Wczorajszy Komiersant powołując się na polskie media obwieścił, że Polskę czeka kryzys gazowy już w lutym, najdalej w marcu. Pretekstem jest zgoda premiera Pawlaka na uruchomienie rezerw gazu na pokrycie zwiększonego zapotrzebowania. Jak wydaje się, rosyjskie media mało interesują sie Polską bez powodu, więc w tej publikacji należy szukać powiązań z trwającymi negocjacjami na dostawy rosyjskiego gazu do Polski. Kreml ma za sobą już jedną wygraną bitwę w surowcowej wojnie - podpisanie długoletniej umowy na dostawy ropy. Negocjacje były prowadzone w niemal PRL-owskim stylu, po cichu. Długookresowa umowa z Rosjanami nie jest korzystna, ponieważ narażamy się na ryzyko płacenia za surowiec, którego nie zdołamy wykorzystać, ale też dlatego, że ta umowa będzie wiążąca tylko dla nas. Rosjanie potrafią bez żenady wykpiwać się od zobowiązań. Przykładem właśnie sprawa gazu. Negocjacje podobno są zablokowane, ponieważ PGNiG domaga się (słusznie) spłaty 1 mld zł za tranzyt gazu z Rosji do Niemiec w latach 2006-09. A Gazprom szantażuje brakiem dostaw do Polski, jeżeli dług nie zostanie mu darowany. Jeżeli PGNiG zrezygnuje z tych pieniędzy to my wszyscy, którzy gazu używamy na codzień sfinansujemy jakąś kolejną super inwestycję w Rosji (np.: zakupy dla rosyjskiej armii).
Co z tego konfliktu wynika dla zwykłego obywatela RP? Otóż Rosja nadal chce powrócić do Polski jako okupant. Tym razem nie za pomocą armii, lecz gazu i ropy. Jeżeli w kolejnych wyborach (prezydenckich, parlamentarnych, europejskich) nie będziemy pytać naszych kandydatów o to, jaka jest ich wizja zabezpieczenia się przed zakusami sąsiada ze Wschodu, jeżeli nie będziemy ich potem rozliczać z polityki wobec Rosji, to nasze dzieci i wnuki będą pracowały na dobrobyt rosyjskich emerytów.
Inne tematy w dziale Polityka
