„Mimo dobrej woli, nie możemy zrozumieć indywidualności jaką fizyka przypisuje siódmemu kolorowi tęczy, indygo.”
- Félix Bracquemond, 1885r.
Od czasów Izaaka Newtona indygo jest często nazywane „siódmym kolorem tęczy”. Wielki uczony wyróżniał, w kolorze białego światła rozłożonego przez pryzmat siedem kolorów:
czerwony, złoty, żółty, zielony, błękitny, indygo i fioletowy. 
Indygo Newtona odpowiada temu, co inni nazywają niebieskim lub fioletowym. Tylko niektórzy ludzie odróżniają indygo od innych ocieni niebieskiego lub granatowego koloru. Do XX wieku wielu teoretyków stworzyło analogie między kolorem a muzyką aby zrozumieć analizę tęczy w siedmiu kolorach jako równoległość do liczby nut skali muzycznej.
W Chinach mniejszości Dong i Miao zamieszkujące prowincje Guizhou używają indygo do farbowania swych tradycyjnych strojów. Jest to barwa ikoniczna południowych Chin, od jasnoniebieskiego do ciemnoniebieskiego, prawie do czarnego. Spodnie, fartuchy, kurtki, spódnice, koszule i nakrycia głowy dla mężczyzn ozdabiają właśnie w tym kolorze mieszkańców na wioskach. Noszą oni nadal tradycyjne stroje na co dzień.
Natomiast młodych ludzi często można spotkać w dżinsach i podkoszulkach.
Indygo jest substancją ciemnoniebieską, lekko fioletową pochodzącą z liści i pędów krzewu indygo.
W jednej z mych ulubionych chińskich prowincji Guizhou, indygo jest sadzone w maju i uprawiane wzdłuż pól ryżowych. Liście są odłączone od rośliny i są fermentowane w wiadrze.
Następnie są przyciskane drewniną deską w celu przyspieszenia fermentacji. Po niniejszej fermentacji powstaje dość jednolita masa, do której dodaje się wapno, po czym tkanina jest kilkakrotnie gnieciona.
Potem następuje proces farbowania bawełnianej tkaniny, który można wykonać na zimno lub na gorąco. Tkaniny są namaczane kilkakrotnie w otrzymanym barwniku, a następnie płukane w rzece.
Następnie tak ufarbowane tkaniny są zawieszane aż do wyschnięcia na wietrze.
Później sucha tkanina jest „bita” drewnianym młotkiem w celu utrwalenia koloru.
Podczas tego procesu rozprowadza się na powierzchni tkaniny kurze białko, tłuszcz zwierzęcy i inne korzenne roślinny oraz glinę. Dzięki czemu tkanina jest mocna, błyszcząca i wodoodporna oraz lśniąca.
Tak od dawien dawna dzięki tej metodzie powstają najwspanialsze tradycyjne stroje wielu chińskich narodowości etnicznych.
