Człowiek, Który Jest "Chory Na Bluesa"

Ludzie chorują na różniste choroby. Bywają takie, które wywodzą się z nieszczęśliwej duszy.

Jedną z nich jest zapadnięcie na bluesa. W moich notkach kilka razy wspominałem o etymologii terminu „blues”.

Jest to skrót pojęcia „devils of blues”, stosowanego wśród czarnej społeczności Delty Mississippi dla określenia człowieka w depresji, bezbrzeżnym smutku, „down and out”, jak śpiewała Bessie Smith. Taki człowiek był w szponach demonów smutku. Sto lat temu było to traktowane jak najbardziej serio, gdyż większość populacji wierzyła w demony i duchy.

Z takich uczuć, z wysiłków wyjścia z depresji, opisywanych przez muzyków-grajków powstał blues jako gatunek muzyki. Same demony odeszły w niepamięć. Blues jest już od dawna kojarzony tylko jako istotny rodzaj muzyki.

A może jednak demony całkiem nie zniknęły, lecz przeniknęły do bluesowej muzyki rozpływając się w nutkach i słowach. Jak inaczej wytłumaczyć, że bardzo wielu ludzi „choruje na bluesa” ?

Na bluesa zachorował np. Martin Scorsese, który wybrał się kiedyś na wędrówkę po Delcie Mississippi. Nakręcił potem monumentalny film „The Blues” składający się z siedmiu części. Do tej choroby, nabytej już w dzieciństwie, przyznał się dobrowolnie Clint Eastwood, który wyreżyserował jedną z części – „Piano Blues”.

Na bluesa zachorowała gromadnie cała grupa młodych, brytyjskich muzyków w latach 60.

W Polsce po usłyszeniu uzyskanych od Erica Burdona taśm z bluesami, na chorobę tę zapadł Tadeusz Nalepa. Nieco później również Ela Mielczarek. Nie oni zresztą jedyni. Bluesa grało i nadal gra sporo polskich zespołów.

Ta choroba charakteryzuje się tym, że nie można z niej wyjść. Wirus jest tak silny, że nie daje się zwalczyć.

Najdziwniejsze jest to, że mimo pewnych dotkliwości choroba przynosi mnóstwo radości, przeżyć i doznań. Być może dlatego chorzy nie chcą wyzdrowieć.

Tytułowy „Chory Na Bluesa” to oczywiście Sławek Wierzcholski. Ten człowiek cierpi na złośliwą odmianę choroby. Cierpi już długie lata i nie ma najmniejszej ochoty na żadne leczenie. Gdyby wyzdrowiał, znacznie by mu się pogorszyło.

Sławek Wierzcholski jest wirtuozem harmonijki ustnej, wokalistą, autorem tekstów i muzyki. Koncertował w kilkunastu krajach, m.in. we Francji, Niemczech, Holandii i

Zimbabwe.

Występował gościnnie w nagraniach znanych polskich grup i wokalistów: Maanaam, Majka Jeżowska, Zdrowa Woda czy Gang Olsena. Doceniły go sławy organkowe zapraszając go do wspólnych występów, jak Charlie Musselwhite, Junior Wells i Louisiana Red. W roku 1997, Sławek jako pierwszy Polak-bluesman wystąpił wśród najwybitniejszych harmonijkarzy na Światowym Festiwalu Harmonijki w Trossingen w Niemczech.

W roku 2002 ukazała się biograficzna książka o Sławku autorstwa J.Skaradzińskiehgo i M.Szalbierza pt. „Chory na bluesa”. To już nie byle co, autorzy bez wątpienia też zdrowi nie są.

Chory Na Bluesa to tytuł albumu wydanego w 1993 roku, który oczywiście zawiera tytułową piosenkę. Wykonawcą jest Nocna Zmiana Bluesa z liderującym Sławkiem Wierzcholskim. O tym zespole jeszcze napiszę, dziś tylko mała sygnalizacja.

W music boxie oprócz Wierzcholskiego wersja innej polskiej grupy Free Blues Band. Wystarczy tego posłuchać, by uznać, że z polskim bluesem nie jest źle. Choroba trzyma się mocno.

Dla czytelników tego bloga musi być oczywiste, że ta „zaraza” dopadła i mnie.

Chory Na Bluesa, tekst piosenki