Wydaje się, że marszałek senatu Grodzki już zdobył pierwszą nagrodę i ma zapewnione zwycięstwo w konkursie na sakiewkę z 30 srebrnikami. Ale inni nie oddają pola i nawet Tusk jeszcze przez jury jest brany pod uwagę.
Oczywiście w konkursie bierzemy pod uwagę tylko ostatni czas agresji rosyjskiej z wcześniejszą prowokacją białoruską, bo w dłuższym okresie Tusk już byłby zasypany srebrnikami. Na pewno sakiewka należy mu się za „załatwienie” sprawy smoleńskiej i za wszelką „pomoc” z tronu UE.
Jest oczywiście liderka w kategorii „kobiety”. Pani Ochojska w swojej „nadwrażliwości” nie rozumie, że nie daje się drobnych żebrzącym dzieciom na ulicy bez sprawdzenia, czy datku nie zabierze ojciec pijak. Przy jej doświadczeniach zawodowych naprawdę ciężko przyjąć, że nie rozumie, że kryzys humanitarny stał się bronią bezdusznych systemów, dla których przesiedlenie i przegnanie pół miliona ludzi (jak z Mariupla) jest tylko problemem logistycznym.
Gdyby porzucić logikę, można by nominować kilku dziennikarzy i komentatorów politycznych, którzy podejrzewają obecny rząd o prorosyjskość, faszyzm, antyunijność i jednoczesne wykorzystywanie Unii … i to wszystko naraz. Jednak nielogiczność ich projekcji, że Kaczyński jest za komunistami ale zabiera im zawyżone emerytury, za to nie zabiera ich na listy wyborcze; lub jest prorosyjski ale niby zabili mu brata; wskazuje, że ci kandydaci są tylko przekaźnikami przekazów dnia, i prawdziwych nominowanych trzeba by szukać gdzie indziej.
Można by nominować „pana z reklamówką” biegającego po granicy, ale … się wywrócił, i cały występ nabrał dość komicznego charakteru. Podobnie posłanka europejska Szpurek, mogła by wprawdzie choć z 15 srebrników dostać, ale jej powaga przy porównywaniu rolników do nazistów trąci niepoczytalnością.
A jury szuka prawdziwego, poczytalnego, poważnego kandydata, takiego prawdziwego zdrajcy.
Przyglądamy się w oczekiwaniu na kandydatury.
