Wojna na Pacyfiku (10)

Wracamy na Pacyfik..

Po Pearl Harbor Hitler nie był już jedynym wrogiem, a Europa i Afryka jedynymi polami walki. Niemcy były obecnie wspierane przez Japonię, a wojna rozprzestrzeniła się na cały świat. Mocarstwa Osi, związane przymierzem wojennym i dyplomatycznym, przystąpiły do ostatecznego podboju świata, w którym zarówno Niemcy w Europie, jak i Japonia w Azji poczyniły już duże postępy. Państwa te posiadały podwójną przewagę nad swymi przeciwnikami: były dobrze przygotowane i całkowicie zmobilizowane. Również fakt, że polegały one na wewnętrznych liniach dostaw, sprzyjał ich operacjom wojennym. Gdy państwa Osi stały u szczytu swej potęgi lądowej i morskiej z początkiem 1942 roku, rozporządzały tak olbrzymimi siłami, że mogły podjąć ofensywę równocześnie w Europie, Afryce, Azji, na Pacyfiku i na Atlantyku..

Male kalendarium 1941:

Kwiecien. Paktjaponsko – sowiecki o neutralnosci;

22 czerwca atak III Rzeszy na Zwiazek Sowiecki;

2 lipca Japonia zajmuje reszte Indochin francuskich;

26 lipca USA zakladaja kompletne embargo na handel z Japonia ,

Grudzien, pierwszy kontratak sowietow na OstFront ;

7 grudnia, atak na Pearl Harbour, japonczycy desantuja sie w Malezji ;

8 grudnia, Japonczycy bombarduja lotniska na Filipinach ;

10 grudnia, ladowanie Japonczykow na Pln Luzonie ;

11 grudnia, desant japonski na Wyspe Wake. Niemcy i Wlochy deklaruja wojne USA ;

20 grudzien, desant japonski w Davao (Mindanao) ;

23 grudzien, Japonczycy kontroluja Wyspe Wake ;

25 grudzien, upadek Hongkongu ;

28 grudnia, Strefa Pacyfiku calkowicie zmilitaryzowana (Konferencja Waszyngtonska)

Ah, Chiny..

Sun Zi, to jeden z największych starożytnych myślicieli Dalekiego Wschodu, autor Sztuki wojennej Sun Zi, najstarszego na świecie podręcznika sztuki wojennej. Uważa się go również za jednego z pierwszych realistów w teorii stosunków międzynarodowych, a jego książka jest współcześnie traktowana jak podręcznik prakseologii i reinterpretowana w odniesieniu do innych dziedzin, które wymagają stosowania strategii, jak m.in. zarządzanie przedsiębiorstwem. Znane są również, zwłaszcza na Wschodzie i w Chinach interpretacje jego dzieła odnoszące się do dziedzin życia pozornie niezwiązanych z działaniami strategicznymi jak np. stosunki międzyludzkie, sport, kariera czy marketing, którą to dziedzinę traktuję się w obecnych czasach coraz częściej jak pole bitwy i opisuję za pomocą terminów wojskowych.

Naprawde nazywał się Sun Wu, ale w chińskiej tradycji, podobnie jak wielu innych szanowanych autorów, nazywa się go Mistrzem. Mistrz Sun, czyli po chińsku Sun Zi. Znany jest również pod imieniem dworskim Chang Qing

Jego najbardziej znane dzielo, to « Sztuka wojenna Sun Zi » (chin. pinyin Sūnzĭ Bīngfǎ) – opracowanie napisane w VI wieku p.n.e.. Składa się z 13 rozdziałów, każdy z nich jest poświęcony jednemu elementowi sztuki wojennej. Sun Zi uznawany jest za pierwszą osobę na naszej chorej planecie rozróżniającą strategię i taktykę prowadzenia wojny.

Sztuka wojenna jest jednym z najstarszych i najsławniejszych opracowań strategii i ma duży wpływ na planowanie wojenne i nie tylko. Po raz pierwszy przetłumaczona na język zachodni z chińskiego w 1782 przez francuskiego jezuitę Jeana Josepha Marie Amiota. Uważa się, że francuskie wydanie pracy Sun Zi z 1782 czytał Napoleon Bonaparte. Książka ta wywarła ogromny wpływ na późniejsze osiągnięcia cesarza..

Sztuka wojenna, to ogół uporządkowanej i uzasadnionej wiedzy o wojnie, o istocie i charakterze wojen jako zjawisku społecznym oraz o zasadach i sposobach przygotowania państwa i sił zbrojnych do wojny. To również: uzasadniona historycznie i naukowo wiedza o sposobach prowadzenia działań wojennych (walk, bitew, operacji).

Zgodnie z jej zasadami..

Wobec nieprzyjacielskich ataków na lądzie, morzu i w powietrzu, państwa sprzymierzone były wszędzie w defensywie. Sojusznicy musieli dbać o utrzymanie swoich linii komunikacyjnych wokół całego globu i spieszyć się z przetworzeniem swych przeważających zasobów przemysłowych na siłę militarną, by byly zdolne przejść do kontrofensywy. Z jednej strony gdyby przygotowania zajęły im zbyt wiele czasu, zostałyby pokonane zanim zdążyłyby zebrać do walki wszystkie swoje siły, z drugiej zas strony szybkie zwycięstwo było dla państw sprzymierzonych niemożliwością..

Pomijając brak przygotowania (mobilizacji), to polegały one na zewnętrznych liniach dostaw, podczas gdy zarówno Niemcy, jak i Japonia zajmowały centralne położenie w swoim kontynentalnym „kole”. Państwa sprzymierzone natomiast miały swoje posiadłości rozsiane wokoło owego obwodu. Przestrzeń jednak dzieląca główne państwa Osi, ograniczała każde z nich do promienia własnego zasięgu, co stanowiło ich słaby punkt, nie pozwalając na połączenie japońskiej potęgi morskiej z niemieckimi siłami lądowymi i powietrznymi oraz zjednoczenie wszystkich zasobów państw Osi. Państwa te zdawały sobie sprawę z tego, ile by zyskały przez połączenie swoich sił. Ich strategia w ofensywie na 1942 rok była krokiem wstępnym do osiągnięcia ostatecznego celu: zaciśnięcia obręczy wokół Indii, do czego oba państwa Osi dążyły : Japonia przez okrążenie południowo-wschodniej Azji, a Niemcy przez atak na wschód przez Kaukaz i Egipt. Gdyby te ramiona zeszły się, odcięłyby zarówno Rosję, jak i Chiny, a Wielka Brytania i Stany Zjednoczone zostałyby odcięte od swoich oblężonych sprzymierzeńców. Był to strategiczny plan ofensywy państw Osi na przyszłość; bezpośrednim natomiast planem defensywnym (tak, tak), jaki skłonił Japonię do przystąpienia do wojny, było osaczenie Stanów Zjednoczonych na dwóch frontach. W rzeczywistości jednak to los Stanów Zjednoczonych miał się zdecydować w kilka dni po japońskim ataku na Pearl Harbor, podczas spotkania prezydenta Roosevelta z premierem Wielkiej Brytanii Winstonem Churchillem w Waszyngtonie. Postawiono wówczas pytanie, który front jest ważniejszy: europejski czy azjatycki? Kto w rozumieniu polityki amerykańskiej był „nieprzyjacielem numer 1”: hitlerowskie Niemcy, czy też Cesarstwo Japonii. Od odpowiedzi na te pytania zależał czas trwania wojny, a nawet samo zwycięstwo narodów sprzymierzonych, z których żadne, nie wyłączając Stanów Zjednoczonych, nie było dość silne, aby móc skierować dostateczne siły przeciwko Niemcom, jak i Japonii. Zasady sztuki wojennej wymagały oszczędzania sił, m.in. poprzez zebranie wystarczających mocy najpierw przeciwko jednemu wrogowi, a następnie przeciwko drugiemu, rozbijając i pokonując każdego z osobna. Opinia szeroko rozumianych narodów sprzymierzonych była do pewnego stopnia podzielona co do oceny, kto jest groźniejszym wrogiem, Niemcy czy Japonia. W Chinach, Australii, Nowej Zelandii, Indiach, na całym Pacyfiku oraz wzdłuż zachodniego wybrzeża Ameryki, opinia publiczna obawiała się bardziej Japonii, która była bliższym, zbliżającym się coraz bardziej zagrożeniem. Jednakże narody: Wielkiej Brytanii i okupowanej Europy, uważały Hitlera za swego największego wroga, ponieważ znajdowały się już z nim w stanie wojny. Poza tym po 22 czerwca atak Niemiec i Wloch) Sowiety z panstwa kolaborujacego z panstwami Osi staly i agresora (napasc na Finlandie) staly sie nieoczekiwanym sprzymierzencem, ktory choc technologicznie i militarnie lekko zacofany, i co tu duzo gadac.. ogarniety rownie zbrodnicza ideologia, co nazizm, byl jednak « numerycznie », niby dar z niebios, bo wiazal wiekszosc sil militarnych hitlerowskich Niemiec.. Dlatego po Pearl Harbor, podstawową decyzją połączonych sztabów w Waszyngtonie było pobicie najpierw Niemiec, przy równoczesnym osaczeniu Japonii. Zdecydowano przystąpić jak najszybciej do wielkich ofensyw na głównych frontach w Afryce i Europie, a do pomniejszych na drugorzędnych frontach Pacyfiku i Azji. Jak stwierdził Winston Churchill:

„Pokonanie Hitlera i złamanie potęgi Niemiec musi mieć pierwszeństwo przed decydującą fazą wojny przeciwko Japonii”. Decyzja ta nigdy nie została zmieniona, lecz szybkość i rozmiary produkcji przemysłowej w Stanach Zjednoczonych pozwoliły Ameryce podjąć pełną ofensywę na Pacyfiku, zanim jeszcze Niemcy zostały całkowicie pokonane. Powodem, dla którego sprzymierzeni zdecydowali o rozprawie w pierwszej kolejności z Niemcami był fakt, że stanowiły one większe zagrożenie. Potencjał niemieckiego przemysłu, rozporządzającego zasobami okupowanej Europy, przewyższał możliwości Japonii, mimo jej władztwa nad Azją. Opanowana przez Niemcy Europa wytwarzała cztery razy więcej stali niż Japonia. Roczna produkcja stali w Japonii nie mogła przekroczyć 10 mln ton, ponieważ zagarnięte w Azji surowce i siła robocza musiały być przystosowane do ograniczonych możliwości przemysłu na wyspach rdzennej Japonii. Innym powodem decyzji sprzymierzonych był fakt, że Niemcy leżały bliżej trzech głównych aliantów: Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii. Mogły więc one uderzyć na Niemcy o wiele szybciej i skuteczniej. Ponadto istniały już dwa fronty przeciw Niemcom, w ZSRS i Afryce. Natomiast front przeciw Japonii, z wyjątkiem Chin i obszarów Pacyfiku, nie był jeszcze ustalony. Wielka Brytania i Związek Sowiecki były w tym momencie wojnymimo wszystko silniejsze już niż Australia, czy Indie. Były też stosunkowo łatwo dostępnymi bazami wypadowymi dla prowadzenia wojny.

W przeciwieństwie do państw Osi, narody sprzymierzone mogły się wspierać nawzajem poprzez morza i koncentrować swoje siły tam, gdzie były one w danym momencie potrzebne. Ostatecznym celem strategii sprzymierzonych, było znalezienie najbardziej oszczędnego sposobu wykorzystania i użycia swoich sił. Pokonanie Hitlera było warunkiem zwycięstwa nad Japonią, gdyż gdyby Niemcom udało się włączyć do swego imperium zasoby ZSRS, potęga Niemiec byłaby niemal niemożliwa do przełamania. Zdecydowano więc, iż przy użyciu stosunkowo niewielkich sił, głównie powietrznych i morskich, uda się powstrzymać ekspansję Japonii do czasu, gdy punkt ciężkości ataku państw sprzymierzonych będzie mógł być przeniesiony z Europy na Pacyfik. To wówczas Stany Zjednoczone przyjęły strategię pomocy każdemu państwu walczącemu z państwami Osi, w myśl zasady, że

„każdy atak Osi na jakiekolwiek państwo zagraża Stanom Zjednoczonym”

Idea ta, znalazła odzwierciedlenie między innymi w umowie Lend Lease. Dlatego tez, pomimo kompletnego braku zaufania, jednak ze wzgledow strategicznych udzielono pomocy przede wszystkim Sowietom i Stalinowi..