No i znamy finalistów tegorocznych rozgrywek Champions League. 19 maja na Allianz Arena w Monachium zobaczymy gospodarzy - Bayern oraz Chelsea Londyn. W półfinale, we wtorek, odpadła mocno faworyzowana FC Barcelona, a środę, nie mniej, Real Madryt. I bardzo dobrze.
Od 1956 r. Real triumfował dziewięciokrotnie (lider), więc podopieczni Mourinho zachowali się po dżentelmeńsku i pozwolili wykazać się innym. Brawo! Barcelona wznosiła puchar czterokrotnie, tyle ile Bayern. Statystycznie najgorzej wypada Chelsea, która póki co nie zwyciężyła Ligi Mistrzów.
Tyle dane. Być może arcyciekawy byłby finał Barca – Real (medialnie na pewno), ale osobiście przejadły mi się Gran Derbi pomiędzy tymi, bądź co bądź, najbardziej utytułowanymi drużynami i ich – emocjonująco przedstawiana w mediach – walka w Primera Division oraz o Puchar Króla.
Pieniądze zostawmy w spokoju, występy piłkarzy w reklamówkach światowych firm i polski aspekt również. Bo co mi z tego, że do maja 2011 w Królewskich ławkę grzał Dudek, który bronił raz na ruski miesiąc. Gdyby w finale grał Dortmund… ale nie gra.
Za żadnym z tegorocznych finalistów LM nie przepadam. Bayern to fuksiarze, a Chelsea to jeden z odwiecznych rywali Manchesteru United. 19 maja włączę więc odbiornik telewizora i otworzę butelkę (może dwie, ewentualnie trzy) dobrego piwa i będę oczekiwał dobrego widowiska.
A takie będzie, jeśli po pierwsze – komentatorzy nie złapią wiatru w żagle i nie będą próbowali nas otruć swoim bogatym językiem i jeśli napastnik londyńczyków – Didier Drogba zbyt często nie będzie potykał się o własne nogi, a weźmie porządnie do roboty. O Bayern chyba nie trzeba się martwić, w końcu zagrają przed własną publicznością.
