No i zaraz będzie dwa miesiące jak jestem na tzw. polskim bezrobociu. Już dostałem na konto pierwszy zasiłek, około 850 zł i jestem po trzeciej wizycie w UP, gdzie pani zadaje mi rutynowe pytanie"Czy ma pan jakąś pracę?", a ja po raz kolejny odpowiadam "Kto da w Polsce pracę osobie sześćdziesięcioletniej i to takiej, która przez ponad dwadzieścia lat pracowała na swoim?".
Nie powiem żebym się nudził, bo przez te lata nazbierało się spraw "na potem", że czasu mam jakby mniej, niż wcześniej.
Przy okazji wyczytałem, że ze względu na wiek i staż miałbym szansę po pół roku bezrobocia na zasiłek przedemerytalny, gdyby nie pewne ale. Mianowicie taki zasiłek należy się osobie, która wylądowała w moim położeniu po utracie etatu, czyli pracy u kogoś, a dla prowadzącego działalność warunkiem jest ogłoszenie upadłości.
Taki kolejny "polski fenomen'. Jeśli opłacałeś wszystko do końca (zobowiązania, ZUSy, podatki), to zasiłek się nie należy, jeśli kręciłeś, kombinowałeś, ukrywałeś dochody, brałeś towar od kontrahentów i nie płaciłeś za niego, a potem ogłosiłeś upadłość, to należy ci się dodatkowy bonus w postaci zasiłku przedemerytalnego. Myślę, że to jeszcze jedna z patologii związana z rynkiem pracy, która powinna ulec zmianie. Ja przynajmniej zamierzam spróbować ubiegać się o niego, choć zakładam, że bez udziału Sądu Pracy się nie obejdzie.
Następna wizyta w UP za miesiąc, zobaczymy co dalej życie przyniesie.
P.S.
Dlaczego w tytule słowo "szczęśliwie"?
Bo jakoś dotąd nie potrafię martwić się obecną sytuacją, czego życzę i innym, a żona ciągle mi powtarza, że najważniejsze jest zdrowie.
