Zauważyłem że moje wpisy zaczęły niebezpiecznie oscylować wokół tematyki angielskiej, i chociaż anglofilem nie jestem, to pozostaje kilka kwestii z tamtego rynku politycznego, o którym przy formułowaniu nowego rządu należy moim zdaniem wspomnieć. Powstały gabinet ministrów, od razu wywołał na wyspach olbrzymie zainteresowanie, wiele z sylwetek politycznych jest bardzo ciekawych:
Nick Clegg – wicepremier, lider koalicyjnej partii Liberalnych Demokratów. W jednym z wywiadów wyznał, że w ciągu życia nie spał z więcej niż 30 kobietami.
George Osborne – kanclerz skarbu – minister finansów – najmłodszy na stanowisku od ponad 100 lat
Wiliam Hague – minister spraw zagranicznych – potwierdził, że w trakcie jednych z wakacji kiedy był młody, podczas wakacyjnej pracy, wypił 6 litrów piwa.
Kenneth Clark – minister sprawiedliwości – członek organizacji dbającej o prawa konsumentów piwa.
Vince Cable – minister ds. rozwoju biznesu – znany również z tego, że określił działania Gordona Browna jako „bujanie się od Jasia Fasoli do Stalina”
Ian Duncan Smith – minister pracy i polityki emerytalnej – napisana przez niego w 2003 roku nowela „Diabelskie melodie”, została bardzo źle przyjęta przez krytyków i nigdy nie opublikowana.
Chris Huhnie -minister ds. energetyki i zmian klimatycznych, jego majątek przekracza milion funtów, znany jest w Anglii z tego że jako członek parlamentu wliczał sobie do służbowych wydatków nawet najdrobniejsze rzeczy, między innymi odliczył sobie paczkę chipsów za 79 pensów.
David Cameron – premier
Theresa May- minister spraw wewnętrznych
Liam Fox – minister obrony narodowej
Andrew Lansley – minister zdrowia
Michael Gove –minister edukacji
Eric Pickles – minister ds. Społeczności lokalnych
Philip Hammond - minister transportu
Caroline Spelman – minister środowiska
Andrew Mitchell – minister ds.Rozwoju narodowego
Owen Paterson – minister ds. Irlandii Północnej
Danny Alexander – mnister ds. Szkocji
Cheryl Gillan – minister ds. Walii
Jeremy Hunt- minister kultury sportu, mediów i olimpiady
Vince Cable – minister skarbu
Baroness Warsi - minister bez teki
Wielu komentatorów, uważa że obecny rząd jest centro prawicowy, ale zapomina chyba o tym że partia Clegga to socjaliści którzy posiadają 5 stanowisk ministerialnych. Faktem jest, że nie ma wśród nich resortów strategicznie najważniejszych. Ale przeciwwaga dla Konserwatystów jest znaczna, co może w przyszłości oznaczać mniejszą swobodę posunięć politycznych. I tak jak napisałem w jednej z poprzednich notek, manifesty obu partii, o których tak chętnie dyskutowała Anglia, będą musiały powędrować do kosza, a wyborcy będą musieli poczekać na wspólny, kompromisowy plan działania Konserwatystów i Liberalnych Demokratów. Pierwsze korekty programowe jednej jak i drugiej strony można było już zauważyć. Widać porozumienie w sferze finansów państwa, obydwie partie są zdeterminowane aby opanować trudną sytuację budżetową. Edukacyjny program Torysów, przechodzi prawie bez zmian. Emigracja spoza UE, zgodnie z pierwotnymi planami Konserwatystów otrzyma roczne limity, ale tak jak postulowali Lib-Dem, emigranci przebywający już na wyspach będą mogli zalegalizować swój pobyt. Koalicjanci zgodni są również co do charakteru polityki fiskalnej, naciskając na cięcia wydatków bardziej niż na podnoszenie podatków. Warto również dodać, że zarówno Cameron jak i Clegg, to politycy o bardzo pragmatycznym podejściu, którzy za wszelką cenę i mimo istniejących różnic, będą chcieli utrzymać koalicję jak najdłużej, mimo ustępstw programowych, które są przy takiej egzotyce konieczne. Conie zmienia faktu, że zaistniałe „małżeństwo z rozsądku” ma przed sobą trudną drogę, na której stoi lewicowe otoczenie Partii Pracy a będące naturalnym środowiskiem Lib –Dem.
Inne tematy w dziale Polityka
