„Vanitas vanitatum et omnia vanitas”
Odkąd spotkałyśmy się w Ojcowie na babsko-salonowych pogaduchach, wiedziałam, że każda z nas weźmie sobie z tego spotkania to, co najlepsze. Wiedziałam, że powstanie sporo tekstów, które podzielą się z czytelnikiem ciepłem tamtego spotkania.
Mój post nie będzie niczego relacjonował, mój post luźno nawiąże do tamtych dwóch dni, ale jego treść zjawiła się tam.
Kiedy przyglądam się przedmiotom, które trafiają do mojego domu z czyjegoś domu, to szukam śladów ich dawnego życia, kiedy znajduję u siebie książkę, która kiedyś należała do już nieistniejącej biblioteki, to najczęściej odkrywam na jej pierwszej stronie opieczętowaną kartkę, na której widnieją daty, np.: 82.10.02; 87.04.28; 95.03.03; 98.09.11 itd. Zawsze wtedy myślę o tym, co działo się wokół, kto miał tę rzecz czy książkę w posiadaniu, czy był młody, czy stary, szczęśliwy, czy smutny, czy zwykł się śpieszyć, czy szedł przez życie sam, czy długo potem jeszcze pamiętał o niej?
W domu, w którym wynajęłyśmy pokój, eklektyzm mebli nie raził. Były tam szafy i szafki z Ikei, półki zrobione przez właściciela domu, jakiś stolik, jakieś krzesło. A w toalecie, wśród nowoczesnych sprzętów, wisiało lustro. I było całkiem wyjątkowe. Jego ramy przyciągały wzrok swoim kształtem, barwą orzecha. Ale najciekawsza była jego tafla. To – sądząc po stanie drzewa – kilkudziesięcioletnie lustro zdobiła wygrawerowana giętka gałązka jakiegoś krzewu.
Ilekroć patrzyłam na to lustro, myślałam o tych, którzy mieli je skądś jako nowe, o każdym gościu ich domu, o wszystkich ścianach, na których wisiało potem, o osobach, które patrzyły w nie z podziwem, o osobach, które widziały w nim swą chorobę, o osobach, które patrząc w nie, myślały o swej urodzie, zamążpójściu i o przyszłości.
24.11.2007 roku w lustrze tym przeglądałyśmy się my – dziewczyny, które spotkały się po raz pierwszy i przyjechały z czterech stron Polski...
