Ostatnie teksty Marcina Kacprzaka "Gdzie jest granica agresji polityki?" i "Widziałem dziś dwie Polski" zmusiły mnie do pewnego rodzaju przemysleń. Marcin słusznie zauważa w pierwszej z nich, że poziom agresji w sferze publicznej osiagnął nieznośny a może i niebezpieczny pułap. W drugiej zaś nieco tonuje nastroje wyrażając nadzieję, że być może obie z "Polsk" mogą istnieć obok siebie. Zgadzam się.

   Jedna tylko uwaga. To o czym warto pamiętać to, że jedna z tych "Polsk" uzyskała już znaczącą przewagę. Udało się jej "dorżnąć" sporą część watah drugiej. Jedna warczy, bo nie umie tolerować innych, wykraczających poza oświecony schemat, a druga w desperacji.

   I stąd rysunek. Oczywiście nie jest tak, że jedna z tych "Polsk" to absolutny oprawca a druga to absolutna ofiara. I nie wykluczam, że po którychś z rzędu wyborach sytuacja może się odwrócić. Jednak nie może być tak jak to opisał jeden z komentujących rysunek na fejsbuku "... że bardziej boimy się zająca, bo nie wiadomo z czym może wyskoczyć...". Strach przed zającem jest irracjonalny i implementowany choć oczywiście raczej nie bedzie tak, że zając pomny swego miejsca w świecie położy się przed wilkiem z pietruszką w zębach zamiast stroić fochy.