Polityczny cyrk, jaki SLD, a później LiD (a także zwolennicy tych formacji) robiło ze śmierci Barbary Blidy jest niesmaczny. Twierdzenie, jakoby Blida została zaszczuta, a Ziobro miał krew na rękach, uwłacza godności zmarłej, przez zakłamywanie wydarzeń i wykorzystywanie ich do walki politycznej.
To, że PO idzie w ślady LiD, wynika z sukcesu tej formacji. Oto udało się podpuścić PO, podsuwając ten incydent jako niby wygodny pretekst do rozliczenia Ziobry. A PO nie zdecydowało się na to, aby wyraźnie zdystansować od nadinterpretacji narzucanych przez lewicę.
Blida zastrzeliła się sama. To nie ulega wątpliwości. Najprawdopodobniej więc miała coś na sumieniu. To uzasadnione przypuszczenie. Główna wina za jej śmierć spada zatem na nią samą i na środowisko, które nie wpłynęło dyscyplinująco, a wręcz przyzwalało, na taką postawę Blidy.
Jednak co do otoczki całego wydarzenia, to by ją ocenić, musimy sięgnąć do zasad prawa.
A tu, jak byk, stoi:
- każdy jest niewinny aż do ewentualnego uznania go za winnego,
stąd
- czynienie z samego zatrzymania spektaklu (sposób zatrzymania, kręcenie filmu z jego przebiegu, a później przykład chirurga G.) jest naganne etycznie,
bo
- ludzie wrażliwi na ocenę opinii publicznej (a takimi są, wbrew pozorom, politycy) mogą zdecydować się na podjęcie desperackich kroków,
co
- powinno zostać przewidziane przez ABW, a w efekcie powinny zostać zastosowane mechanizmy i procedury zapobiegające takiemu obrotowi spraw,
i tu możliwe jest, że
- polityczne naciski związane z reżyserowaniem aresztowania uniemożliwiły lub skłoniły prowadzących śledztwo do uproszczenia lub pominięcia stosowanej w takich wypadkach procedury.
Dla mnie wyjaśnienie tych właśnie mechanizmów nacisków politycznych i modelowania pracy organów ścigania wedle politycznego zapotrzebowania rządzących, a także wypracowanie propozycji zmian mających za zadanie
nie dopóścić do powtórzenia się podobnego scenariusza jest sensem ewentualnego powstania komisji zajmującej się śmiercią Barbary Blidy.
