Spójrzcie jakże wszechobecna,
trzymała się dobrze
i coraz lepiej się trzyma... głupota.
Jak czad zabójcza i cicha,
bez smaku, zapachu,
w oczy nie szczypie.
Nawet najtęższe umysły przenika.
Komórkę po komórce z myśli trzeźwej odziera.
Wyścig nie wyścig –
w tłumie biec każe,
byle do przodu, za siebie nie patrząc.
Prawda nie prawda –
byle mówić, powtarzać
zgrabne strofy zaczadzonych poetów.
Głupota. Głupota?
Jej uśmiech promieniuje
w poczciwym grymasie
na pomarszczonej twarzy
nobliwej staruszki w okularach.
Trzeźwość, rozsądek,
mądrość, prawda?
Więdną i usychają
na jałowej glebie.
Kiełkuje tylko ona,
choć nikt jej nie sieje,
a jakże ogromne plony
zbierają uprawiacze chwastów.
Leniwa i niemrawa,
w swej głupocie przebiegła jednak
i zapobiegliwa.
Ile stronic historii
z akt, archiwów wyrwała?
Ile plam krawawych
z ulic, podłóg, ścian wybieliła?
To ona każe kłamać?
By tworzyć nową prawdę
na salonach wyściełanych
dywanami czerwonymi.
By głosić ją wśród betonowych osiedli
Porośniętych niebosiężnymi wiezowcami.
To ona każe słuchać
wybrańców zaszczytnego grona
Komitetu Miłośników
Wynalazcy Dynamitu?
Trudno odmówić szacunku
przygarbionej staruszcze w okularach.
Jest mistrzynią kamuflażu,
mieszania pojęć i barw.
Swym pędzlem szerokim
biel i czerwień łączy,
by jaskrawym różem
malować ściany burdeli i salonów.
W każdym momencie na straży,
by pociągnąć za sobą miliony
na rozkaz możnowładnych.
Mówią, że nie boli... nie boli.
Doskonale znieczula,
tępi zmysły,
by śmiało patrzeć w przyszłość,
zapominając o tych zdradzonych o świcie.
