiony w chwili aresztowania przez sowiecką policję
Schorowany Stanisławski, który był dyrektorem teatru operowego, obecnie nazywanego Teatrem Muzycznym Stanisławskiego i Nemirowicza-Danchenki , zaprosił Meyerholda, by był jego asystentem - zaproszeniem, które zaskoczyło wielu w Moskwie, zważywszy na ich wieloletnie różnice artystyczne. Stanisławski zmarł wkrótce potem, w sierpniu 1938 r. Jego konającym życzeniem było "Zaopiekuj się Meyerholdem, on jest moim jedynym spadkobiercą w teatrze - tu lub gdziekolwiek indziej". [14] Meyerhold reżyserował swój teatr przez prawie rok i był zaangażowany w produkcję opery Siergieja Prokofiewa , kiedy został poinstruowany, że ma wykonać choreografię w Leningradzie, z udziałem 30 000 sportowców. 17 czerwca 1939 r. Przemówił na konferencji reżyserów teatralnych w obecności Andrieja Wyszyńskiego, prokurator, który przewodniczył niesławnym pokazom w Moskwie. Jego przemówienie nie zostało zgłoszone w prasie radzieckiej, co dało początek raportowi, który zadeklarował, wyzywająco:
Jeśli to, co ostatnio robiliście w sowieckim teatrze, nazywacie antyformalizmem, jeśli weźmiecie pod uwagę to, co obecnie dzieje się na scenach najlepszych teatrów w Moskwie, jako osiągnięcie teatru sowieckiego, wolałbym być co uważasz za formalistę ... W formalizmie polowania wyeliminowałeś sztukę. [15]
Wynika to z wersji mowy napisanej później przez emigracyjnego muzyka Yuri Yelagina, z notatek, które powiedział na konferencji, ale jej dokładność jest kwestionowana. [16] Po przemowie wrócił do Leningradu i został aresztowany po przybyciu, w dniu 20 czerwca 1939 r. Wkrótce potem intruzi włamali się do jego mieszkania i kilkakrotnie dźgnęli jego żonę, Zinaidę Reich , która zmarła z powodu odniesionych obrażeń. Zrobione w centrali NKWD w Moskwie, Meyerhold zepsuł się i przyznał, że jest brytyjskim i japońskim szpiegiem. W ostatnich dniach napisał list do szefa radzieckiego rządu Wiaczesława Mołotowa , który został zatrzymany w aktach policyjnych, gdzie został odkryty po upadku komunizmu przez dziennikarza Witalija Szentalińskiego. W nim napisał:
Śledczy zaczęli używać siły, chory 65-letni mężczyzna. Zostałem zmuszony do leżenia twarzą w dół i bity na podeszwach moich stóp i kręgosłupa gumowym paskiem. Posadzili mnie na krześle i uderzyli stopami od góry, ze znaczną siłą ... Przez kilka następnych dni, kiedy te części moich nóg były pokryte rozległym krwotokiem wewnętrznym, znowu biły czerwono-niebiesko-żółte siniaki z paskiem i ból był tak intensywny, że czuł się tak, jakby wlewała się wrząca woda na te wrażliwe obszary. Wyjąłem i płakałem z bólu. Bili mnie plecami tym samym gumowym paskiem i uderzali pięścią w moją twarz, wymachując pięściami z dużej wysokości ... Nie do zniesienia fizyczny i emocjonalny ból spowodował, że moje oczy płakały niekończące się strumienie łez, Leżąc twarzą w dół na podłodze, odkryłem, że Mogłem się kręcić, skręcasz się i pikasz jak pies, gdy jego pan biczuje ... Kiedy położyłem się na pryczy i zasnąłem, po 18 godzinach przesłuchania, aby wrócić za godzinę na więcej, obudził mnie mój własny jęcząc i dlatego, że szarpałem się jak pacjent w ostatniej fazie duru brzusznego ... "śmierć, o, na pewno, śmierć jest łatwiejsza niż to!" przesłuchana osoba mówi do siebie. Zacząłem obwiniać siebie w nadziei, że to przynajmniej doprowadzi do rusztowania. przesłuchana osoba mówi do siebie. Zacząłem obwiniać siebie w nadziei, że to przynajmniej doprowadzi do rusztowania. przesłuchana osoba mówi do siebie. Zacząłem obwiniać siebie w nadziei, że to przynajmniej doprowadzi do rusztowania.[17]
Został skazany na śmierć przez rozstrzelanie 1 lutego 1940 r. I stracony następnego dnia. Radziecki Sąd Najwyższy oczyścił go ze wszystkich zarzutów w 1955 r. Podczas pierwszej fali destalinizacji . [18]
Małżeństwo i rodzina
Meyerhold poślubił swoją pierwszą żonę, Olgę Munt, w 1896 roku i razem mieli trzy córki. Później spotkał się z aktorką Zinaida Reich, kiedy zaczęła u niego studiować. Zakochali się i rozwiódł się z żoną; Reich była już rozwiedziona i miała dwoje własnych dzieci. Pobrali się w 1922 lub 1924 roku.
