Buddyzm, który pojawił się w Chinach w I wieku, nabrał znacznego impulsu począwszy od IV wieku dzięki licznym tłumaczenim i komentarzom kanonu buddyjskiego, którego jeden z rozdziałów zawierał nauki Buddy.
Doktryna ta jest rozpowszechniana słowem i szczególnie pismem, zwłaszcza w tak zwanym buddyzmie wielkiego pojazdu (Mahajana), który promuje ideał „przebudzonego” bodhisattwy odpowiedzialnego za prowadzenie wszystkich istot ku zbawieniu.
W jednej z mych notek wspominam o innym godnej uwagi rękopisie. Jest nią Diamentowa Sutra.
Nauki Siakjamuniego (623-543 lub 483 pne) rozpowszechniane w ciągu ostatnich ośmiu lat jego życia znajduja się w "Sutrze Lotosu" zawierającej najgłębsze zasady jego nauczania.
Ze wszystkich świętych tekstów buddyzmu mahajany, "Sutra Lotosu" jest jedną z najważniejszych. Przez wieki była przedmiotem głębokiej czci ze strony wyznawców buddyzmu w Chinach, Korei, Japonii i innych w częściach Azji Wschodniej.
妙法 莲华 经 (Miàofǎ lián huá jīng), "Sutra Lotosu" to buddyjski klasyk tłumaczony przez mnicha Kumārajīva.
Kumārajīva urodził się w oazie Kucha. Był synem księżniczki Kuchean i kaszmirskiego bramina – członka jednej z czterech kast (varṇa) w hinduizmie.
Jego koń Tianlu znalazł drogę przekroczywszy przez trzy wysokie góry, wzdłuż silnie płynących rzek i prowadził mnicha na siodle aż do chińskiej prowincj Gansu.
Według legendy Kumārajīva przed dotarciem do starożytnego miasta Shazhou (dzisiejszy Dunhuang) zatrzymał się na kilka dni w Pagodzie Białego Konia (白马 寺; Báimǎ Sì) aby nauczać tych pism.
stupa pagody białego konia w Dunhuang
W sumie istnieje siedem tomów, na których opiera się buddyzm Tiantai. Szkoła Tiantai (天台宗, Tiāntái zōng) to chińska szkoła buddyzmu mahajany, która pojawiła się w VI wieku. Jej interpretacja sutr i opracowania wywarły ogromny wpływ na rozwój buddyzmu w Chinach, Japonii i Korei.
Niniejsza sutra jest powszechnie uważana za ostatnią wielką naukę, kulminację życia Buddy. Ujawnia ona istnienie rzeczywistości tkwiącej we wszystkim zwanej „stanem Buddy”. Twierdzi również, że trudności życia codziennego są dla każdego polem i okazją do głębokiej wewnętrznej przemiany. Zachęca do aktywnego zaangażowania, wspierania innych i pozytywnego wkładu w społeczeństwo.
Jest to również jedyna z nauk, która silnie potwierdza przekonanie, że oświecenie jest dostępne dla wszystkich, bez względu na zdolności, status, płeć, pochodzenie etniczne, kulturę czy wykształcenie. "Sutra Lotosu" jest zatem wyrazem uniwersalnego humanizmu, który czyni świętość życia najwyższą wartością.
Kwiat lotosu jest symbolem czystości, piękna i szlachetności. Ten kwiat ma szczególną cechę zakwitania w błotnistych stawach. Symbolizuje to fakt, że nauka Buddy jest przeznaczona na niespokojne czasy, kiedy ma moc uczynienia przebudzenia dostępnego wszystkim.
"Sutra Lotosu" jest długim tekstem, składającym się z dwudziestu siedmiu lub dwudziestu ośmiu rozdziałów w zależności od wersji i jest tradycyjnie podzielonym na dwie główne części. Pierwsze czternaście rozdziałów tworzy część tak zwaną „przeznaczeniem”, czyli sposobami przekazywania doktryny poprzez przypowieści i przykłady. Reszta to ekspozycja doktryny o wiecznej naturze Buddy.
"Sutra Lotosu" narodziła się bardzo wcześnie bardzo i szybko się rozpowszechniła. Według badań powstała około I wieku p.n.e., ale niektórzy uczeni badając ją z językowego punktu widzenia wierzyli, że powstała między II a III wiekiem p.n.e.
Istnieją dwa chińskie tłumaczenia. Przez długi czas była bardzo popularna w starożytnych Indiach, Nepalu i innych regionach. Do tej pory odnaleziono ponad 40 rodzajów rękopisów sanskryckich.
