Orzeł czy kura?

Anthony de Mello „Orzeł”

Pewien człowiek znalazł jajko orła.
Zabrał je i włożył do gniazda kurzego w zagrodzie.
Orzełek wylągł się ze stadem kurcząt
i wyrósł wraz z nimi.

Orzeł przez całe życie
zachowywał się jak kury z podwórka,
myśląc że jest podwórkowym kogutem.
Drapał w ziemi szukając glist i robaków.
Piał i gdakał. Potrafił nawet
trzepotać skrzydłami
i fruwać kilka metrów w powietrzu.
No bo przecież, czy nie tak właśnie fruwają koguty ?

Minęły lata i orzeł zestarzał się.
Pewnego dnia zauważył wysoko nad sobą,
na czystym niebie wspaniałego ptaka.
Płynął elegancko i majestatycznie
wśród prądów powietrza,
ledwo poruszając potężnymi, złocistymi skrzydłami.

Stary orzeł patrzył w górę oszołomiony.
- Co to jest ? – zapytał kurę stojącą obok.
- To jest orzeł, król ptaków – odrzekła kura.
Ale nie myśl o tym
Ty i ja jesteśmy inni niż on.

Tak więc orzeł więcej o tym nie myślał.
I umarł wierząc,
że jest kogutem w zagrodzie.

Trochę niespodziewanie przypomniała mi się ta przypowieść. Może dlatego, że czasami, też zwykle całkiem niespodziewanie, dostrzegam ludzi, którzy na własne życzenie marnują swój potencjał. Intelektualny, emocjonalny, moralny. Ludzi, którzy najogólniej rzecz ujmując, nie sa ani dobrzy, ani źli. Mogliby by pójść w dowolnym kierunku, ale często wybierają drogę pielęgnowania kompleksów, braku wiary w siebie, szukania winnych własnych niepowodzeń i rozczarowań. Łatwiej jest żyć, winiąc i karząc innych za własne, skrywane usilnie przed światem, niedoskonałości… Tylko, co zyskujemy i co tracimy wybierając łatwiejszą drogę…