Rynek uczy, rynek radzi...

Ile sensu ma mówienie, o dostosowywaniu się szkół do rynku pracy, w sytuacji gdy ten zmienia się szybciej, aniżeli uczniowie zdążą ukończyć dany kierunek? Chyba żadnego. Niestety jednak, od dawien dawna powtarza się to szumnie i dumnie przy okazji raportów o edukacji i apeli – na których to dyrektorzy mogą się pochwalić tym, że absolwenci coś po szkole robią, a nie siedzą na bezrobociu.

Faktem jest to, że rynek pracy zmienia się bardzo często. Ludzie migrują. Firmy powstają, rozwijają się i upadają. Nie ma instytucji, która na dłuższą metę będzie mogła zostać nazwana „zawodem przyszłościowym”. W końcu dziś brakuje nam techników, tak więc teraz ogromny nakład pójdzie w tamtą stronę i zacznie brakować tych, których dziś mamy za dużo. Będzie brakować, bo osoby te zapewne się przekwalifikują, albo zorganizują w inny sposób tak, aby się zatrudnić. I wszystko wróci do momentu wyjścia. Nikt nie dostosuje się do oczekiwań rynku...

Takie stawianie sprawy, ma tyle samo sensu, co chronienie się niżem demograficznym przy likwidacji kolejnych szkół. Czemu? Ano dlatego, że w żłobkach i przedszkolach od lat nie ma miejsc dla wszystkich chętnych. Tak samo z miejscami choćby w szpitalach dziecięcych.

Jak więc to możliwe, że trzeba wszystko, co dla uczniów, likwidować i łączyć, skoro już na początkowych etapach widać, że nadciąga „wyż”?

Tak więc takowe traktowanie m.in. edukacji i lecznictwa dokładnie pokazuje, jak „świetnie działa wolny rynek”. Rynek, który za kilka lat będzie od kolejnych samorządów/instytucji, wymagał dużych nakładów finansowych na ponowne otwieranie, bądź też budowanie od podstaw, wcześniej zamkniętych placówek.

Gdzie tu logika, a gdzie sens?

Jedynie w prywatnym interesie....