Stevie Ray Vaughan Śpiewa o Tin Pan Alley

"Hej, hej, hej, Tin Pan Alley to najbardziej szorstkie miejsce jakie kiedykolwiek było." 

 

Tin Pan Alley to w historii muzyki niezwykłe miejsce. Opisał je w swoim utworze Robert Geddins.

Nie udało mi się zdobyć wiele informacji o Geddinsie. Był kompozytorem muzyki filmowej w Hollywood. Napisał również kilka utworów na gitarę oraz kilka bluesów, z których trzy stały się przebojami: Haunted House, I Want to Know oraz przedmiot niniejszej notki czyli

Tin Pan Alley.

Do pierwszego nagrania doszło w 1953 roku przez Jimmy Wilsona. Znam trzy covery:

- Big Al. Calhoun, harmonijkarz,

- Melvin Taylor & the Slack Band (1995) oraz

- najsłynnieszy wykonany przez Stevie Ray Vaughan and Double Trouble (1984).

 

Stevie Ray był przywiązany do tego bluesa, znajduje się na wielu jego albumach, a i bardzo chętnie grał go na koncertach.

 

Tin Pan Alley to nazwa nadana zbiorowi twórców i wydawców muzycznych, który zdominował amerykański rynek muzyczny pod koniec XIX wieku i przez dziesiątki lat wieku XX. Początek tego okresu datuje się na około 1885 rok. Koniec, jedni datują na koniec Wielkiej Depresji, inni na początek lat 50. wraz z pojawieniem się rock’n’rolla.

 

Pochodzenie nazwy Tin Pan nie jest jasne. Najprawdopodobniej odnosiło się do zlewającego się dźwięku wielu fortepianów, których na mały stosunkowo obszarze nagromadziło się bardzo dużo. Tin Pan miało się kojarzyć ze zgrzytem metalu.

 

Tin Pan Alley miało swoje określone miejsce geograficzne w Nowym Jorku. Jedni podają, że chodzi o obszar na Manhattanie między Broadway a Sixth Avenue wzdłuż West 28th Street. Niektórzy uważają, że Tin Pan Alley leżała na East Fourtheenth Street w pobliżu Third Avenue.

 

Od samego początku wydawcy byli również sprzedawcami. Mieli własne sklepy, ale nie czekali na klientów. Chodzili od teatru do teatru, od śpiewaka do tancerza, do szefów orkiestr i zespołów, do teatrzyków wodewilowych.

W 1892 roku Tin Pan Alley odniosła swój pierwszy wielki sukces – utwór Charlesa Harrisa pt. „After the Ball” osiągnął sprzedaż ponad 6 milionów kopii wydania nutowego. Był to znak, że wydawcy mogą dotrzeć do pojedynczego klienta. Było to też duże zaskoczenie, nikt nie spodziewał się, że indywidualne osoby mogą w tak dużej ilości być zainteresowane kupnem nut popularnych melodii.

Od około 1910 roku wydawanie nut stało się głównym źródłem dochodów Tin Pan Alley. Teraz może nam wydawać się bardzo dziwne, że przeboje były kreowane przez wydawnictwa nutowe, ale wtedy tak właśnie było. Melodie stawały się hitami w całej Ameryce zanim wydano je na płycie.

W 1914 roku z inicjatywy Tin Pan Alley powstał Amerykański Związek Kompozytorów, Autorów i Wydawców ASCAP (American Society of Composers, Authors, and Publishers). Związek ochraniał prawa autorskie i występował w interesie swoich członków, gdy zaszła taka potrzeba. Już przed rokiem 1920 ponad 90% wydawanej muzyki nutowej oraz płytowej było pilnowane przez ASCAP by do autorów wpływały odpowiednie opłaty.

Do tego czasu ochrona praw autorskich w USA prawie nie istniała. „Ojciec amerykańskiej muzyki” Stephen Collins Foster zmarł w biedzie, mimo że z takich jego utworów jak "Oh! Susanna", "Camptown Races", "My Old Kentucky Home", "Old Black Joe", "Beautiful Dreamer" i "Old Folks at Home" ("Swanee River") wydawcy czerpali milionowe zyski przez 150 lat.

Warto wspomnieć, że wśród członków ASCAP czarnych muzyków była znikoma garstka. Tak było przez długie lata, gdyż aby się dostać w szeregi związku trzeba było mieć rekomendację członków. Ci w większości z Nowego Jorku niechętnie udzielali poparcia Murzynom.

Nowojorski Tin Pan Alley był olbrzymem w Ameryce. Poza Nowym Jorkiem niewielkie ośrodki istniały jeszcze w Chicago, Nowym Orleanie, St. Louis i w Bostonie.

 

Osiągnięcia związku w ochronie praw autorskich zaowocowały bardzo szybko. Wydawnictwo Irving Berlin opublikowało ""Alexander’s Ragtime Band". Tin Pan Alley zyskało w całości sławę, a Berlin dorobił się pierwszego miliona dolarów. Berlin negocjował samodzielnie kontrakty ze stacjami radiowymi i wytwórniami płytowymi. Była to nowość, która przyniosła wzrost zysków na Tin Pan Alley.

Wkrótce Tin Pan Alley rozszerzyła zainteresowanie na tańce Charleston, Fox Trot oraz na inne gatunki muzyczne jak blues i jazz.

 

Jak wyglądała Tin Pan Alley i praca twórcza tam się odbywająca można zobaczyć na starych filmach, chociażby z Georgem Gershwinem, który w swoim czasie był ważnym członkiem Tin Pan Alley.

 

Nazwa Tin Pan Alley była bardzo znana w całym świecie. Była używana też w odniesieniu do podobnych miejsc w innych miastach. Np. ulica Denmark Street w pobliżu Covent Garden w Londynie została nazwana "Britain's Tin Pan Alley". Do dzisiaj ta nazwa jest używana. Zawsze w lipcu odbywa się tam Tin Pan Alley Festiwal.

W music boxie Stevie Ray Vaughan, Big Al Calhoun oraz Halina Frąckowiak z Piotrem Kupichem.

SRV gra tego bluesa bardzo delikatnie, żadnego ostrego brzmienia. Rzadko używał gitary w tak stonowany sposób.

U Calhouna, nie wiem kto śpiewa, utwór jest sygnowany jego nazwiskiem.

Ciekawostką jest polska piosenka o Tin Pan Alley. Skąd taki tekst u nas, nie wiem. W każdym razie nie jest prawdą, że aleja taka nadal istnieje w Nowym Jorku, jak wynika z tego tekstu. Już ponad pół wieku nie ma po niej śladu.

 

Tin Pan Alley lyrics

Went down to Tin Pan Alley, see what was going on
Things was too hot down there, couldn't stay very long
Hey hey hey hey, alley's the roughest place I've ever been
All the people down there, livin' for their whisky, wine, and gin

I heard a woman scream, yeah, and I peeked through the door
Some cat was workin' on Annie with a, Lord with a two-by-four
Hey hey hey hey, alley's the roughest place I've ever been
All the people down there, livin' for their whisky, wine, and gin
I heard a pistol shoot, yeah, and it was a .44
Somebody killed a crap shooter cause he didn't, shake, rattle, and roll
Hey hey hey hey, alley's the roughest place I've ever been
All the people down there, killin' for their whisky, wine, and gin

I saw a cop standin', with his hand on his gun
Said "This is a raid boys, nobody run"
Hey, Hey, Hey, alley's the roughest place I've ever been
Yeah they took me away from tin pan alley
And took me right back, to the pen