Jarosław Kaczyński jest przekonany, że po referendum czy bez referendum, krótko potem, poparcie elektoratu prawicowo-katolickiego i tak do niego wróci. Tym bardziej, jeśli osłodzi się mu rozterki obecnością wśród działaczy PiS paru kompatybilnych referendystów. Kompatybilnych, a więc takich, za których apokaliptycznymi oskarżeniami wobec Brukseli nie pójdą najmniejsze krytyki unijnej polityki samego Kaczyńskiego. Liczy na to, bo do takiego modelu dążył w PC i do niego wrócił, zamieniając PiS w Neo-PC. Ideałem jest niemiecka CDU: partia, gdzie katolicy-konserwatyści są pobłażliwie tolerowani, również w Parlamencie, ale bez żadnego wpływu na politykę partii.
JurekE nie zrozumiał mnie. Akcja społeczna, spotkania z ludźmi na temat traktatu, są absolutnie niezbędne. Sam cały czas tę akcję prowadzę. Bez wymiaru społecznego nasza polityka będzie bezsilna. Podobnie cenne jest zaangażowanie każdej osoby zaufania społecznego. Pod warunkiem, że nie będzie to maskarada mająca zastąpić naprawdę efektywny nacisk i realną politykę; oraz że referendum nie będzie wygodną okazją dla PiS do zrzucenia na naród odpowiedzialności za przyjęcie traktatu, który podpisał Kaczyński, a dla jego zwolenników – za poparcie, którego mu udzielali, gdy traktat podpisywał.
Szef PiS zrobi to, co chce, obojętnie – przy ratyfikacji parlamentarnej, czy referendalnej. Jedyne, co może go powstrzymać, to pewność, że przyjęcie (nie tylko poparcie, ale przyjęcie!) traktatu, który podpisał, będzie oznaczać nieodwołalne pożegnanie PiS z elektoratem, bez którego miałby dziś nie 160, ale najwyżej koło setki mandatów. To jednak wymaga od przeciwników traktatu w PiS determinacji (nawet jeżeli – jak pisze Pan agent – oznacza to „skok przez okno”); albo (bez tej desperackiej metaforyki) po prostu chrześcijańskiego poczucia wolności.
oryginalna notka
Inne tematy w dziale Polityka
