Jako że najszybciej zapominamy o rzeczach oczywistych, w poprzednim tekście cofnąłem się do prehistorii politycznej, czyli wyborów z 2005 r., które porządkują, na potrzeby bieżące, kompletnie przemieszaną, staraniami służb „informacyjnych”, scenę polityczną naszego kraju. Wynik tamtych wyborów, kiedy 70% głosujących poparło kopnięcie w różowo-czerwony półdupek III RP, był niezwykle podobny do ostatniego zwycięstwa partii Orbana na Węgrzech, z tą jednak różnicą, że u nas takich „Wiktorów” mieliśmy dwóch, z których jeden, ostatecznie, okazało się ma Tole.
Właściwie, w powyższym odpowiedziałem już na kwestię zawartą w tytule, jednak jeszcze przez chwilę, dla odświeżenia pamięci, pogrzebmy w zamierzchłych czasach. A jest co wspominać, oj jest. Trzech tenorów, o przystojnych, szczerych, jak tytułowy bohater z filmu „Czapajew”, twarzach i poglądach słusznych niczym wykład oficera politycznego, deus ex machina pojawiających się na scenie. Skromna postać pana Czempińskiego, w trosce o dobro kraju uwijającego się jak mrówka. Odważna i bezkompromisowa postawa „dziennikarzy” wiodących mediów, bezpardonowo wytykających błędy SLD-owskiej władzy, wtedy gdy nie dało się ich już ukryć. Wreszcie nieocenionej zaradności skarbnik platformy, co do którego skuteczności, całkiem niedawno za pośrednictwem zeznań niejakiego „Brody”, uzyskaliśmy dowód na potwierdzenie zasłyszanych dawno temu plotek.
No i najważniejsze, rozwalenie, deklarowanej jako pewnik, koalicji PO-PiS dzięki nieugiętej postawie ustawiających negocjacje ze strony PO.
Podstawiając i promując bezideową partię – wydmuszkę, ubraną w kostium liberalno-prawicowy, skrojony na miarę IV RP, rozbito głosujący przeciw patologiom III RP elektorat.
A potem zafundowano nam wojnę polsko-polską, żeby nie daj Boże te 70% się nie powtórzyło.
I tak właśnie towarzysze nad Wisłą uchronili się przed wariantem węgierskim.
Do czasu.
Inne tematy w dziale Polityka
