Dla mnie była otwarciem drzwi w zatęchłym pomieszczeniu.
Życie w gierkowskim PRL-u, zwłaszcza dla młodego człowieka to było tak, jakby się musiało na stałe przebywać w zamkniętym pomieszczeniu o wysokości 180 cm. Duchota i sufit nad głową – niby jest co jeść, niby można przeżyć, ale gdzie się nie obejrzysz, szarość, ściana i brak nadziei na cokolwiek. I taka codzienna, ogłupiająca rutyna prosowieckiego rytuału.
Byłam wtedy nad morzem na urlopie. Jak strajk się rozszerzył na Trójmiasto, pojechaliśmy pociągiem do Gdyni. Pierwsza rzecz to były flagi polskie – wszędzie. Wywieszone samowolnie i bez zezwolenia, na murach, w zakładach mijanych, na pociągu, na samochodach. Ktoś, kto nie pamięta, że nie wolno było w owym czasie wywiesić flagi ot tak sobie, i zawsze musiała jej towarzyszyć czerwona szmata, ten nie potrafi sobie w ogóle wyobrazić tamtego uczucia na widok flag.
Po pociągu ganiali mali chłopcy i rozdawali gazetki – też kompletny szok, skojarzenie natychmiastowe z Powstaniem Warszawskim.
Wysiedliśmy, idziemy w stronę stoczni – wokół flagi, po drodze podchodzę do kiosku, żeby kupić papierosy. Przy kiosku stoi jakiś mężczyzna, tak około pięćdziesiątki i płacze. I słyszę, jak mówi do kioskarki – „pani, popatrz, mamy Polskę, mamy Polskę”.
Takie było moje pierwsze zetknięcie się z Solidarnością.
A potem już pooooszło!
Zostaliśmy na Wybrzeżu do końca, jeździliśmy pod stocznie, wracaliśmy do domu z kopiami podpisanych dokumentów. No i oczywiście natychmiast zaczęliśmy organizować związki u siebie, ale to już następna historia, a właściwie never ending story, bo konsekwencje tamtych decyzji odczuwamy do dziś.
Kiedy ktoś mnie pyta, dlaczego właściwie wlazłam w tę Solidarność całkowicie i bez wątpliwości, zawsze opowiadam tamten dzień – Gdynia, spokój i cisza na ulicy, pusta komenda MO – okna zabite deskami(!), piękne słońce i te flagi . I tamten człowiek spod kiosku.
76560
Inne tematy w dziale Rozmaitości
