Niedziela

Ta niedziela zaczęła się inaczej niż zwykle. Zamiast wstać o przyzwoitej porze, jak przystało na przyzwoitego obywatela drugiej Irlandii, udałem się do hali sportowej. Ponad dwugodzinna batalia piłkarska miała w sobie coś z sacrum :) Po upływie beztroskiego czasu powróciłem do domu. Na zegarze dopiero 10! Cały dzień przede mną. Poczułem że żyję. Na dworzu ciepło, mróz nie trzaska. Okno można wychylić. Ale jest jeszcze jedna ważna sprawa. Dziś niedziela. Dzień, który najbardziej lubię w tygodniu. Słudzy nieużyteczni mogą zaznać spokoju i napełnić się spokojem i cierpliwością. To jest jak czekanie na to co ma przyjść...

Niedziela jeszcze kojarzy mi się z utworem Tomasza Budzyńskiego, który stawia na nogi, pozwala powrócić do rodzinnych pagórków, topolowych liści, do zabytkowego kościoła, do polnego wiatru za domem. A oto i utwór.

Anielo, mój aniele

Nie chodźmy na ten film
Zawróćmy póki jest czas
Do kina nie ma co iść zostańmy
Tu w karty grać
Niech słońce zajdzie gdzie chce
Przegrajmy wszystko przed snem
By nie mieć przy sobie nic
Dwa zera, ofiary dwie

Anielo, Anielo, mój aniele....

W niedzielę nie płynie czas
I nie starzeje się nikt
Lakierki będą w sam raz
W poranne zorze i mgły
Ogień, kadzidło i dzwon
Rozdzwania puka do drzwi
Gdy razem powiemy tak
Umrzemy po to by żyć

Anielo, Anielo, mój aniele

U ludzi to niemożliwe, u Boga na wszystko jest czas
Zaświaty przyszły na świat i kręcą się wokół nas
I piją ze mną herbatę i sadzą cynie po wsiach
Do kina nie ma co iść, zostańmy tu w karty grać

Anielo, Anielo, mój aniele

Król dzwonek, dama wino
Król dzwonek, dama wino
Okno w pralni jeszcze się świeci