Zmęczenie?

 

Wiem, że takie stwierdzenie powoduje, iż wiele osób ustawia kosy na sztorc, spodziewając się ataku na swoją najulubieńszą formację X lub Y. Uprzejmie informuję, że mogą już sobie stąd iść, znudzą się albo zapienią niepotrzebnie. A ja naprawdę lubię swoich czytelników i nie chciałbym ich narażać na stratę czasu lub marnowanie energii życiowej.

 

Wczoraj Voit opublikowała notkę "Lewica, prawica, nawalanka", w której stwierdza: Nie jestem żelaznym lektoratem żadnej ze stron. Bliżej mi do lewicy, ale tak naprawdę stoję sobie pośrodku i patrzę na to z lekkim przymrużeniem oka. Czytam teksty na Salonie - rzadko komentuję, bo polityka mnie nudzi. Oglądam bannery na prawej kolumnie - absolutnym hitem był słup ogłoszeniowy u Maryli, ale prym wiodą kaczki w róznych odmianach i tuski w jeszcze dziwniejszych.

 

No właśnie, nuda. To jest chyba dominujące uczucie, gdy traktować o polityce. Zresztą, to właściwie nie jest polityka, tylko jakiś wyrób, za przeproszeniem, politykopodobny, o krótkim terminie przydatności, robiony z produktów nienajwyższej jakości. Do tego dochodzi debata o polityce, czyli generalnie okładanie się kłonicami. Bywa tak bezrefleksyjne, że - co już nie raz zauważyłem, nie tylko na swoim blogu - czytelnik z rozpędu wlatuje, komentuje na jedynie słuszny sposób i np. po chwili reflektuje, że to,  co napisano, to jest ironia. Ale bywa, że czytelnik jest tak sformatowany i tak autoocenzurowany w swoich racjach, że nie jest w stanie się połapać, co do niego powiedziano. On tylko odbiera pewne bodźce i reaguje zgodnie z odruchami swojego stada: TUSK, KACZYŃSKI, KAMIŃSKI, KOMISJA HAZARDOWA, itp., itd., itp. Akcja-reakcja, polityczne psy Pawłowa słyszą dzwonek i leci im ślina. I to się nazywa dyskusja nt. polityki. Umówmy się, że jeśli ktoś ma odpowiednio dużo wolnego czasu (w pracy lub poza nią) i zdechł mu właśnie chomik, to jest to "debata polityczna" jak znalazł.

 

I zabawne, że właśnie przy całym tym zgiełku, przy nieustannie pojawiających się newsach, przy kolejnych świadkach w komisjach i wuj wie czym ta nuda staje się czymś dojmującym i krępującym samodzielne myślenie. Pojawia się taki moment, że człowiek (tak ładnie myślę o sobie) może albo wrzasnąć: "czy was wszystkich podziumdziało?!" albo zapaść na jakąś łagodną odmianę sarkazmu, ironii, sceptycyzmu i zająć się czytaniem literatury science-fiction, itp. przyjemnościami. Bo serio tego wszystkiego nie da się traktować. No nie da po prostu. Ewentualnie zawsze można z tragicznym męstwem napisać notkę o plusach polskiej rzeczywistości, licząc się z tym, że i tak zbierze się zrąbkę, bo JEST ŹLE. No jest źle. Przez Tuska, Kaczyńskiego i Sobiesiaka i agenta Tomka. I tylko my jesteśmy czyści, którzy robimy tę Polskę na codzień, przy glebie. My jesteśmy kryształowi. Co jeden z drugim, to społecznik i patriota, że nic tylko wstać - jak do hymnu.  Sami pracowici, uczciwi, zawsze trzeźwi za kierownicą, odporni na prywatę, nigdy nie puszczający oka do urzędników, heroiczni w cnotach i za komuny i za trzeciej RP. Każdy głęboko wierzący, każdy w "Solidarności", żaden nie był w partii, żaden  nie czapkował władzy, wszyscy bezkompromisowi i nic nie mający wspólnego z polactwem, pieniactwem, głupotą, chamstwem i łajdactwem. Tylko my, my właśnie wiemy, co to dobro publiczne. A że czasem kojarzy nam się ono z interesem własnym lub własnych partyjek, kolegów i środowisk i grup wzajemnej adoracji, to już widać tak musi być. Bo Wodzowie uosabiają Prawdę. Tusk i Kaczyński: w zależności od opcji. No i paru pomniejszych. A my czekam, przebierając z nogi na nogę, kiedy da się w poczuciu misji dziejowej mniej lub bardziej dyskretnie ogłosić: TKM!

 

Minie Tusk, miną Kaczyńscy, a Polak nadal będzie czapkował nieomylnym wodzom, znajdzie sobie nowych. Klientelizm ma się w końcu dobrze; ile razy słyszałem w różnych biurach poselskich, jak ludzie zwracają się do "panów posłów", to chciało mi się rzygać. Ta służalczość, cielęcy zachwyt w oczach, dać mu czapkę, to zmiędli ją w rękach, dać mu wazeliny, to... Zresztą, obędzie się bez wazeliny. Och, ach, pan poseł, pan polityk, pan biznesmen, ksiądz proboszcz, ksiądz biskup, och, ach, pan dziennikarz, satyryk, artysta, och, ach, bloger lub blogerka, którzy zawsze mają rację, och, ach, stęk! Tusk lub Kaczyński, och, ach! Oni nie są uprzejmi, są  wlaśnie służalczy. Od zachwytu do nienawiści dzieli ich często krok, jak małe dzieci. Choć z drugiej strony, co się dziwić, uczono tego Polaków od stuleci. A tych, co nie chcieli się tego nauczyć, wybito i spodlono.

 

Na tym koniku daleko oczywiście nie ujedziemy. Do następnego newsa. Jeżeli ktoś ma złudzenia, że przełamie monopol medialnych oligarchów, jednocześnie z wypiekami na twarzy śledząc podawane przez nich informacje, to niech od razu zostanie cynikiem, bo inaczej zmarnuje sobie i bliźnim kawałek życia, albo umrze zgorzkniały. Niech zimą odśnieża chodniki, a latem jeździ na ryby, sam, albo z dziećmi lub wnukami, bo tak przynajmniej zrobi coś pożytecznego, choć drobnego dla innych.

 

Bo Polski nie zmieni paręset tysięcy biernych obserwatorów medialnych igrzysk, ale ludzie, którzy wyłączą telewizor, odłączą się od klawiatury i zaczną myśleć o tym, co trochę bliżej nich, za co są jakoś odpowiedzialni nie-wirtualnie, co przyniesie korzyść większą niż radość współwyznawcy: "ale mu ...ałeś/aś!".