Policja zastępcza.

Nie, nie będę jej recenzował, choć muszę przyznać, podobała mi się.

O co więc chodzi?

Chciałem się z Państwem podzielić pewną sceną z tego filmu, która mnie naprawdę rozbawiła.

 

Dwóch policjantów naradza się szeptem, jak by tutaj wydobyć od podejrzanego niezbędne informacje; rzecz się dzieje w jego gabinecie.

Pierwszy nachyla się do drugiego i mówi szeptem: posłuchaj, zrobimy numer zły i dobry policjant. Najpierw ja do niego doskoczę, trochę nim potrząsnę, parę razy wrzasnę i jak się już deczko przestraszy, wkraczasz ty… Rozumiesz?

Drugi kiwa porozumiewawczo głową.

Pierwszy nie namyślając się dłużej, podbiega do podejrzanego, łapie go za klapy, krzyczy, potrząsa i nagle… czuje, jak jego kolega go odpycha, przewraca podejrzanego na podłogę, dusi, skacze po nim, wrzeszczy jak opętany, podrywa się, rozbija meble w napadzie wściekłości…

Kolejna scenka:

Obaj policjanci idą ulicą.

Pierwszy mówi do drugiego: co ty, oszalałeś? Miało być zły i dobry, a ty co narobiłeś?

Drugi patrzy na niego niepewnie: no co ty, naprawdę?

Ja usłyszałem zły i zły, więc jak tak go tarmosiłeś, to uznałem, że muszę cię jakoś przebić…

 

Tak mi się to jakoś skojarzyło z tą wspaniałą ustawą, co to ją premier przygotował, a prezydent tak okrutnie zawetował, a dlaczego, to już się Państwo domyślcie…