Nareszcie! - chciało by się zawołać! Sławomir Broniarz, który wcześniej ogłaszał publicznie że:
- "nauczyciele nie opuścili uczniów" (kiedy właśnie w sposób oczywisty opuścili),
- "nauczyciele nie biorą uczniów za zakładników" (kiedy w oczywisty sposób biorą),
- "on by osobiście nie zdobył się na niesklasyfikowanie swoich maturzystów" (kiedy to właśnie on pierwszy ogłosił tą groźbę),
itd, itp, ogłosił że "zakończenie strajku jutro jest mało prawdopodobne". Elementarna logika wskazywała by, że powyższe zdaje się nareszcie zwiastować szybkie tegoż strajku zakończenie.
Tym bardziej, że zbliża się termin wypłat nauczycielskich pensji, w którym to dniu wielu będzie mogło powtórzyć sobie nieśmiertelne strofy Charlesa Baudelaire'a:
"Wtem prawda się objawia w blasku lodowatym ; I całego spowiły mnie zorze złowieszcze" (...)
Piszę tak bo jestem mocno na nauczycieli wnerwiony (mając od trzech tygodni snującą się po domu smętnie trójkę dzieci), a równocześnie po ludzku jest mi ich żal, tak jak żal mi niemądrych i naiwnych ludzi którzy dają się wykorzystywać cynicznym łajdakom. Spodziewam się, że Sławomir Broniarz będzie wolał w owym feralnym dniu mieć już pewien dystans (czasowy i przestrzenny) od ludzi których wystrychnął na dudków, zamiast obserwować jak mu się cały strajk stopniowo rozchodzi do domów z płaczem i lamentem. Ponieważ mam pośredni kontakt z osobą strajkującą, więc wiem, że dotychczas wielu nauczycieli wyobrażało sobie strajk jako kilkudniowy, wesoły czas wypoczynku od tych paskudnych bachorów, zakończony niechybnym odtańczeniem radosnego oberka z tysiakiem miesięcznie na dokładkę. Wiem też, że obawiać się czegoś, przeczuwać coś lub nawet niechybnie oczekiwać, to jeszcze nic w porównaniu z bezpośrednim odczuciem tego czegoś. Zwłaszcza jeśli chodzi o sprawy finansowe.
