Anatol, jak śpiewak, zawsze był sam. Ale przecież w tej samotności nie był jednak osamotniony. Wiele go łączyło z tymi innymi, co tak jak on tłumu nie lubili, łatwo nowych znajomosci nie zawierali, nie otwierali się przed wszystkimi i ze wszystkimi nie umieli na zawołanie na wszystkie tematy rozmawiać. Nie widzieli powodu, aby opowiadać o swojej babci, która ma lepszą chorobę od innych babć. Problemów swoich dzieci nie wyciągali na światło dzienne by rzucic je przed przyjaciół jak perły. Nie wymądrzali się, nie chwalili i nawet jeśli mieli coś do powiedzenia to zazwyczaj przez innych do głosu nie byli dopuszczeni.
Tak wielu było takich, którzy nawet jak zbiorowo śpiewali to raczej ze soba niż z innymi. Jak szli w tłumie to tylko przez chwilę, jak mieli zdanie takie jak inni - to bardzo się tego wstydzili. I z tymi Anatol mógł współpracować.
