Pocałunek śmierci

W polityce ważna jest identyfikacja wrogów i przyjaciół, jak stale podkreślał Carl Schmitt. Zjawisko łączenia się ludzi według interesów (czy „szans życiowych” jak mawiają pseudonaukowi socjologowie) i poglądów zauważyli już najwięksi – Platon w „Państwie” uważał nawet złoczyńców za przyjaciół, ponieważ ci muszą współpracować ze sobą, by osiągnąć swe niecne zamiary. Podobnie Arystoteles, który dodawał przy tym, że tacy ludzie nie są prawdziwymi przyjaciółmi.

Większość ludzi nie szuka prawdy dla niej samej, wybierają te poglądy, które gwarantują im komfortowe samozachowanie. Stąd obok struktury interesów formują się też struktury poglądów, zwane ideologiami. Zjawisko to zostało już w zalążku zidentyfikowane przez Arystotelesa, który zauważył, że bogaci wyznają pogląd, iż sprawiedliwe jest, by to oni rządzili i vice versa, biedni uważają, że kwalifikacja do rządzenia jest uniwersalna.

Dziś, w warunkach mass mediów, zjawisko to przybrało ilościowo i jakościowo odmienny wymiar, niemniej jednak ogłoszenie przez Wajdę, iż Komorowski ma „przyjaciół” w TVN-ie nie jest bez znaczenia (co świetnie zrozumiała prawicowa publiczność). Mówiąc językiem potocznym, swój pozna swego.

Stąd, szczególnie w kontekście zbliżających się wyborów prezydenckich, należy przyjrzeć się, jakie środowiska popierają określonych kandydatów. Zrobił to już już za mnie Rafał Ziemkiewicz, od siebie dodam jedynie, iż w Krakowie w poprzednią niedzielę ktoś wpadł na idiotyczny pomysł zrzucenia na miasto ulotek napisanych przez więźniów. Jak Państwo sądzą, z którym z kandydatów na urząd prezydenta wieźniowie łączą swoją nadzieję?

Marek Przychodzeń