Czwarty dzień trwania powstania.
Z dziennika bojowego dowództwa niemieckiej 9. Armii:
„Położenie w Warszawie zasadniczo bez zmian. Centrum miasta jest zupełnie opanowane przez powstańców. […] Dowództwo wszystkich sił użytych dla zgniecenia powstania od zewnątrz miasta objął SS-Gruppenfufrer Reinefarth”
Z rozkazu Reichsfuhrera SS Heinricha Himmlera dowodzenie siłami niemieckimi w Warszawie przejął SS- Obergruppenfuhrer Erich von dem Bach-Zelewski
Próbująca się przedrzeć od mostu Poniatowskiego do ulicy Grójeckiej jednostka niemieckiej 19. Dywizji Pancernej traci w walce 11 zabitych i 40 rannych.
Komenda Okręgu Warszawa AK wydaje specjalne zarządzenie o budowie barykad:
„Najważniejszą dzisiaj sprawą jest zbudowanie przez ludność każdego bloku- odpowiednich, naukowo opracowanych barykad. Istniejących nie znosić, lecz uzupełniać w następujący sposób: barykady budować wyłącznie z płyt chodnikowych. Układać je, nie jak dotychczas bezładnie, lecz tylko płasko i wiązać jak cegły. Budować nie jak dotychczas prostopadle do ulicy, lecz tylko na skrzyżowaniach- skośnie od rogu do rogu, aby wokół bloków zagrożonych można było swobodnie cyrkulować. Daje to jeszcze oszczędność materiału. Przy murach domów pozostawić przejście wystarczające dla żołnierza w rynsztunku. W środku pozostawić dwie do trzech strzelnic dla stojących i tyleż dla leżących.”
Następują pierwsze zrzuty broni i amunicji dla powstańczej Warszawy z samolotów polskich i brytyjskich. Z wysłanych wówczas 7 samolotów polskiej 1586 eskadry do zadań specjalnych i 7 samolotów brytyjskich, zrzutu zdołały dokonać tylko trzy samoloty polskie.
W Alejach Jerozolimskich trwają ciężkie walki. W nocy z 3 na 4 sierpnia żołnierze AK opanowują parter gmachu PASTy przy ulicy Zielonej. Jednak o świcie są zmuszeni opuścić budynek z powodu zbyt ciężkich strat.
Zgrupowanie „Krybar” umacnia swoje pozycje na wschód od opanowanego przez Niemców Krakowskiego Przedmieścia. W Śródmieściu udaje się przeprowadzić atak na „Soldatenheim” w Gimnazjum im. Królowej Jadwigi.
Ze zburzonego hotelu „Victoria” przenosi się Sztab Komendy Okręgu Armii Krajowej do budynku PKO na rogu Jasnej i Świętokrzyskiej.
W rejonie Izabelina, Truskawia i Sierakowa przegrupowują się oddziały kpt. Józefa „Szymona” Krzyczkowskiego.
Oddziały „Żywiciela” opanowują teren między placami Inwalidów a Wilsona oraz Al. Wojaska Polskiego.
Na woli nadal trwa brutalne natarcie na barykady na Wolskiej i Górczewskiej. Odbywa się to wszystko przy wsparciu lotnictwa bombowego które dodatkowo utrudnia obronę powstańcom.
Nie udaje się natarcie na ruiny getta przeprowadzone przez powstańców ppłk. Jana „Radosława” Mazurkiewicza.
Z Okęcia na Ochotę przemieszcza się brygada RONA gen. Kamińskiego, dokonują okrutnych mordów, gwałtów, grabieży i podpaleń. Rozpoczyna się Rzeź Ochoty. Mimo słabej liczebności powstańców, nadal trwa opór.
Ukazuje się pierwszy powstańczy nr. „Rzeczypospolitej Polskiej” centralnego organu Delegatury Rządu RP na Kraj, redagowanego przez Teofila „Grudnia” Sygę
W Pałacu Blanka przy placu Teatralnym ginie zastępca dowódcy plutonu w 3. kompanii batalionu AK „Parasol” st. strz. podch. Krzysztof Kamil Baczyński ps. „Krzysztof” jeden z najwybitniejszych poetów generacji wojennej. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach.
„Oddzielili cię, syneczku, od snów, co jak motyl drżą,
haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią,
malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg,
wyszywali wiesielcami drzew płynące morze.
Wyuczyli cię, syneczku ziemi twej na pamięć,
gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami.
Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg,
przemierzyłeś po omacku najwstydliszwe z ludzkich dróg.
I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc,
I poczułeś jak się jeży w dźwięku minut-zło,
Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką,
Czy to była kula, synku, czy to serce pękło?"
Komentarze