Jestem dumny z wielu rzeczy. Np. z tego, że udało mi się kiedyś wyjść z biedy. Jestem dumny z niektórych rysunków. Jestem dumny z tego, że potrafię przebiec dwadzieścia parę kilometrów i to w siedemnasstostopniowym mrozie ( a przynajmniej potrafiłem, bo prawdę mówiąc dawno nie próbowałem;)). Jestem dumny z tego, że nauczyłem się pływać chociaż na widok wody głębszej niż pół metra prawie dostaję ataku paniki. Jestem dumny również z rzeczy, o których nie mogę Wam napisać. A najbardziej jestem dumny ze swojego syna.
I jedną z najważniejszych rzeczy, z których jestem dumny jest mój kraj. Mój kraj, z którym razem żeśmy się własnie z biedy przełomu lat osiemdziesiątych i dziewiećdziesiątych wygrzebywali. I nie bez problemów i nie bez porażek jakoś żeśmy się wygrzebali. Ja mam dom, rodzię, pracę. A mój kraj właśnie organizuje jedną z najważniejszych imprez sportowych na świecie. Oczywiście nie wszystko jest na tip top ale jest. I nawet rządzące patałachy mi tego nie zepsują:).
I tym rysunkiem się póki co żegnam, bo zaczynam już uprawiać coś co zdaje się Seawolf (a może kurcze Rosemann?:)) nazwał "sceną balkonową". do zobaczenia za jakiś czasu tu czy gdzieś:)...
Inne tematy w dziale Polityka
