Długo przyglądam się twarzom. Są czarno-białe. Jedne zastygłe w uśmiechu, drugie poważne, zamyślone, zapatrzone gdzieś w dal. Kobiety i mężczyźni. Młodzi i starzy. Dziewięćdziesiąt sześć par oczu, w których żarzy się życie, którego… już nie ma. Przejmujące tablo narodowej tragedii. Postacie będące bohaterami narodowej świadomości, które nagle przestały istnieć. Jak to zrozumieć, wytłumaczyć?
Wciąż nie chce mi się wierzyć, że to się naprawdę wydarzyło. Wciąż mam w sobie to dziwne niedowierzanie, które przechodzi w żal i… wściekłość. Obok zwykłych odczuć, ta tragedia zachwiała poczuciem mojej godności jako Polaka. W podsmoleńskim lesie legł autorytet mojego państwa, jego siła i moc. Strzaskane i ubłocone skrzydło z biało-czerwoną szachownicą, to chyba najbardziej przejmująca alegoria tego, co się wydarzyło.
Połączyła Ich śmierć. Okrutna, fakt. Razem przekroczyli próg nieskończoności. Pewnie było im raźniej. W grupie zawsze raźniej. Nas ta śmierć podzieliła. Kiedy Ich udziałem stała się miłość i spokój, w nas zaczęła kipieć nienawiść i złorzeczenie. Kiedy Oni nie mogą (a może nie chcą?) mówić, my postanowiliśmy mówić za nich. Wypowiedzieliśmy słowa, które Im nigdy nie przeszłyby przez gardło. Zaczęliśmy Ich sobie wydzierać, goniąc „prawdę” w opętańczym kondukcie nienawiści, strzelając do siebie słowami o niespotykanej toksyczności.
A Oni patrzą. Słuchają. Niemi świadkowie naszych narodowych podłości. Może kręcą z niedowierzaniem głowami, a może je tylko ze smutkiem spuszczają. Może słowa, którymi jako Polacy, tak beztrosko się nawzajem ranimy, właśnie Ich ranią najbardziej? Może chcą nam powiedzieć, że nie tego od nas oczekują. A my, pogrążeni w narodowej wojnie, najzwyczajniej tego nie słyszymy. Nie potrafimy usłyszeć tej specyficznej ciszy, za pomocą której mówią do nas zmarli.
A mówią. Delikatnie. Z troską i miłością. My, niestety, naszą nienawiścią zatkaliśmy sobie uszy.
www.eckardt.pl
Inne tematy w dziale Polityka
