Cała Polska czyta „Resortowe dzieci”. Jedni ze smutkiem, inni z wypiekami na twarzy. A jeszcze inni z wściekłością. Mało kto pozostaje wobec książki obojętny. I nic dziwnego, bowiem dawno nikt w podobny sposób nie obnażył kulis funkcjonowania III RP. Skąd wzięły się jej „elity”? Jaka jest ich geneza? Jakie uwarunkowania? Jakie motywacje? Dlaczego spora część medialnych macherów mieszka przy jednej warszawskiej ulicy? Po co Adam Michnik jeździł w 1988 roku do Moskwy? I wiele innych.
Autorzy książki spotykają się z różnymi zarzutami. Na przykład takim, że obarczają dzieci (tytułowe resortowe dzieci czyli obecnych medialnych infantów komunistycznych notabli o rzadko czystych rękach) grzechami rodziców. Moim zdaniem to nieprawda. Autorzy wyraźnie zaznaczają, że nie chcą tego czynić. Co nie zmienia faktu, że mamy prawo znać skrzętnie dotąd ukrywane życiorysy medialnych demiurgów. Mamy prawo znać choćby po to by lepiej zrozumieć ich postawy. Jeśli ktoś po przeczytaniu książki nadal będzie wierzył w obiektywizm ich opinii np. na temat lustracji to jego wola. Książka podaje mu fakty, z których ma prawo wyciągnąć własne wnioski.
Jeden z trzech autorów „Resortowych dzieci”, Jerzy Targalski (oprócz niego autorami są Dorota Kania i Maciej Marosz) zgodził się udzielić wywiadu Blogpublika.com. Nie święci garnki lepią, każdy kto chce i ma więcej niż dwie szare komórki w głowie ma prawo zadać mu pytanie. Ostatecznego doboru pytań dokonam jednak ja:). Z góry zaznaczam, że nie wezmę pod uwagę pytań chamskich, raczej nie wezmę pod uwagę pytań osobistych a preferował będę pytania o „Resortowe dzieci”. Czasu trochę mamy, powiedzmy jakiś tydzień. Do roboty!
tekst ukazał się na blogpublika.com
Inne tematy w dziale Polityka
