Rezolucja 2504 (XXIV) UNGA - Akt okupacji, akceptowany przez III RP i Gomułkę

Na 19 listopada 2024 roku przypada 55. rocznica uchwalenia Rezolucji 2504 (XXIV) przez Zgromadzenie Ogólne ONZ. 19 listopada 1969 roku większość członków Organizacji Narodów Zjednoczonych zatwierdziło tzw. Akt Wolnego Wyboru (PEPERA), który w rzeczywistości był aktem aneksyjnym Papui Zachodniej przez administrację Indonezji. PEPERA (rzekomo Ustalenie Woli Ludu) to sfingowany plebiscyt zorganizowany na przełomie wiosny i lata 1969 roku, który poprzedziła seria indonezyjskich operacji wojskowych, kosztujących życie tysięcy Zachodnich Papuasów. Pomimo zobowiązań dekolonizacyjnych, Papui Zachodniej odebrano prawo do samostanowienia. Od czasów wkroczenia indonezyjskich wojsk i administracji do Papui Zachodniej, zginęło co najmniej 120 tysięcy ludzi. Okupacja Papui Zachodniej (wschodnia część Nowej Gwinei – 420 tys. km2), rozpoczęta w latach 1963-1969 roku, trwa już 6 dekad.

W artykule "Władze III RP podtrzymują stanowisko Bieruta i Gomułki" opublikowanym w kwietniu 2020 roku wykazano, że Władze III Rzeczpospolitej Polskiej, podtrzymując prawne konsekwencje Rezolucji ONZ 2504 XXIV (19 XI 1969), zatwierdzonej przez gabinet Władysław Gomułki w 1969 roku, sankcjonują historyczne złamanie prawa międzynarodowego przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, uprawomocniając jednocześnie indonezyjską okupację Papui Zachodniej.

Papua Zachodnia była pierwszym obszarem po II wojnie światowej, nad którym ONZ sprawowała tymczasową kontrolę. Łamiąc zobowiązania dekolonizacyjne, odebrano Zachodnim Papuasom prawo do samostanowienia - terytoriach ich oddano pod administrację wachodniazjatyckiego państwa. Polska była wśród kilkudziesięciu krajów, które zatwierdziły tak zwany Akt Wolnego Wyboru, legitymujący te działania.

KALENDARIUM

Od początku uzyskania niepodległości przez Zjednoczoną Republikę Indonezji (NKRI), przedstawiciele tego państwa, zaczęli żądać włączenia w granice tego wschodnioazjatyckiego państwa zachodniej części Nowej Gwinei – terytorium zamieszkanego od tysięcy lat przez rdzenną ludność papuaską i melanezyjską, która przejawiała własne aspiracje niepodległościowe. W latach 1950. żądania Indonezji były odrzucane, a Holendrzy zapowiedzieli transfer suwerenności na rzecz Papui Zachodniej.

2. W latach 1961-1969, wbrew prerogatywom dekolonizacyjnym ONZ, indonezyjskim roszczeniom zaczęły sprzyjać administracje Stanów Zjednoczonych i wielu krajów Zachodu, których notable, by pozbawić prawa Zachodnich Papuasów do samostanowienia otwarcie posługiwały się XIX-wiecznymi i przedwojennymi teoriami kolonialnymi sytuującymi rdzenną ludność na pozycji „ludów dzikich” lub „ludności po patronatem”, niezdolnej do samostanowienia i samodzielnego podejmowania decyzji. Od 1954 roku konsekwentnie (za pośrednictwem gabinetów Bieruta i Gomułki) po stronie roszczeń Indonezji występowała Polska Republika Ludowa.

3. Temu procesowi towarzyszyło wsparcie najwyższych urzędników i dyplomatów ONZ, którzy świadomi nastrojów i żądań niepodległościowych Zachodnich Papuasów, pomagali w przeprowadzeniu transferu, pomimo prerogatyw dekolonizacyjnych, tworząc po raz pierwszy w historii specjalny organ, Tymczasową Władzę Wykonawczą ONZ (UNTEA), służący temu celowi. Jego powstanie poprzedziło podpisanie Porozumienia z Nowego Jorku, między Indonezją i Holandią (pod patronatem USA).

4. W latach 1963-1969 roku, po wprowadzeniu kwarantanny politycznej, indonezyjska armia wdrożyła w życie policyjne i militarne operacje skierowane przeciwko rdzennej ludności Papui Zachodniej, w trakcie których zginęło od 3 tys. do 10 tys. ludzi.

5. Zgodnie z literą Porozumienia z Nowego Jorku, rząd Indonezji był zobowiązany do przeprowadzenia referendum, podczas którego Zachodni Papuasi sami zadecydują o przyszłym losie swych ziem. Plebiscyt ten zwany popularnie Aktem Wolnego Wyboru (rzeczywiście PEPERA – Ustalenie Woli Ludu) okazał się zainscenizowaną farsą. Indonezyjski reżim wytypował około 1025 papuaskich elektorów, którzy w ośmiu różnych miastach mieli podjąć decyzję w imieniu wszystkich Papuasów. W niektórych miejscach przed głosowaniem elektorzy zostali na wiele tygodni odizolowani od społeczeństwa; trzymani pod bronią indonezyjskich żołnierzy, otrzymali instrukcje jak mają zagłosować. „Nie obchodzą nas Papuasi, ale wasza ziemia.. Jeżeli chcecie własnej ziemi, zwróćcie się do Amerykanów o kawałek księżyca” – mówił drwiąco Ali Murtopo, indonezyjski przedstawiciel odpowiedzialny za strategię „zastraszania, korupcji i machinacji” przy Akcie Wolnego Wyboru.

6. Tym , co miało ostatecznie zamknąć cykl aneksyjny Papui Zachodniej, rozpostarty między Porozumieniem z Nowego Jorku a Aktem Wolnego Wyboru, było głosowanie na forum Organizacji Narodów Zjednoczonych. Kraje zrzeszone w Organizacji Narodów Zjednoczonych miały ostatecznie zawrzeć własne stanowisko co do statusu Papui Zachodniej w Rezolucji 2504 XXIV.

7. Podczas dialogu w sprawie Aktu Wolnego Wyboru tylko grupa krajów afrykańskich zgłosi poważne zastrzeżenia. Delegacja z Ghany określi procedurę Aktu Wolnego Wyboru mianem „parodii sprawiedliwości i demokracji”. Delegat z Sierra Leone powie, że „żadne społeczeństwo nie może być tak prymitywne we współczesnym świecie, aby odmawiać mu w nieskończoność niezbędnego doświadczenia demokratycznego rządu nad jego ludem”. Ghana, Sierra Leone, Togo, Zambia, Kamerum, Niger, Burundi oraz szereg innych państw afrykańskich swoje wątpliwości potwierdzi, ale jedynie wstrzymaniem się od głosu. Tym samym gestem własne wątpliwości zgłosi Gujana, Trynidad i Tobago, Izrael, Wenezuela, Brazylia i Barbados. W ostateczności 30 krajów nie zagłosuje za Rezolucją 2504 XXIV, ale jedynie w postaci wstrzymania się od głosu, przeciwko nie będzie nikt. Po drugiej stronie usadowi się przeważająca większość 84 państw, które swym głosowaniem usankcjonuje Porozumienie z Nowego Jorku i Akt Wolnego Wyboru jako procedury prawomyślnej, wynosząc ostateczne włączenie w skład terytorium indonezyjskiego Papui Zachodniej, jako aktu prawa międzynarodowego.

7B. W gronie tych państw nie zabraknie szeregu krajów europejskich, zarówno tych położonych na wschód, jak i zachód od muru berlińskiego. Związek Radziecki, Polska, Czechosłowacja i Jugosławia, głosując za Rezolucją 2504 XXIV wpisały się w blok wsparcia amerykańsko-sowieckiego – wsparcia ponad podziałami tzw. Zimnej Wojny – dla aneksji Papui Zachodniej przez Indonezję. Pamiętając o konsekwentnym wsparciu bloku wschodniego dla roszczeń indonezyjskich do Papui Zachodniej na forum ONZ dekadę wcześniej, przyjdzie nam skonstatować, że obok azjatyckich krajów – spośród których większość brała udział w Konferencji w Bandungu – Polska Rzeczpospolita Ludowa i jej najbliżsi sojusznicy, za czasów Bieruta i Gomułki, przez kilkanaście kluczowych lat będą największymi plenipotentami indonezyjskiej obecności w Papui Zachodniej. Na każdym etapie ówczesne władze Polski będą wspierały projekt polityczny z Dżakarty, który doprowadzi do okupacji i kolonizacji Papui Zachodniej.

8. Po zatwierdzeniu przez większość krajów ONZ, w tym przez gabinet Władysława Gomułki, aneksji Papui Zachodniej, armia indonezyjska wdrożyła w życie szereg kampanii kolonizacyjnych, militarnych i wysiedleńczych, które kosztowały życie nawet kilkuset tysięcy rdzennych mieszkańców Papui Zachodniej (różne estymacje od 100 tys. do 500 tys. ludzi). Proces jakiemu zostali poddani mieszkańcy Papui Zachodniej niektórzy badacze zalecają rozpatrywać w kategoriach przeprowadzenia „ludobójstwa”, „ludobójstwa w zwolnionym tempie” lub „zimnego ludobójstwa”.

8B. Do dnia dzisiejszego władze III Rzeczpospolitej Polskiej podtrzymują, kontynuują i zarazem legitymizują dokumenty prawne i stanowisko zatwierdzone i reprezentowane przez władze Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej w sprawie Papui Zachodniej, które z punktu widzenia reakcji przyczynowo-skutkowej, przyczyniły się i doprowadziły do złamania prawa międzynarodowego i odebrania prawa do dekolonizacji, a dalej także do okupacji, kolonizacji, zaboru zasobów i licznych zbrodni przeciwko ludzkości, których sprawcy nie ponieśli odpowiedzialności prawnej.

9. Po upadku dyktatury Suharto w 1998 roku administracja Indonezji kontynuuje proces dominacji i tłumienia wolnościowych praw rdzennych mieszkańców Papui Zachodniej.

DROGA I METODY PRZYWRÓCENIA SPRAWIEDLIWOŚCI I POSZANOWANIA PRAWA WS. PAPUI ZACHODNIEJ Z PERSPEKTYWY POLSKI. JAK MOŻNA ODEJŚĆ OD KONSEKWENCJI REZOLUCJI 2504 XXIV

1. Podczas dorocznego wystąpienia na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ, Prezydent RP powinien wyrazić poważne wątpliwości co do postawy Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, gabinetów Bieruta i Gomułki, dotyczących historycznych głosowań na forum ONZ dotyczących Papui Zachodniej w tym Rezolucji 2504 XXIV. Wyrażenie gotowości Polski do zaangażowania się w konstruktywne rozwiązanie konfliktu w Papui Zachodniej.

2. Wyrażenie zaniepokojenia stanem praw człowieka w Papui Zachodniej. Wezwanie rządu Indonezji do uwolnienia wszystkich więźniów politycznych z Papui Zachodniej i Moluk Południowych oraz do przestrzegania zapisów Międzynarodowego Pakietu Praw Obywatelskich i Politycznych, do nierepresjonowania mieszkańców Papui Zachodniej i innych obywateli Indonezji z uwagi na wolność słowa i poglądów politycznych i tożsamościowych.

3. Udzielenie wsparcia dla Zjednoczonego Ruchu Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP) oraz innych niepodległościowych organizacji z Papui Zachodniej w artykulacji ich postulatów na forum Unii Europejskiej, Parlamentu Europejskiego i Organizacji Narodów Zjednoczonych.

4. Oficjalne poparcie dla przywrócenia Papui Zachodniej na listę Komitetu ds. Dekolonizacji Organizacji Narodów Zjednoczonych (C24).

5. Oficjalne odcięcie się od dziedzictwa Porozumienia z Nowego Jorku, Aktu Wolnego Wyboru i Rezolucji 2504 XXIV. Rząd polski może poprzeć przeprowadzenie referendum niepodległościowego w Papui Zachodniej pod międzynarodowym nadzorem.

6. Złożenie na ręce rządu holenderskiego i Króla Niderlandów, deklaracji gotowości rządu Polski do wspierania go w wysiłkach rewizji Rezolucji 2504 XXIV i odcięcia się od spuścizny Porozumienia z Nowego Jorku i Aktu Wolnego Wyboru.

7. Polscy parlamentarzyści indywidualnie mogą dołączyć do inicjatywy Międzynarodowych Parlamentarzystów dla Papui Zachodniej (IPWP – International Parliamentarians for West Papua) grupy ponad 100 parlamentarzystów z około 20 krajów, którzy popierają prawo Zachodnich Papuasów do przeprowadzenia referendum niepodległościowego dla Papui Zachodniej. W latach 2015-2019 kilkudziesięciu parlamentarzystów z Polski otrzymało bezpośredni apel o poparcie tej inicjatywy [7].

8. Wyrażenie dyplomatycznego uznania lub zaaranżowanie spotkania z rządami i ministrami państw, które w ostatnim dwudziestoleciu, przełamując milczenie wokół Papui Zachodniej, podnosili kwestię sytuacji w Papui Zachodniej podczas Zgromadzenia Ogólnego ONZ (w szczególności Vanuatu, Wyspy Salomona). Jednym z przejawów takiego działania mogłoby być spotkanie polskiego ministra spraw zagranicznych z politykami z Papui Nowej Gwinei, Wysp Salomona i Vanuatu popierających samostanowienie Papui Zachodniej.

9. Zaproszenie do Polski i zaaranżowanie spotkania z przedstawicielami Zjednoczonego Ruchu Wyzwolenia Papui Zachodniej (ULMWP), przewodniczącym organizacji, Benny Wendą i Oridekiem Apem (szefem misji ULMWP do Unii Europejskiej). Spotkanie takie mogłoby się zmaterializować w postaci wysłuchania przed Parlamentem RP lub Komisją Spraw Zagranicznych i Komisją Praw Człowieka Parlamentu RP lub w postaci dwustronnego spotkania z Prezydentem RP [11].

10. Wyrażenie dyplomatycznej gotowości ze strony rządu polskiego do przyjęcia roli mediatora podczas proponowanych rozmów między Rządem Indonezji a Społeczeństwem Papui Zachodniej, ze szczególnym uwzględnieniem udziału organizacji społecznych i politycznych popierających niepodległość i hasła referendalne. Własną kandydaturę rząd Polski może uzasadnić rolą władz Finlandii podczas procesu pokojowego w Aceh i koncepcją mediatora zawartą w Mapie Drogowej dla Papui Zachodniej, opracowaną przez LIPI i Nelesa Tebaya.

Bieżące Wiadomości na temat Papui Zachodniej w języku polskim publikujemy na Free West Papua Campaign Poland

A także na: