W powszechnej opinii utarło się przekonanie, jakoby sfery duchowej – religijnej, nie dało się w żaden sposób powiązać z konkretnymi ideami. Szczególnie tymi lewicowymi. Że lewicowość, wyklucza duchowość. Że zawsze wiąże się z ateizmem i tak tylko można postrzegać każdego, kto z lewicowymi ideałami się identyfikuje. Jedyną opcją wiązania religii z konkretną opcją polityczną, przynajmniej w Polsce, wciąż pozostaje tylko i wyłącznie konserwatyzm – prawicowość.
Historia jednak pokazuje wiele przypadków, kiedy to religia współpracowała z innymi, jak konserwatywne, nurtami politycznymi. I to nie tylko Kościół Katolicki, ale także i ruchy protestanckie czy też islamskie. Zapewne niewiele osób wie, że podczas rewolucji z Iranie, duże wpływy miały ruchy studenckie i marksistowskie. Część pewnie też nie słyszała o całej teologii wyzwolenia, która dawała siłę ruchom w całej Ameryce Łacińskiej. Również i w Państwie Żydowskim, znane są lewicowe idee komun, które funkcjonują tam z powodzeniem.
Chcieć to móc – trzeba tylko odpowiednio podejść do tematu i w sposób elastyczny, umieć pogodzić to co dobre, po obu stronach. A wcale nie jest o to trudno!
Idee lewicowe zakładają walkę o prawa i dobrobyt dla społeczeństwa w ogóle. O walkę z wyzyskiem i poprawę sytuacji ubogich – tu nie ma nic sprzecznego z wieloma nurtami religijnymi świata, które też takowe postulaty mają zawarte w sobie. Odpowiednie zapisy ma i Biblia, i Tora i Koran. W wielu Pismach Świętych i naukach teologicznych zawarte są napomnienia, aby wspierać ubogich, karmić ich – i duchowo i materialnie. Czy to przez jałmużnę, czy poprzez posiłki.
Również przykłady funkcjonowania różnych grup religijnych zawierają w sobie cechy nurtów lewicowych. Oklepanym przykładem jest tu chociażby instytucja pierwszych wspólnot chrześcijańskich, które były bliźniaczo podobne w funkcjonowaniu, do komun. Dobrym przykładem jest też organizowanie przy konkretnych miejscach kultu, instytucji dla potrzebujących. To w końcu też forma walki z nierównościami.
Cały problem leży w tym, aby umieć łączyć, a nie dzielić. Aby korzystać z pozytywnych cech i zalet dwóch sfer – duchowej i materialnej. Aby umieć pogodzić cele, jakie stawia wiara, z drogami ideowymi, jakie sami musimy obierać w życiu.
Dlatego rację miał ksiądz Ernesto Cardenal Martinez, mówiąc:
„Nie ma niezgodności między chrześcijaństwem i marksizmem. Nie jest to to samo, to dwie odmienne sprawy, lecz nie są one nie do pogodzenia. Chrześcijaństwo i system zwany demokracją nie są tym samym, ale nie są nie do pogodzenia.[...] Marksizm jest naukową metodą poznawania społeczeństwa w celu jego zmiany. Chrystus przedstawił nam cele zmian społeczeństwa, cele doskonałej ludzkości, którą mamy z Nim stworzyć. Te cele, to braterstwo i miłość, ale nie powiedział nam, jakich metod naukowych trzeba używać, aby to osiągnąć. To nauka, a w tym przypadku nauki społeczne powinny na to odpowiedzieć. Jedni wybierają taką, inni inną metodę. Jeśli jednak ktoś przyjmuje marksizm jako zamiennik chrześcijaństwa, myli się, tak jakby się mylił, gdyby brał inną naukę społeczną za substytut chrześcijaństwa. Jeśli się je właściwie rozumie, nie są przeciwstawne.
Często mówiłem, że jestem marksistą przez Chrystusa i Jego Ewangelię, że do marksizmu przywiodła mnie nie lektura Marksa, lecz Ewangelii. Ewangelia Jezusa Chrystusa uczyniła ze mnie marksistę, mówiłem to i taka jest prawda. Jestem marksistą, który wierzy w Boga, naśladuje Chrystusa i jest rewolucjonistą dla Jego Królestwa.”
Niestety jednak, Kościół tamtych rewolucyjnych dla Nikaragui czasów, ani też obecne ruchy lewicowe, takich kooperacji zaakceptować nie są w stanie i w zaparte idą z podobnymi postulatami, rzucając w siebie błotem i strzelając co chwila. Zupełnie niepotrzebnie.
Daniel Kaszubowski - bydgoszczanin, lewak
Nie cenzuruje i nie zgłaszam nadużyć administracji. Uwagi na temat moich poglądów nie dotykają mnie. Tak samo jak gdybania o mój status majątkowy, wiek i orientację seksualną.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
