PAD był umiarkowanym faworytem tegorocznych wyborów prezydenckich i to się ostatecznie potwierdziło. Wygrał wprawdzie z rekordowym, bo ponad dziesięciomilionowym poparciem, ale zarazem licząc procentach jest to zwycięstwo odniesione nad rywalem najmniejszą różnicą w dotychczasowej historii III RP. Na szczęście ta różnica wyrażona w liczbach bezwzględnych jest na tyle wyraźna, że nie grozi nam raczej - czego się obawiałem - awantura związana z kwestionowaniem wyniku.
Wielu zadaje sobie pytanie, czy ten wynik był od początku przesądzony. Moja odpowiedź jest negatywna. Pierwszą przyczyną porażki kandydata opozycji była sama postać RT, który jako prominentny polityk PO posiadał bardzo znaczący elektorat negatywny. Sygnalizowały go wyraźnie m.in. zrobione kilka dnia przed wyborami badania poziomu zaufania do obu kandydatów, które wypadły znacząco gorzej dla RT niż AD. Drugim powodem była rezygnacja RT z udziału w debacie w Końskich. To właśnie tam, dla oczywistym dla wszystkich nieprzyjaznym dla siebie gruncie, mógł postawić wszystko na jedną kartę i spróbować przeważyć szalę na swoją stronę. RT tego nie uczynił, a w polityce, gdy się nie jest faworytem, pasywna taktyka sprawdza się bardzo rzadko.
Teraz zaczną się rozliczenia w obozie rządowym i przegrupowania w opozycji. Ale jedno jest już pewne, co zresztą było już jasne od 28 czerwca: duopol PO-PiS ma się znakomicie. Nigdy dotąd nie zdołał zmobilizować ponad 20 milionów wyborców. Udało się to dopiero w minioną niedzielę i będzie rzutowało na polską scenę polityczną do kolejnych wyborów parlamentarnych. Wbrew niektórym analitykom wieszczących ich przyspieszenie z woli PJK taki scenariusz wydaje mi się obecnie mało prawdopodobny. Bo PAD wygrał, ale każdy, kto umie analizować wyniki wyborów zdaje sobie sprawę, że to było zwycięstwo o przysłowiowy włos, a nie należy zbyt często kusić losu...
