Jeszcze o krzyżu, wspominkowo

Swoje pierwsze poważne teksty drukowałem w "Życiu Duchowym", za Stanisława Obirka, wówczas jeszcze jezuity. Mam wśród pamiątek jego liścik, że "Krzysztofie, cieszymy się z Twojego debiutu", itp.

Byłem jezuickim kleryczkiem, są na salonie24 tacy, co pamiętają mnie z tamtych czasów.:-)

Prawdę mówiąc, tylko dwa, może trzy teksty z tamtej chmurnej i durnej uważam za ważne.

Wywiad z Tomaszem Sadowskim, którego poznałem jako licealista. Tomasz Sadowski wraz z Żoną założył pod Poznaniem wspólnotę BARKA: dla byłych więźniów, alkoholików, nędzarzy III RP. Dziś BARKA to już solidna instytucja, na dobre i złe.

Pamiętam nawet, kiedy zaproponowałem o. Obirkowi ten wywiad: jechaliśmy z Tyńca, odwoziliśmy tam na rekolekcję prof. Świderkównę. Obirek się zgodził, że to dobrze, że przyda się jakiś temat wrażliwy społecznie. I powiedział coś, co pamiętam do dziś: Krzysztof, masz duszę socjalisty.

Może mam, może nie mam, Bóg jeden wie jaką mam duszę.

Wywiad z Sadowskim ukazał się w dwudziestym szóstym numerze "Życia...", z roku 2001. Tytuł: "Nikogo nie zostawiać bez nadziei". Cytaty: "Pomysł na Barkę zrodził się w połowie lat osiemdziesiątych, pod wpływem ówczesnych zaangażowań, wyboru Papieża, "Solidarności" i nadchodzącej wolności". I dalej: "Budowaliśmy pieczarkarnie, tunele ogrodnicze, mieliśmy własne punkty sprzedaży. Niektórzy z naszych braci i sióstr szybko dojrzewali, stawali się bardzo pomocni, podejmowali coraz odpowiedniejsze zadania, chcieli tworzyć i prowadzić nowe domy. Dołączyli do nas zakonnicy, księża. Jedenz nich, ksiądz Józef Krawiec, kapelan więzienny ze Strzelec Opolskich, założył dwa domy-folwarki w swojej gminie i zamieszkał w jednym z nich wraz z bezdomnymi".

To ten pierwszy tekst.. Drugi to recenzja książki Dariusza Karłowicza: "Arcyparadoks śmierci".

Trzeci, najważniejszy. Bo jeździłem na wczaso-rekolekcje dla osób starych, niedołężnych, psychicznie chorych. Raz pod Kościerzynę, do "Burego Misia", później do podwarszawskiego Łaźniewa. I napisałem wtedy historię "Błogosławiona kraina słabości". Rok 2000, numer dwudziesty czwarty:

"Bez Ewangelii to miejsce byłoby przechowalnią nędzy i kalectwa. Śmietniskiem. Krzywym zwierciadłem świata. Mówię - bez Ewangelii. Chrystus cierpliwy, łaskawy, który nie zazdrości, nie szuka poklasku, w którym nie ma pychy i bezwstydu, który nie szuka swego ani nie unosi się gniewem i nie pamięta złego, który jest sprawiedliwy (por. 1 Kor 13) - jest tutaj. Cierpliwy w umęczonych ciałach, faszerowanych silnymi lekami psychotropowymi, ciałach poddawanych bólowi chorób i naszym nieporadnym próbom niesienia pomocy, ciałach zarośniętych brudem; łaskawy, wielkoduszny w nocnym czuwaniu nad tymi, którym trzeba pomóc dojść do ubikacji, choć dzieli ich od niej zaledwie kilka kroków...:. I tak dalej.

A ten kościół w Łaźniewie nie byl cudem architektonicznym, tak między nami. Ksiądz Orione wyglądał jak Kermit Żaba. I tak go nazywaliśmy. Klerycy jezuiccy zmieniali pampersy, przechodzili próbę życia, zakochiwali się i odkochiwali. Ja później, bo ojciec magister tak mnie widział, pracowałem w przytulisku dla bezdomnych w Przegalinie k. Gdańska. Tam też był krzyż.

Na placu w Łaźniewie stał krzyż. Po prawdzie brzydki, betonowy.

Krzyż jako znak wiary. Też w człowieka

Krzyż jako znak nadziei. Też ludzkiej

Krzyż jako miłość. Najtrudniejsza

 

 Warto posłuchać:

http://www.truveo.com/dick-and-rick-hoyt-at-the-ironman-triathlon-i-can/id/456301782