Kilka pytań, na które trzeba odpowiedzieć

Prawda. Dążenie do prawdy. Chęć poznania prawdy – magiczne słowa, które zajmują sporo czasu niektórym przedstawicielom polskiej polityki. Każdego formatu. W ostatnich dniach, aby jakoś zaistnieć w mediach trzeba było być albo osobą zajmującą się tym tematem, albo sportowcem – Ci przecież mają swoje osobne pasmo w wiadomościach. W końcu mamy rocznicę.

I prawdy domaga się Kaczyński. Prawdy domaga się PiS. Prawdy domaga się także wielu innych. Tylko co jest tą prawdą? Czy może nią być cokolwiek poza uznaniem Rosjan i ich współpracowników winnych zamachowi na prawdziwych Polaków? Czy taka opcja w ogóle mogłaby zaistnieć dla osób zebranych na Krakowskim Przedmieściu oraz we wszystkich innych miejscach w całej Polsce?

Od pamiętnego 10 kwietnia,w którym w tragicznych okolicznościach zginęło 96 osób, dzieli się Polskę także na tą „prawdziwych” i resztę. Wedle jakich kryteriów? Politycznych? Ideowych? Tego kto popiera PiS, a kto nie? Kto wspiera Gazetę Polską i jej kluby oraz ich przeciwników? A kto zginął w tej tragedii? Prezydent Kaczyński, czy 96 osób, w tym Prezydent Kaczyński? I czy zginął tam jako delegat PiS, czy jako bezpartyjny Prezydent Polski? I czy przypadkiem nie zginęło wraz z nim jeszcze 95 innych osób z różnych środowisk i formacji politycznych? Czemu im odbiera się miejsce wśród ofiar? Czemu pomija się ich na koszt Prezydenta – ikony partyjnej?

Gdy pytamy więc o standardy w postępowaniu wyjaśniającym, zapytajmy też o standardy upamiętnienia. Bo zarówno jedno, jak i drugie ma straszne braki i niedociągnięcia. Bo wtedy, 10 kwietnia, hołd zmarłym oddawali wszyscy – nie tylko zwolennicy jednej opcji politycznej. Oddawali wszyscy i wszystkim – 96 ofiarom, a nie jednej. I wtedy nikt tego nie wykorzystywał do niczego.

Wtedy nie było awantury o wszystko. Ona przyszła potem - wraz z politykierstwem obu stron barykady.