Ponieważ mój wczorajszy, nędzny i nad wyraz bełkotliwy wywód mam nadzieję możliwie szybko zapomnieć, nie tylko przez skromność nie zaliczę go do opisanych Cezarego Krzysztopę bardziej malowniczo "placków kładzionych na Owsiaku". Nie byłbym jednak sobą, gdybym w napadzie połączonej z Ekstremalnym Brakiem Pomysłu Wielkiej Chęci Napisania Czegokolwiek nie wykorzystał jakoś tej okazji i udając sprowokowanego nie dorzucił kamyczka do tej kupy.
Zacznę od tego, że notatka pana Krzysztopy opiera się na założeniu, że krytykom kontrowersyjnego i mającego niewątpliwie swoje wady Owsiaka, minusy niepotrzebnie przesłaniają plusy. Wydają się oni nie chcieć zauważyć, że cokolwiek by nie mówić, to już od osiemnastu lat Owsiak wykonuje kawał dobrej, niezrealizowanej przez inne organizacje oraz państwo roboty.
Solą w oku malkontentów ma być przede wszystkim powszechna, nieosiągalna na przykład dla takiego Rydzyka czy Cejrowskiego sympatia, którą cieszy się ubrany w czerwone okulary filantrop. Ten pierwszy ma mieć problemy z rozliczeniami oraz redystrybucją zebranych funduszy, a drugi nie tylko nie zbiera pieniędzy, ale na dodatek miał mieć jakieś dyskredytujące go w oczach (chyba prawicowców) wybryki.
Wydaje się, że Cezary Krzysztopa potrzebował tła dla Owsiaka i wybrał trochę na siłę te dwie postaci. Niepotrzebnie moim zdaniem, bo dla zobrazowanie tezy, że dyrygent Świątecznej Orkiestry jest szczery i autentyczny w swoje robocie wystarczyłoby w zupełności stwierdzenie: „Odp……cie się od Jurka, chorzy frustraci!”
Żeby było jasne: Ja rozumiem, że notatka pana Cezarego jest odpowiedzią na bardzo konkretny tekst pana Łukasza Warzechy i że dotąd moje uwagi nie wnoszą nic nowego do tej polemiki. Wtrąciłem się jednak, ponieważ wydaje mi się, że zawiera ona zasadniczy błąd - ocenia Wielką Orkiestrę (czy też samego Jurka Owsiaka) głównie przez pryzmat bardzo osobistych animozji bądź sympatii. A to przecież tak naprawdę niewiele do sprawy wnosi. Istotniejsze bowiem jest moim zdaniem to, że obiektywnie rzecz biorąc znów daliśmy się uwieść może nawet i skutecznej, ale przede wszystkim bardzo na pokaz i w gruncie rzeczy jednorazowej filantropii. Najlepszym dowodem pozostałe trzysta sześćdziesiąt kilka dni w roku.
"Dzierzba mimo bliskiego pokrewieństwa z wróblami, sikorami czy kanarkami, zachowuje się jak ptak drapieżny. Aktywnie poluje na duże bezkręgowce (głównie owady) oraz drobne płazy, gady, ssaki, a nawet inne gatunki ptaków. Po złapaniu zdobyczy często nie zjada jej od razu, lecz zawiesza na kolczastych krzewach, drutach lub wkład między rozwidlenia gałęzi drzew."
Tak powstają tzw. spiżarnie dzierzb.
ADRES E-MAIL
- Czy już Ci pisałem, że to oto miejsce jest symbolem mojej niezależności i wiary w wolność jednostki?
- Jakieś pięćdziesiąt razy... /Veszett a világ/
motto: Mówisz, że chcesz zostać pisarzem, to po prostu zwykły egoizm; chcesz wyróżnić się spośród marionetek i zostać ich animatorem. W istocie nie ma różnicy między tym, co chcesz robić, a malowaniem się kobiet... /Abe Kobo. Kobieta z wydm./
motto2: W każdej epoce, w każdym kraju zawsze istniały dwa stronnictwa: reakcji i postępu./Maurice Druon. Król z Żelaza/
Ludzie najczęściej stają się biegaczami, ponieważ tak ma być./O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu. Haruki Murakami/
spiritus flat ubi vult
Zapraszam do zwiedzania mojej spiżarni
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Rozmaitości
