O normach moralnych napisano wiele. I co ciekawe, na styku różnych kultur następuje coś, co trudno jest pojąć. Nazywa się to dyskryminacją płci lub rasy. Jeżeli jednak zastanowić się nad zasadami, które tworzą normalność konkretnej społeczności - to nic nie powstało z przypadku.
Właściwie dopiero współczesne czasy pozwalają na swobodne przemieszczanie się z miejsca na miejsce, z kraju do kraju i tylko od samego człowieka zależy - gdzie będzie chciał być i jak takie marzenie zrealizuje...
Nieczystość*
Na przystanku po przeciwnej stronie torowiska stała młoda dziewczyna. Miała długie, kasztanowe włosy z przodu spięte ozdobną spinką nad czołem, z tyłu rozpuszczone swobodnie. Duże, ciemnobłękitne oczy podkreślał staranny makijaż.
Ubrana była w cienką bluzeczkę z krótkimi rękawkami, pod którą wyraźnie zarysowywał się kontur biustonosza oraz mini-spódniczkę odsłaniającą do znacznej wysokości jej długie i zgrabne nogi.
Bluzeczka i spódniczka były w kolorze jasnokremowym, który doskonale kontrastował z miedzianą karnacją jej skóry. Gdy tylko ją dostrzegł, od razu skoncentrował na niej całą swoją uwagę. Wpatrywał się w nią uporczywie, a jego wyobraźnia zaczęła przed nim odsłaniać to, co przed wzrokiem zakryte było odzieżą.
Oczyma duszy widział jak zbliża się do niej, zdejmuje najpierw tę cienką kremową bluzeczkę, potem przytula ją i od tyłu rozpina haftki biustonosza.
Wyobraził sobie moment rozpinania zamka błyskawicznego przy jej spódniczce i powolne opadanie tejże na ziemię.
Na myśl o tym, co stałoby się później, ślina napłynęła mu do ust i poczuł, że w okolicy kroku robi mu się nienaturalnie ciasno.
Nadjechał tramwaj i przysłonił obiekt jego marzeń. Dziewczyna najwidoczniej wsiadła do niego, bo gdy odjechał nie było jej już na przystanku. Pojawiła się za to inna piękność. Podobnie jak tamta długonoga, szczupła, opalona, tylko włosy inne, a zamiast spódniczki – szorty, które jeszcze bardziej rozpaliły jego wyobraźnię.
Zatrzymała się przed przejściem dla pieszych, czekając na zielone światło. Stała odwrócona do niego tyłem.
Podobnie jak w poprzednią wbił w nią swój wzrok i powoli, z uczuciem rozkoszy zaczął rozbierać ją oczyma.
Nim zdążyła zniknąć w tłumie po drugiej stronie ulicy, na przystanku, tym razem po jego stronie, zatrzymał się kolejny tramwaj. Wysiadła z niego kobieta nieco tylko starsza od tamtych dwóch, ze staranną, świeżo wymodelowaną fryzurą, której ubranie i makijaż świadczyły o wyjątkowo dobrym guście.
Nie zdążył jeszcze rozpocząć swojej kolejnej sesji rozbierania wzrokiem, gdy tramwaj ruszył z miejsca i dopiero wtedy uważny obserwator kobiecych wdzięków zorientował się, że był to właśnie ten, na który tu czekał.
Następny tej samej linii będzie dopiero za piętnaście minut. Spóźni się do pracy. Na pewno straci w tym miesiącu premię zwłaszcza, że nie pierwszy raz mu się to przydarza. Był wściekły. „Wszystko przez te…” – szukał w myślach najszpetniejszego, najbardziej wulgarnego słowa na określenie obiektów swoich niedawnych łakomych spojrzeń.
„Dlaczego chodzą takie odstawione?
Dlaczego tak prowokują swoim wyglądem?
Powinny wszystkie nosić długie kiecki, szeroki swetry albo bluzy dresowe, wtedy nic by człowieka nie kusiło i mógłby się skoncentrować na dojeździe do pracy a nie…”
Nie dokończył swojej myśli, bo na przystanku pojawiła się właśnie młoda zakonnica.
Miała biały, nowicjacki welon, a spod ciasno okrywającego jej głowę czepka wyglądała twarz bez makijażu wprawdzie, ale obdarzona naturalnym pięknem.
Od razu skierował na nią swój wzrok i już po chwili w jego wyobraźni jej konsekrowane szaty zaczęły opadać na trotuar.
*) Andrzej Liczmonik, Cnoty i grzechy, 2016, fragment książki za zgodą i na prośbę Autora.
Inne artykuły Andrzeja Liczmonika:
https://www.salon24.pl/u/dobrezycie/893864,andrzej-liczmonik-utwory-wybrane
Istnieje możliwość nabycia książek A. Liczmonika, zamówienia: studioinspiracje(at)interia.pl
