Otake Polskę...

Nie pisałem już dawno bo i pisaniem moim niewiele wskórać mogę. Cóż więc sprawiło, że dziś, właśnie dziś znowu zwyciężyła chęć uzewnętrznienia tego wszystkiego, zwyciężyła marazm i niedowiarstwo w siłę słowa pisanego? Po pierwsze solidarność. Solidarność z kataryną i całym blogerskim światkiem ludzi, którzy myślą mniej sformatowanie niż szpalty GazWybu i nie boją się o tym komunikować siejąc nieraz ferment tylko, czasem - strach. Ale to tylko część prawdy. Bo sprawa jest dłuższa i wielowątkowa choć Pan Czuma znajduje w niej i swoje miejsce. 

Zacząłbym od sprawy Pana Karnowskiego. Pierwszą refleksją na wynik referendum było to, że Polacy to taki dziwny naród, że w imię pewnych, nawet nie do końca jasnych poglądów, choćby im w twarz napluto oni będą mówić, że deszcz pada. Że choćby im dano na tacy głowę Jana oni nadal szukaliby go wśród żywych. Zaraz jednak nadeszło opamiętanie. Dlaczego ? Ponieważ referendalny sukces Karnowskiego ma zupełnie inne podłoże. Prawda jest taka, że był to plebiscyt w kwestii moralności i sopocianie uznali po prostu, że będąc na jego miejscu, mając jego władzę, możliwości i znajomości zrobiliby po prostu... to samo !

Idąc dalej - Polacy nie widzą nic złego w pluciu Czumy jadem ponieważ mając tę władzę, te możliwości, ten dostęp do mediów zrobiliby... to samo ! 

Polacy nie widzą nic złego w zapieraniu się przez Wałęsę agenturalnej przeszłości bo gdyby sami mogli osiągnąć to, co on, to na jego miejscu zrobiliby... to samo...

Dlatego anonimowo przy urnie wyborczej popierają swoje niezrealizowane marzenia i pragnienia. PRL nauczył ich jedynie kombinowania jako słusznej drogi do osiągnięcia sukcesu stąd standardy sprawowania władzy i odpowiedzialności rodem z zachodu nie są dla nas. Dzieląca nas cywilizacyjna przepaść i przyzwolenie dla łamania podstawowych zasad pożycia jeszcze długo będzie naszą piętą achillesową. I choć publicznie oburzamy się na to, że politycy łżą, kradną a psy srają pod blokiem to w zaciszu urny wyrażamy swój podziw dla nich właśnie idąc zagłosować będąc na spacerze z psem, po którym w życiu jeszcze nie sprzątneliśmy.

Kroplą, która przepełniła kielich i sprawiła, że popełniam ten tekst, stanowił Boni, który skreślił miarę sukcesu dwudziestu lat transformacji. Zapomniał przy tym dodać, że był to sukces drugiej strony. Bo tak jak agentura trzymała stołki tak nadal trzyma czego Pan Boni jest najlepszym przykładem , a gros owoców transformacji, którymi statystycznie Pan Boni obdziela cały naród trafiła właśnie do nomenklatury. Ale o tym już sza...