O duszy polskiej parę słów

Dusza narodu, jakby kto o nią pytał - istnieje.  Istnieje w języku  i  w nim  jest uchwytna.

W dobie, gdy granice  naszej  wolności  szczęśliwie  się  poszerzyły  i  swobodnie  możemy  migrować  po różnych  krajach,  wielu z nas  pewnie odczuwa natychmiast  "swojskość"  w chwili powrotu do kraju.

I  to  nie  jest  kwestia  typowej,  powszechnej  brzydoty  polskich  wsi  i  miast.

To nie  jest  kwestia  absurdalnie  nieuprzejmych  pracowników przygranicznych  stacji  benzynowych.  Nie chamstwo jest naszym  wyznacznikiem.

To  nie  jest  nawet  kwestia  naszego  specyficznego  niedorozwoju  społecznego, prawnego,  gospodarczego  itd.

Jak bardzo  by nas te zjawiska nie  mierziły - nie są  one naszą  istotnością.

Tylko  język  jest  naszym  prawdziwym,  podstawowym,  niematerialnym  pierwiastkiem  wspólnym dla  każdego  Polaka.

To w  języku  identyfikujemy  się  natychmiast.  Język  jest  naszą  wspólnotą, tożsamością.

Uruchamiany w  każdym  akcie  komunikacji  nieuświadamiany  archetyp  odwiecznych  symboli  i  mitów  jest  naszą  duszą.

Dlatego tak  grozni  są  ci,  którzy  znają  nasz  język  jakby  nami  byli.

Mają  klucz  do  naszej  duszy.