Frank Zappa mawiał, że tzw. dziennikarstwo rockowe to są teksty ludzi, którzy nie umieją pisać o ludziach, którzy nie umieją śpiewać dla ludzi, którzy nie umieją czytać. Kapuściński bał się, ze całe dziennikarstwo zmienia się dziś w „rockowe” i chyba miał rację. Z pewnością dziennikarstwo bloggowe zmierza w tym kierunku. Ma być szybko, natychmiast, może być bez sensu, płytko i nie na temat, byle opinia była ostra i wyrazista.
A odbiorca nie musi umieć czytać. Zaglądam czasem w komentarze pod wpisy - swoje i nie tylko - i uważam, że jakieś 70 procent wpisujących nie rozumie, co przeczytało. Co nie przeszkadza im komentować.
Nie wiem jaka ma być puenta tego wpisu, chyba gdybym był konsekwentny to powinienem się odłączyć od Salonu i zająć jakimiś sensownymi rzeczami. Na razie tego nie zrobię, bo jestem niekonsekwentny. Ale przy okazji śmierci wybitnego dziennikarza warto chwilę zastanowić się co my robimy: tutaj w Salonie, w swoich gazetach, radiach, telewizjach. Prostactwo i zapatrzenie w siebie nie są oznaką postępu, nawet jeśli łączą ludzi i posługują się nowoczesną technologią.
