Tak było w stanie wojennym we Wrocławiu. Jestem świadkiem tych wydarzeń. Kolejna rocznica Sierpnia 1980 oznaczała demonstracje na ulicach Wrocławia. Dzieciaki na placu PKWN ( obecnie Plac Legionów ) rozsiadły się na schodkach pod księgarnią i czekały. Obok nich butelki z benzyną zatkane jakimś papierem. A także kupki wyrwanych z bruku kamieni. Śmiali się, dziewczyny piszczały z uciechy i podskakiwały gdy udało im się trafić w przejeżdżający pojazd milicyjny. Ludzi było na demonstracji tylu, że milicja bała się zatrzymać i interweniować . Młodzi mieli z tego wielką frajdę i zupełny brak lęku. A przecież MO było dla nich jeszcze bardziej niebezpieczna niż dla dorosłych. Niektórzy zostali potem złapani i dostali wyroki. Znam człowieka, który przesiedział w areszcie dwa tygodnie a jego ojciec zapłacił za niego ogromną grzywnę. Potem dostał od ojca reprymendę ale nie za to, że brał udział w protestach ale, że dał się złapać. Takich jest w naszym mieście wielu. Długo jeszcze we Wrocławiu pozostawały braki w ulicznym bruku.
Przyznam, że obrazki te budziły mój niepokój o tych młodych wyglądających na uczniów dzieciaków. Wyrostki, chuligani - tak nazwała im potem wrocławska prasa. We Wrocławiu opór był większy niż w innych miastach Polski. Było zniecierpliwienie brakiem aktywności ze strony Solidarności. Gdy Kornel Morawiecki zachęcał do demonstracji to Frasyniuk był przeciwny. Młodzi wymyślili swój własny sposób walki - jak w Powstaniu Warszawskim, chcieli jawnie zademonstrować opór.
Do dzisiaj wydawało mi się, że są to fakty znane powszechnie przynajmniej tym historykom, którzy badali dzieje stanu wojennego i formy oporu Polaków. Ku mojemu zdziwieniu i zaskoczeniu tak jednak nie jest. Zatem Pan Premier, który ostatnio wspomniał o swoim w tych wydarzeniach udziale jako chłopiec, powinien zobowiązać odpowiednich ministrów do ufundowania badań w tym zakresie. Jest wiele dziedzin z najnowszej naszej historii zaniedbanych, choćby losy tych młodych z tamtych lat i ogromna działalność wydawnicza szkolnego ruchu oporu.
