Jan Sebastian Bach napisał cztery Suity Orkiestrowe BWV 1066 - 1069. W czasach współczesnych Bachowi nosiły nazwę Uwertur od nazwy pierwszych, otwierających części utworów.
Powstały około roku 1720 gdy Bach mieszkał w Koethen, 30 km na północ od Halle w Saksonii-Anhalt. W latach 1717 – 1723 Bach pracował jako Kapelmistrz na dworze Księcia Leopolda von Anhalt-Koethen.
Trzecia Uvertura D- dur , BWV 1068 składa się z następujących części:
1. Ouverture
2. Air
3. Gavotte I/II
4. Bourrée
5. Gigue.
Oryginalna instrumentacja to: trąbka, obój, skrzypce, timpani (kotły) oraz basso continuo.
Parę zdań o tym ostatnim gdyż wielu ludzi nie wie co to jest.
Basso continuo (generałbas, basso continuato, bassus generalis) nie jest żadnym konkretnym instrumentem. Continuo jest zapisem nutowym dla realizacji lub kreacji linii basowej utworu. Zapis basu był skrócony i oznaczał harmonię, bardziej zapis akordu niż praktycznego wykonania. Wymagał od muzyka dużej inwencji i zdolności do improwizacji.
Continuo było standardem w muzyce od ok. 1600 roku do późnych lat 1700.
Kompozytorzy nie określali instrumentu, zwyczajowo wykonawcy grali na jakimś rodzaju instrumentu strunowego, np. teorban, gitara, harfa. Czasem continuo było realizowane na organach. Przykładowy zapis continuo:
współcześnie zapisać można by tak:
przy czym od wykonawcy zależało wybranie oktawy i czy grać akordami, czy pojedynczymi dźwiękami.
Wracając do suity; jako całość nie wyróżnia się zbytnio wśród wielkiego dorobku Bacha.
Wyjątkiem jest część druga - aria. Stało się to za przyczyną Augusta Wilhelmj. Był on niemieckim skrzypkiem, żyjącym w latach 1845 – 1908. Pod koniec XIX wieku Wilhelmj dokonał transkrypcji arii na skrzypce i fortepian. Przetransponował również tonację z D-dur na C-dur.
Wilhelmj lubił się popisywać swoją biegłością, więc dla efektu grał tę arię tylko na strunie G i stąd wzięła się, powszechnie dziś znana nazwa,
Aria na strunę G.
Arię na strunie G słyszał każdy, nawet jak o tym nie wie. Jest ona wszechobecna. Zaaranżowana na wszystkie możliwe sposoby, wykorzystywana w filmach fabularnych i animowanych (m.in. Yellow Submarine z Beatlesami), programach TV i w reklamach.
W muzyce popularnej inspirowała wielu twórców, najsłynniejsza jest chyba piosenka zespołu Procol Harum „A Whiter Shade of Pale”.
W historii muzyki Aria jest jednym z najsławniejszych i najpopularniejszych utworów jakie kiedykolwiek powstały.
No i jeszcze o oznaczeniu BWV przy utworach Bacha.
BWV to pierwsze litery od Bach-Werke-Verzeichnis, czyli Katalogu Dzieł Bacha (ang. Bach Works Catalog). Jest to liczbowy system identyfikacyjny zbudowany przez Wolfganga Schmiedera. Schmieder opublikował swój katalog w 1950 roku pod nazwą Thematisch-systematisches Verzeichnis der musikalischen Werke von Johann Sebastian Bach. Mimo iż były próby stworzenia innych katalogów dzieł Bacha, system BWV jest obecnie standardem i obowiązuje na całym świecie.
Katalog jest tematyczny gdyż występują nieprzezwyciężone trudności datowania utworów Bacha. Tylko niektóre można datować na rok, jeszcze mniej dokładniej.
Główny podział to:
- utwory wokalne, począwszy od kantat numery BWV.1 – BWV.525;
- utwory instrumentalne, od muzyki organowej to BWV. 525 – BWV.1120.
Utwory niekompletne lub wątpliwe co do autorstwa umieszczone są w dodatku BWV Anhang (BWV appendix). Oznaczone są jako BWV Anh.
Poza katalogiem Schmiedera znane są jeszcze katalogi dzieł Buxtehude, Haendla, Mozarta i Schuberta.
Buxtehude-Werke-Verzeichnis opracował i opublikował w 1970 roku Georg Karstädt. Utwory Buxtehude oznaczane są Bux WV.
Utwory Haendla w formie tematycznego katalogu zbudował Bernd Baselt. Są one oznaczone przez numer poprzedzone HWV.
Ludwig von Koechel stworzył katalog utworów Mozarta. Jest on w odróżnieniu od poprzednich chronologiczny. Pierwszy raz wydany w 1862 roku. Utwory są oznaczone literą K. lub czasem Kv.
Tematyczny katalog dzieł Schuberta opracował Otto Erich Deutsch. Jest tematyczny gdyż wiele utworów Schuberta zostało za jego życia zapomnianych i odkrytych dużo później. Pozycję w katalogu poprzedza litera D.
Od Beethovena stosuje się do katalogowania system opusów, które są już zawsze chronologiczne.
W music boxie różne wersje na: orkiestrę, flet, skład kameralny, gitarę solo. Do tego jedna nowoczesna aranżacja elektroniczna, a jako bonus Procol Harum.
Inne tematy w dziale Kultura
