Wiele osób kojarzy dzieciństwo z czasem radości, swobody, swawoli. Wielu przypominają się czułe i opiekuńcze ramiona rodziców, które otaczały dziecko, kiedy działa mu się krzywda. Niestety są i tacy, którzy nie mają takich wspomnień. Dzieciństwo kojarzy im się z koszmarem, do którego nie chcą powracać, a w marzeniach snują fantazje na temat wyimaginowanych, kochających rodziców, którzy otaczają je kokonem bezpieczeństwa. Bohaterka książki Mileny Kamińskiej „Dzieciństwo? Czyli byłam molestowana seksualnie”również ma takie marzenia – choć wie, że nigdy się nie spełnią. Jest ofiarą molestowania seksualnego, którego doświadczyła już w wielu dwunastu lat. Niewiarygodna historia tej młodej dziewczyny sprawia, że czytając tę książkę, nie sposób nie uronić łzy wzruszenia i sprzeciwu wobec takich zachowań. Wspomnienia zawarte w książce są swoistą autoterapią dla autorki – czytelnika zaś uświadamiają, że nie powinien przymykać na takie zdarzenia oczu, bo być może właśnie za ścianą jego mieszkania dzieją się podobne rzeczy. Jedynym pozytywem wypływającym z lektury jest fakt, że bohaterka znalazła w sobie siłę, by walczyć i przetrwać. By podnieść się i opowiedzieć swoją historię. Historię dzieciństwa, które nie było usłane różami.
Długo myślałam nad tą książką. Zastanawiałam się bez końca, czy wolno mi to powiedzieć. Aż wreszcie po 14 latach znalazłam rozwiązanie, znalazłam sposób na życie bez lęku... Nauczyłam się go. Tak, powiem o tym, bo przecież to nic wstydliwego – a nawet jeśli komuś może się tak wydawać, to należy o tym mówić… Wyjść z cienia milczenia.
To może pomóc wielu ludziom... Chciałabym, by Ci, którzy stracili wiarę i siłę do walki, uwierzyli, że jednak się da. Postarali się zrobić krok do wyjścia z cienia milczenia... lub po prostu poczuli, że nie są sami. A osoby, których nie dotyczą osobiście te sytuacje, spróbowały zrozumieć, dlaczego niektórzy zachowują się tak, a nie inaczej... Zobaczyli tę drugą stronę życia...
Czasem cofnięcie się do tych najboleśniejszych wspomnień jest jedyną metodą na otworzenie przed skrzywdzoną osobą nowych drzwi do bezbolesnego i spełnionego życia.
Wymaga to czasu...
To właśnie dzisiaj postanowiłam, że wydam tę książkę TERAZ; że w tym momencie żadna inna praca nie przyniesie mi więcej satysfakcji niż napisanie książki i jej wydanie – z nadzieją myśląc o tym, że być może komuś ona pomoże. To odpowiedni moment, moje życie wciąż posuwa się do przodu, realizuję swoje zamierzenia, dążę do celu... choć niestety jest trudno, bo jeszcze nie wszystko jest tak, jak być powinno; istnieją w moim życiu czynniki, które uniemożliwiają mi swobodne, spełnione życie; a co najważniejsze – spokojny powrót na studia i bycie na nich sobą oraz wykazanie się właściwymi i prawdziwymi umiejętnościami intelektualnymi i wszystkimi innymi, które posiadam. Jeden jedyny czynnik, którego nie udało mi się jeszcze zmienić, to środowisko – miejsce, w którym mieszkam, ludzie, z którymi mieszkam... to kiedyś mnie zniszczyło, w każdym szczęśliwym momencie mojego życia podcinało skrzydła; w każdym momencie kiedy byłam sobą, nakazywało zamknąć usta, spuścić głowę w dół i zniknąć... tak, by nikt mnie nie zauważył. Teraz staram się robić wszystko, by zmienić to środowisko; bo jak osoby do niego należące mówią – nie zmienią się... czyli nigdy nie zrozumieją, że krzywdzą i nie chcą tego zmienić; mnie już to nie rani, jednak utrudnia w znacznym stopniu życie i bycie prawdziwą sobą, którą przez ostatnie 20 lat być nie mogłam. Mam 22 lata...
Najważniejsze jest dla mnie to, że poczułam siłę mówiącą: Nie muszę być najlepsza na świecie, ale mogę być najlepsza dla świata.Więc na co jeszcze czekam? Czas działać! Realizować się... realizować plan swojego serca... potrzeby własnego serca... własne potrzeby, nikogo innego.
To uczucie jest bardzo silne – indywidualne, niepowtarzalne, znane wyłącznie mnie... tej, która przeżyła nieprzeżywalne...
Przeżyliśmy razem cały wiek...
To było dzieciństwo...
moje stracone dzieciństwo.
Trwało tak krótko, a ciągnęło się całe wieki...
