Żydzi nie są wielkim narodem, ale ich pozycja w świecie bliska jest dominującej, a na pewno przekracza naturalne możliwości. Wydaje się, że warto zastanowić się nad przyczyną i to bez antysemickich konotacji.
Liczebność Narodu Żydowskiego szacuje się na około 20 mln. Są jeszcze „parchy, szabas goje itp.”, którzy aspirują do przynależności, ale nie są doliczani. Przeciwnie – liczebność nacji zaniża się, a nawet ogranicza – takie są sugestie odnośnie np. zorganizowania holokaustu w czasie II WŚ, kiedy to niemieckimi rękoma zlikwidowano mniej przydatną genetycznie część populacji – to z racji wad wynikających z „chowu wsobnego”.
Twierdzenie, że Naród Żydowski powstał w czasie wędrówki przez pustynię z Mojżeszem – chyba każdy zdrowo myślący człowiek włoży między bajki. Dziwić może jedynie wielkość liczby omamionych tą narracją.
Zastanawiając się nad kwestią – można stwierdzić, że początki narodu to czas tzw. niewoli babilońskiej.
I tu dwie uwagi.
Pierwsza, że ta niewola, to faktycznie przesiedlenie ludności na inne tereny.
Druga, że proces kształtowania się narodu dotyczy niewoli babilońskiej, czyli przesiedlenia ludności Judei; 100 lat wcześniej przesiedlono 10 plemion izraelskich – dokonali tego Asyryjczycy.
I tu ciekawostka. Te 10 plemion „rozpłynęło się” gdzieś w Międzyrzeczu tak, że próby ich zlokalizowania nie dają rozsądnego rezultatu. Można sądzić, że Karaimowie są pozostałością po którymś z plemion. Jednak brak powiązań tych ludów z judaizmem.
Co zatem było przyczyną, że Judejczycy (bo to oni stanowią o powstaniu spójności narodowej), potrafili zachować odrębność i spójność plemienną?
Podstawy spójności stworzył Ezechiel – to dość jednoznaczna opinia, a fundamentalne znaczenie miało wprowadzenie pisma. Bo właśnie przez spójną narrację w formie pisemnej zachowano związek między rozrzuconymi po całej Mezopotamii rodzinami żydowskimi.
Tu warto zaznaczyć, że pismo było używane sporadycznie, gdyż uważano je za dzieło szatana. Natomiast Żydzi nadali mu znaczenie kultowe.
Przekaz ustny – był równie wiarygodny w tamtym czasie. Ustnie przekazywano święte słowa Awesty, czy Bhadgawadgity. Żydzi nadali pismu jako takiemu znaczenie świętości. W efekcie kierowali się nie tyle faktami, co treścią pisma.
Taki charakter ma przecież do tej pory Biblia. Pismo stało się Prawem.
Ezechiel stworzył ideowe podstawy wspólnoty i nadał im formę pisemną. Czy były to już w pełni ukształtowane zasady jakie znamy? Moim zdaniem – nie zawierały elementów ksenofobicznych. To podstawy spójności narodowej w których wykorzystana została wiedza Międzyrzecza do której , z racji pobytu tam – kapłani mieli dostęp. Dopiero z czasem, wraz z poprawą pozycji społecznej Żydów, wzrostem bogactwa – pojawiło się wybraństwo i elementy ksenofobiczne.
Można zastanawiać się jak do tego doszło. Pierwsze moje skojarzenie, że założenia ideowe Ezechiel zawarł w tekście, ale nie księdze występującej w Biblii, ale w apokryficznej Księdze Ezechiela. Te zasady zostały w okresie późniejszym „rozpisane” na inne księgi, a istniejąca w Biblii Księga Ezechiela jest mocno okrojona.
Z czasem poszerzano treść poszczególnych ksiąg dostosowując je do wymogów czasu i okoliczności. Przeredagowanie tekstów nastąpiło po powrocie do Jerozolimy, gdzie odczytano Księgę Powtórzonego Prawa – rzekomo odnalezioną w ruinach świątyni, a faktycznie już nową wersją – odpowiednio zredagowaną.
Wraz z odbudową Jerozolimy nastąpiło też zwiększenie ksenofobii – usunięto wszystkich nie mających w pełni korzeni żydowskich. Przy świątyni powstał ośrodek kulturowy zajmujący się kształtowaniem zasad judaizmu i nadawania jednolitego kształtu wszelkim ustaleniom. Czyli jest to czas redagowania Biblii.
Co pozwoliło na takie działania?
Na pewno zezwolenie Cyrusa na powrót, odbudowę świątyni i autonomię Judei.
Dlaczego? Żydzi umożliwili mu na zdobycie Babilonu. Prawdopodobnie wprowadzili oddziały Cyrusa do twierdzy babilońskiej, a słowa „Mane, Tekel, Fares” to wskazanie na ich rolę w tym dziele. Bo z opisu wynika, że siły Cyrusa były zbyt małe – uczta wydana przez władcę wskazuje, że nie traktowano poważnie możliwości zdobycia Babilonu przez Cyrusa.
Zapłatą – powrót do Judei i stosowne przywileje.
Drugie pytanie dotyczy przyczyny wzrostu ksenofobii i uznania siebie za naród wybrany.
Trudno tu o jednoznaczne tłumaczenie. Na pewno Żydzi należą do ludów semickich charakteryzujących się mściwością i agresją względem innych.
Najazdy – to rodzaj bandytyzmu uznawanego z racji życia w warunkach pustynnych za rodzaj instytucji narodowej. Ocenia się, że stan agresji jest tam stanem występującym stale.
Arabski poeta al.-Qutami z wczesnego okresu omajadzkiego tak to opisywał: „Naszym zajęciem jest dokonywanie najazdów na wroga, na naszego sąsiada i na naszego własnego brata w wypadku, gdy nie znajdziemy nikogo innego, oprócz brata, na kogo moglibyśmy napaść”.
W takim otoczeniu kształtowały się zasady judaizmu, a występujące w Biblii przekleństwa rzucane na wszystkie otaczające ludy, są tego potwierdzeniem.
Być może istotną (ale dla mnie nie do końca jasną wykładnią) jest też nawiązanie do roli Kainitów. Te mity zostały przejęte przez Żydów z regionu Kotliny Fergańskiej. W opisie jest, że ludzkość rozwijała się dwutorowo – jako Kainici i inni potomkowie Adama, a Kainici przyjęli zasadę siedmiokrotnej pomsty za wyrządzone im zniewagi. Jak to łączyć, w jakim okresie tworzenia doktryny, w jakim zakresie – trudno o wyjaśnienie. Jednak ten element jest zauważalny w doktrynie żydowskiej.
Trzeci czynnik – to kwestie ekonomiczne. Bardzo ważną zasadą, być może dominującą, jest podatek świątynny – 10 % dochodu.
W zasadzie – judaizm opiera się na tym podatku, gdyż to pozwalało na działalność skrybów piszących teksty Pisma, które uzyskiwały certyfikat koszerności, a tym samym pozwalały na centralne sterowanie judaizmem (zarówno w Palestynie jak i diasporze).
Ważnym elementem jest opanowanie przez Żydów Jedwabnego Szlaku, co generowało niesamowite bogactwo. Podatek świątynny pozwalał na wielkie wydatki związane z kontrolą zasad współżycia, gdyż to kapłani jerozolimscy ustalali zasady – także dotyczące rozliczania się między członkami społeczeństwa, a wykluczenie z gminy żydowskiej eliminowało nie tylko ze wspólnoty, ale przede wszystkim pozbawiało możliwości zarobkowania.
Ta zasada obowiązuje do dziś – jest tylko lepiej wykonywana. A cherem (przekleństwo usuwające ze wspólnoty ) za niezapłacenie podatku na rzecz gminy, jest najgorszą możliwością dla Żyda.
Żydzi uzyskali poprzez wskazane zasady olbrzymie znaczenie i potęgę finansową. Uznali, że faktycznie są wybrańcami boga (Jahwe) i należy im się władza nad światem. Czekali tylko na Mesjasza, który ich poprowadzi do zwycięstwa.
Stąd zainteresowanie Chrystusem, ale wobec Jego nauki o innym charakterze, porzucili go skazując na śmierć.
Stan pobudzenia zakończył się powstaniem w Jerozolimie i jego klęską wraz ze zburzeniem świątyni. W tej sytuacja kapłani – Sanchedryn zebrali się na 2 – letniej sesji w Jabne, gdzie dokonano kolejnych przeredagowań Pisma. Obecna wersja – to owoc tej działalności.
Dodać należy, że skrupulatnie zniszczono wszystkie wcześniejsze teksty. Te, które są „w obiegu” zostały fizycznie napisane już po Jabne. Brak jest jakiegokolwiek tekstu w wersji wcześniejszej.
To robi wrażenie; mimo klęski powstania, zburzenia świątyni, zachowano więzi między poszczególnymi gminami. Do tego przepisano „koszernie” na nowo olbrzymią ilość tekstów tak, aby były dostępne we wszystkich regionach. Należy być pełnym podziwu.
Kończąc.
Co zatem można uznać za źródło żydowskiej potęgi?
1. Ścisłe przestrzeganie zasad współżycia obowiązujące wszystkich należących do wspólnoty żydowskiej.
2. Podatek świątynny pozwalający na centralne sterowanie życiem wspólnoty.
3. Utrzymanie zasady korzyści dla członków wspólnoty. Etyka dotyczy tylko członków wspólnoty.
W zasadzie to tyle i aż tyle. Polityka światowa jest tylko formą realizacji wskazanych zasad, a wszelkie ekscesywne wypowiedzi na temat gojów itd., są tylko ubarwieniem narracji.
